Herkul Nağme

<div class="elementor-widget-container">
					Allah’ı unutturan nimet, nimet görünümlü bir nıkmettir (azaptır, cezadır), bir belâdır. Dünya saltanatı bile olsa, Allah’ı unutturduğu dakikalar, saatler adedince -hafizanallah- insanın başından aşağıya bela ve musibetler yağıyor demektir; o adım adım Cehennem’e doğru yürüyor demektir. Dünya saltanatı, bir dakika O’nu unutturuyor ise, bir saat O’nu unutturuyor ise…
Ama gel gör ki günümüzde insanlar, neyin “nimet”, neyin “nıkmet” olduğunun farkında değiller, bilemiyorlar. Dünya, bütün ufuklarını kapamış; Allah ile kendi aralarında öyle bir husûf (ay tutulması) yaşıyorlar ki?!. Kapkaranlık bir gece içindeler fakat farkında değiller. Sırtları güneşe dönük yürüyorlar, gölgelerine takılmış olarak, “Dünya, dünya, dünya!” diye… Bestesi dünya, güftesi dünya; hep dünya mırıldanıp duruyorlar; saltanat, debdebe, takdir, alkış, “Ben!” deme…
Cenâb-ı Hak, sizi böyle bir zift akıntısına sürüklenmekten muhafaza buyursun! Bugüne kadar belli ölçüde muhafaza buyurdu; o buyurmalarını devam ettirsin!.. Bu da hüsnüzannım; bu, Hak yolunda olanlar için, alnını yere koyanlar için, “Allah!” diyenler için, “Sübhânallah!” diyenler için hüsnüzannımın ifadesi. O kadar suizan, insanı tepetaklak götürür. Herkesi kendim gibi bata-çıka yürüyen birer insan gibi görüyorsam şayet, çok ciddî bir suizan gayyasına gömülmüşüm demektir. Onlar hakkında elimden geldiğince hep hüsnüzan etmeliyim.
Ama gel-gör ki toplum, tepeden tırnağa öyle bir levsiyât içinde; onun radyoaktif tesirlerinin, en temiz yuvalara ve en temiz vicdanlara dahi tesir etmemesi, onları kirletmemesi mümkün değil. En azından radyoaktif tesiri, gama tesiri onlar üzerinde de belli izler bırakır farkına varmadan. En azından şu olur: Yapılan o mesâvînin mesâvî derinliğini göremezler. İç içe cinayetler, müzâaf, hatta mük’ab cinayetler işleniyordur, zulümler irtikâp ediliyordur, kafirin yapmadığı şeyler yapılıyordur; Müslüman iniltileri ile, mazlum iniltileri ile fezâ inliyordur, zâlim hay-huyu ile fezâ inliyordur, ülke değişik belâ ve musibetler ile inliyordur. Hiç farkına varmadan bunları ahvâl-ı âdiye, ahvâl-ı tabiiye görme gibi -esasen, farkına varmadan- tebeî bir körlüğü herkes yaşayabilir, hafizanallah. Bu açıdan, herkesin kendine bakarken belki böyle bakması lazımdır.
Burada antrparantez bir şey diyeyim: Günümüzde yaşanan bu fecâyi’ (facialar, felaketler) ve fezâyi’ (korkunç hadiseler) karşısında eğer her birerlerimiz günde bir, iki, üç saatimizi bu işe vererek ve bunun bir kısmını da Cenâb-ı Hakk’a tazarru, niyaz ve duada geçirerek -bu belâ ve devâhînin (âfetlerin) savulması adına- inlemiyorsak, farkına varmadan onun radyoaktif tesirinde kalmışız demektir.
Evet, bir tarafta, karşıda yangın… Hazreti Pîr’in ifadesiyle, “İçinde evladım/imanım tutuşmuş yanıyor!” Eğer elimizde tulumba, o yangını söndürmeye koşmuyorsak, içinde yanan insanları ondan kurtarmaya koşmuyorsak, dünkü ve evvelki günkü hortumdan insanları kurtarma adına bir kısım tedbirleri alma nev’inden tedbirler almıyorsak, o iş için yüreklerimiz çarpmıyorsa, nabızlarımız atmıyorsa, zannediyorum, insanlığımızı mizanda öyle bir kefeye koyar tartarlar; “İşte siz, bu kadar insansınız!” derler, hafizanallah.
Esasen, eğer belâ ve musibetin genişliği/vüs’ati, ne kadar korkunç cereyan ettiği bilinemiyor ise -hafizanallah- biz de vicdanlarımızda o ölçüde üzüntü duymayız, ızdırap duymayız. Oysa ızdırap, insanların dualarının kabul edilmesi adına çok önemli bir faktördür. Bir muzdaribin duası, bazen bütün kasvet bulutlarının sıyrılıp gitmesine vesile olur.
Muzdarip ve muztarr… أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ “(Ona ortak koştukları şeyler mi üstün) yoksa muztar dua ettiği zaman, onun duasına icabet eden, başındaki sıkıntıyı gideren Allah mı?” (Neml, 27/62) Muztarr, içini Allah’a döktüğü zaman, o belâ ve musibetleri savan ve sonra onlara yeni keşifler yaşatan, yeniden Güneş ile buluşmalarını sağlayan/temin eden Allah’tan başka kimdir?!. Bu, O’na yönelmeye bağlı.
İnsanlık, sefalet ve rezalet içinde inim inim inliyor. Bütün dünyada, hususan bazı yerlerde, bahusus sizin ülkenizde öyle fecâyi’ ve fezâyi’ yaşanıyor ki!.. Aynı zamanda ona “adalet” diyorlar, “hak” diyorlar, “istikamet” diyorlar, “Her şey yörüngesinde yürüyor!” diyorlar. Dolayısıyla bir kısım şuursuz, muhakemesiz insanlar da buna inanıyor ve üzüntü duymuyorlar, Allah’a teveccüh etmiyorlar, içlerini Allah’a dökmüyorlar/dökemiyorlar; çünkü onlar da -bir yönüyle- genel tablodan zehirlenmiş bulunuyorlar.
Burada yine antrparantez bir şey diyeyim: Cenâb-ı Hakk’a binlerce hamd u senâ olsun ki, sizi o kirli çağlayan, o zift akıntısı içinde bulundurmadığından dolayı, kendi farklılığınızın şuurunda olarak hayatınızı götürüyorsunuz. Yani “Elhamdülillah öyle değiliz!.. Zulmedenlerden değiliz!.. Zulmü görüp ses çıkarmayan dilsiz şeytanlardan değiliz!.. Sesini yükseltmeyen şeytanlardan değiliz!.. İtiraz etmeyen şeytanlardan değiliz!” diye, hâlihazırdaki konumunuz itibarıyla Allah’a hamd etme durumundasınız, zannediyorum. Bunun farkındasınız veya değilsiniz ama konumunuz bu. Allah’ın konumlandırdığı durumunuz bu. Cenâb-ı Hakk’ın ilettiği, sizin için hazırladığı, temin buyurduğu durum, bu. Cenâb-ı Hak, bunu geliştirsin, inkişaf ettirsin!..
Mehmet Akif’in sözü: “Irzımızdır çiğnenen, namusumuzdur doğranan / Ey sıkılmaz, ağlamazsın; bari gülmekten utan!..” Evet… “Irzımızdır çiğnenen, namusumuzdur doğranan / Ey sıkılmaz, ağlamazsın; bari gülmekten utan!..” Dudakların geriye gitmesini, Allah’a karşı bir saygısızlık olarak göremiyor ve ızdırap çeken insanlara karşı bir alay mahiyetinde kabul edemiyorsan hâlâ, nasibin o kadar demektir senin. O kadar nasip… Cenâb-ı Hak, olup-bitenleri, mahiyet-i nefsü’l-emriyesine uygun duymaya/duyurmaya muvaffak eylesin!..
Ben de olup biten hadiseler karşısında iki büklümüm. Evet, ümidimi hiç yitirmedim, recâ duygumda hiç kayıp yaşamadım; Rabbime karşı ümidimde bir sarsıntıya maruz kalmadım. Ama şunu itiraf edeyim; immün sisteminin çökmesi karşısında, yirmi tane rahatsızlık ile yirmi dört saat inlediğim de muhakkak. İmmün sistemim, tamamen “Pes!” dedi bana; “Ben artık bu kadar fecâyi’ ve fezâyi’ karşısında -bir kısım vücuda musallat olan virüsler ve mikroplara karşı- mukavemet edecek güçte değilim!” diyor bana her ân, her dakika. İşte on dakika evvel de ayağıma refleksoloji ile alakalı takunyaları takmış, odanın içinde dolaşıyordum; “Gidemem galiba, namaza gidemem; bu arkadaşların huzuruna çıkamam!” diyordum. Fakat dişimi sıktım, her şeye rağmen…
Bu dünya, âhirette mutluluklara ulaşmanın koridoru -daha doğrusu âhiret yukarıda bir şey olduğundan dolayı- helezonudur. Dünya ne kadar denî (alçak, aşağıda) olursa olsun, o âlî makamlara insanları yükselten bir vesile, bir vâsıtadır. Esmâ-i İlahiye’nin tecellî ettiği bir yerdir; Cenâb-ı Hakk’ın tanındığı, tanınması gerekli olan şeylerin tanındığı bir yerdir. Bu dünya, öyle bir yerdir… Buraya takılıp kalanlar, esasen, onun bir vesile/vasıta oluşunu ihmal ettiklerinden dolayı, öbür tarafı tamamen karartmış olurlar; âhirette kendilerine sonu gelmeyen bir küsûf yaşatmış olurlar.
Şimdi burada insan, kendi dertleri ile meşgul ise… Biraz evvel min vechin tahammülü aştığından dolayı arz ettim; söylemek doğru değil, O’na karşı şikâyet olur. Fakat قَالَ إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّي وَحُزْنِي إِلَى اللهِ “Hazreti Yakup, ‘Ben, bütün dertlerimi, keder ve hüznümü Allah’a arz ediyor, O’na şikâyette bulunuyorum.’ dedi.” (Yûsuf, 12/96) O yüce peygamberin, “Dağınıklığımı ve tasamı Sana arz ediyorum Allah’ım!” dediği gibi, Rabbim, benimkini de öyle kabul etsin!..
Ama mü’minin işi, sadece böyle kendi ızdırapları karşısında inlemesi değildir. İnsanın, فَصَبْرٌ جَمِيلٌ وَاللهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ “Artık bana/bize düşen, güzelce sabretmektir. Sizin bu anlattıklarınız karşısında yardımına müracaat edilecek sadece Allah var.” (Yûsuf, 12/18) demesi; sabr-ı cemîl ile sabretmesi.. إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّي وَحُزْنِي إِلَى اللهِ “Ben, bütün dertlerimi, keder ve hüznümü Allah’a arz ediyor, O’na şikâyette bulunuyorum.” diyerek halini Allah’a arz etmesi.. وَأَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ “Bu arada, önderler içinde Eyyûb’u da an, hatırla. Hani O, ‘Rabbim, bu dert bana iyice dokundu (ve Sana gerektiği gibi ibadet edemez hale geldim). Sen, Merhametlilerin En Merhametlisisin!’ diye yalvarmıştı.” (Enbiyâ, 21/83) buyurulduğu gibi, “Bana zarar dokundu!” deyip inlemesi.. veya لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ “Ya Rabbî! Sensin İlâh, Senden başka yoktur ilâh. Sübhânsın, bütün noksanlardan münezzehsin, Yücesin! Doğrusu kendime zulmettim, yazık ettim. Affını bekliyorum Rabbim!” (Enbiyâ, 21/87) şeklindeki, Hazreti Yunus İbn Mettâ’nın niyazıyla dua etmesi… Bir insanın, kendi başına gelen şeyler karşısında bunları vird-i zebân etmesi… Hâşâ, dilimin ucuna kadar geldi “mırıldanma” kelimesi ama o tabirlere karşı saygısızlık olur diye durdum, tevakkuf yaşadım. Bunları vird-i zebân etmesi, diline dolaması mevzuu, şahsı adına güzel şeylerdir; Allah’a karşı arz-ı halde bulunma demektir.
Not: 29 Nisan 2019 tarihli Bamteli’den hazırlanmıştır.
				</div>

İkindi Yağmurları – Ümidimi Hiç Yitirmedim Ama…

Kırık Testi

<div class="elementor-widget-container">
					Din, tarihin hiçbir döneminde günümüzde olduğu ölçüde siyasi ve dünyevî emeller uğruna istismar edilmemiştir. Maalesef günümüzün zalimleri dinî değerleri bazen dünyevi hedeflerine ulaşabilmek için bir malzeme bazen de arkada bıraktıkları pisliklerini ortadan kaldırabilmek için bir süpürge olarak kullanıyorlar. Öyle meşum ve melun bir dönemde yaşıyoruz ki dinî değerleri suiistimal ettikleri hâlde dinden nasipsiz bir kısım zorbalar, türlü türlü yalanlar söylüyor, akla hayale gelmedik iftiralar atıyor, kitleleri aldatıyor, düşman gördükleri kimselerin malını mülkünü gasp ediyor, masumlara zulmediyor, sonra da bütün bu şenaat ve denaetlerine dinden kılıf buluyorlar. Bir taraftan dine aykırı her tür haramı irtikâp ediyor, dinî değerleri hiçe sayıyor ama diğer yandan, dinî argümanları öyle istismar ediyorlar ki halka kendilerini koyu dindar, kurtarıcı, mehdi gibi gösteriyorlar. Asıl hedeflerinde dünya saltanatı, dünyanın şatafat ve debdebesi olduğu aşikâr olan bu nasipsizler yalan ve tezviratla insanları öyle manipüle ediyorlar ki halk onları dinin hâmisi, halkın hizmetkârı zannediyor.
Fakat bu arada pek çok insan, söylenen sözlerle ortaya konulan davranışlar arasındaki farkı görüyor, dindar geçinen insanların dinin ne kadar uzağına düştüklerini fark ediyor, her tür hırsızlık ve yolsuzluğa dinden kılıf bulunduğuna şahit oluyor ve neticede dindarlardan da dinden de soğumaya başlıyor. Ayrıca, dindar olarak tanınan yöneticilerin rüşvet alması, hırsızlık ve yolsuzluk yapması halka da tesir ediyor. Devletin zirvesinde başlayan yozlaşma zamanla tabana da sirayet ediyor. Yani balık baştan kokuyor. Neticede helâl-haram hassasiyeti kayboluyor, ahlâk-ı âliye-yi İslâmiye bozuluyor ve çarpık bir dindarlık anlayışı oluşuyor. Dolayısıyla tarihte pek çok örneği görüldüğü gibi günümüzde de dine en büyük zararı Müslümanlığı kimseye bırakmayanlar veriyor. Onlar yüzünden niceleri Allah’tan, peygamberden kopuyor, dinden uzaklaşıyor. Bu tür kimseler yerine göre dine zarar vermek isteyen kefere ve fecereden daha tehlikeli, daha tahripkâr olabiliyorlar.
Bir dönemde insanlığın kaderine hâkim olan, dünyada muvazene unsuru hâline gelen, adalet ve hakkaniyetiyle herkesi gözünün içine baktıran bir milletin evlâtlarının günümüzdeki perişan vaziyetine bakıp da inlememek mümkün değil. Mübarek bir ülkeyi kırk haramilerin ülkesi yaptılar. Tarihi ibret levhalarıyla, güzellik meşherleriyle dolu bir ülkeyi problemler sarmalı hâline getirdiler. Belli bir dönemde şefkatiyle, merhametiyle, adaletiyle, insanlığıyla herkesi imrendiren, âdeta ütopyalarda resmedilen bir dünya kuran insanları mefluç ettiler. Bir zamanlar herkesin imrendiği, himayesine girdiği, bağrına koştuğu bir milletin dırahşan çehresini kirlettiler.
Olup biten hâdiselere bakacak olursanız şu gerçekle karşılaşırsınız: Ne insana saygı kalmış ne de hak ve hakikate. Adalet anlayışı yerle bir edilmiş. Re’fet ve şefkat duyguları sönmüş. Helal haram düşüncesi birbirine karışmış. Dünyanın şatafat ve debdebesi uhrevî güzelliklere tercih edilmiş.
Öyle ifritten bir dönem ki şeytanî mülâhazalarla insanlar fişleniyor, konumlarından azlediliyor, işleri ellerinden alınıyor. Kur’ân’a hizmet eden insanların üzerine Hitler’in SS’leri gibi SS’ler salınıyor. Militan gibi hareket eden polisler, masum insanların kapılarını, pencerelerini kırıyor, onları derdest edip zindanlara atıyor. Eşkıyanın bile yapmadığı kötülükleri yapıyor. Ne Hak’tan korkuyorlar ne de halktan utanıyorlar. Kitaplarında helâl-haram mülâhazası, mizan, terazi, haşr u neşr gibi şeyler yok; ezme, yok etme, tasallut, tagallüp, tahakküm gibi şeyler var.
Kafalar o kadar dönmüş, düşünceler o kadar bulanmış, gönüller o kadar haydutlaşmış ki mağdur birine yapılan küçük bir maddî yardım bile şekavet işi gibi algılanıyor. Kalbler öyle katılaşmış ki bir türlü kine nefrete doymuyorlar. Yaptıkları kötülüklerle milyonlarca insana aynı anda acı çektiriyorlar. Din, diyanet diyen Müslümanlık iddiasında bulunan insanlar Ebu Cehil’in, Utbe’nin, Şeybe’nin, Velid’in şeytanlığını irtikâp ediyorlar. Zerre kadar vicdan taşıyan insanın, işlenen bunca vahşet ve mezalim karşısında kalbi durur!
Yemek istediklerini yemek, yok etmek istediklerini yok etmek için şeytanın aklına gelmeyecek bahaneler buluyor, en profesyonel senaristleri bile şaşırtacak senaryoları sahneye sürüyorlar. Fakat bütün bu şenaatleri yaparken Haccac-ı Zalimler kendilerini Ömer gibi gösteriyor, Yezidler Ebu Bekirlik iddiasında bulunuyor. Şekil ve suret değiştirerek zulümleri devam etse de bir şekilde bu zulümlerine dinî bahaneler bulmaktan, onları meşru göstermekten de geri durmuyorlar.
Mehmet Akif şu satırlarında âdeta bugünleri anlatıyor:
Vefa yok, ahde hürmet hiç, emanet lafz-ı bî-medlûl; 
Yalan rayiç, hıyanet mültezem her yerde, hak meçhul. 
Yürekler merhametsiz, duygular süflî, emeller hâr; 
Nazarlardan taşan mana ibadullahı istihkar. 
Beyinler ürperir, ya Rab, ne korkunç inkılap olmuş: 
Ne din kalmış, ne iman, din harap, iman türap olmuş! 
Mefahir kaynasın gitsin de vicdanlar kesilsin lâl.
Bu izmihlâl-i ahlâki yürürken, durmaz istiklâl! 
İbn Selüllerin direktifleriyle iş yapan diplomalı cahiller haset duygusuna yenik düştüklerinden ötürü dinine, milletine, vatanına ve topyekûn insanlığa hizmet eden fedakâr gönülleri hazmedemiyorlar. Hayatlarında beş tane insana Allah’ı anlatamamış, Hz. Ruh-u Seyyidi’l-Enâm’ı sevdirememiş, dinî değerleri benimsetememiş zavallılar hasetle yanıp kavruluyorlar. Bu yüzden de küfür ölçüsünde cinayetler işliyorlar. Dünyanın değişik yerlerinde, geçmişten tevarüs ettikleri güzelliklerin meşherlerini hazırlayan insanların yaptıklarını yıkıyorlar. Verdikleri rüşvetlerle, attıkları yalan ve iftiralarla hayır müesseselerini kapattırmaya çalışıyorlar. Âdeta bütün mabetlere dinamit koymak için seferber olmuş gibiler.
Evet, yaşadığımız çağ enaniyet çağı, süfyaniyet çağı. Dindar görünen, dinî değerleri kullanan ama her türlü zulmü işlemekten de geri kalmayan süfyanların çağı! Ne acıdır ki hadis-i şeriflerde anlatıldığı gibi nice taylasanlılar da onların arkasından sürüklenip gidiyor. İsterseniz sözü yine Mehmet Akif’e bırakalım:
Ne irfandır veren ahlâka yükseklik ne vicdandır
Fazîlet hissi insanlarda Allah korkusundandır
Yüreklerden çekilmiş farz edilsin havfı Yezdân’ın
Ne irfânın kalır te’sîri kat’iyyen, ne vicdânın.
Hayat artık behimidir, hayır ondan da alçaktır.
Böyle bir dönemde duygu ve düşünce açısından istikameti korumak, inhiraf etmeden sırat-ı müstakimde yürümek, sadakatten ayrılmamak insana normal zamanda olduğundan çok daha fazla sevap kazandırır. Şunu unutmamak lâzım ki “hak üstündür, hiçbir şey onun üstüne çıkamaz.” Dolayısıyla o, bugün olmazsa yarın mutlaka üste çıkacaktır. Küfür devam etse de zulüm devam etmeyecektir. Kur’ân’ın da ifade buyurduğu üzere Allah zalimleri iflah etmeyecektir. Şimdiye kadar ne eski ne de yeni zalimlerden pâyidâr olan olmamıştır. Bekleyip göreceksiniz, bugünün zalimleri de dünyevî itibarlarını bitirdikleri gibi ahiretlerini de yıkmış birer şakî olarak devrilip gidecekler. Allah bizi onların yoluna düşmekten muhafaza buyursun! Bu yüzden asla ümitsizliğe kapılmamak lâzım.
Yalan söyleyenleri, iftira edenleri, masumları karalayanları, dine hizmet eden insanları itibarsızlaştıranları, hakla bâtılı birbirine karıştıranları, her şeyi çarpıtanları Allah’a bırakın, “Allahumme aleyke bihim” diyerek onları O’na havale edin. Zira Semî’ ve Basîr olan Rab Teâlâ, her şeyi görüyor, her şeyi biliyor. Zalimleri imtihana tâbi tuttuğu gibi masumları da sabırla imtihan ediyor. Bizi bize gösteriyor. Bu açıdan yürüdüğümüz yolun bizi Allah’a, İnsanlığın İftihar Tablosu’na (sallallahu aleyhi ve sellem) götürdüğüne inanıyorsak başımıza gelenleri sabırla karşılamasını, her tür olumsuzluk karşısında dişimizi sıkıp katlanmasını bilmeliyiz. Kim bilir, kaderî plan ve programda bizim için takdir edilmiş ne güzellikler vardır! Allah hakkında hep hüznüzannımızı korumamız lâzım. Havanın karardığı, mevsimin kış hâline geldiği, ortalıkta sadece zalimlerin hay huyunun duyulduğu, etrafın mazlum iniltileriyle inlediği bir dönemde bile bir de bakarsınız ufukta bir şafak belirivermiş. Her şeye rağmen geleceğe ümitle bakmak mümince bir tavırdır.
				</div>

Din İstismarına Karşı Hizmet Erlerinin Tutumu

<div class="elementor-widget-container">
					Ömrünü günah vadilerinde geçirdiği halde, buhbuha-i Cennet’ten dem vurmak, yalancı bir recâ ve Hazreti Rahman-ı Rahim’e karşı da saygısızlıktır. Yani, değil sadece iyi bir şey işlememek, hep günah vadilerinde dolaşıp duruyor. Eli ile günah işliyor, dili ile günah işliyor, gözü ile günah işliyor, kulağı ile günah işliyor. Sürekli gıybet ediyor, iftirada bulunuyor, başkalarına kötülük yapıyor. Anneyi evladından ediyor; evladı annesinden ediyor. Birinin bir hata işlemesi ile, “Senin de falanlar ile irtibatın vardır!” diye, onları hapse atıyor.
Hâlbuki modern hukukta da İslam hukukunda da “suçun hususiliği” vardır. Suçun hususiliği, cezanın hususiliğini gerektirir. “Sen, falan ile, falan zamanda telefon ile konuşmuşsun; dolayısıyla mücrimsin!.. Günah işleyen birisi üzerinde 1 dolar taşıyormuş; senden de 1 dolar çıktığına göre, sen de cürümlü sayılırsın! Falanın başında desenli takke var; sen de o desende takke giydiğine göre, sen de onlardan sayılıyorsun, demektir. Terör örgütü; sen de terör örgütüsün!” Bu, Firavunların hukuk sisteminde bile görülmedik bir şeydir, hafizanallah. Böylesine Cehennem vadilerinde düşe-kalka yürüyen bir insan, “Müslümanım!” diyorsa, yemin edeceğim: Vallahi de değildir, billahi de değildir, tallahi de değildir! Onca cinayet işleyen bir insanın, Firavun’dan farkı yok, Hitler’den farkı yok, Lenin’den farkı yok, Saddam’dan farkı yok, Kazzâfî’den farkı yok!.. Cennet’ten dem vuruyor ama şeytanın sağdan gelmesi… Bakın, nasıl bir recâ hissiyle onu aldatıyor. Diyor ki: “Sen işliyorsun bunları ama boş ver, Allah Gafur ve Rahîm’dir; ne işlersen işle!”
Vakıa hep iyilik yapanlar demişler: “Ger günahım kûh-i Kâf olsa ne gamdır ya Celîl / Rahmetin bahrına nisbet ennehû şey’ün kalîl” (Ey güzel isimlerinden birisi de Celîl olan ulu Sultan’ım! Gerçi benim günahlarım, büyüklüğünü takdir edemediğim Kâf dağından daha büyüktür. Fakat dağlar kadar günah işlemiş olsam da ne gam; yine kaçkınlar gibi dönüp dolaşıp Senin kapına geldim ya! Hem benim dağlar cesametindeki günahlarım Senin rahmet, merhamet ve af deryalarına nispetle bir “şey-i kalîl”dir; deryada damla bile değil.)
İmam Şafiî hazretleri de demiş:
وَلَمَّا قَسَا قَلْبِي وَضَاقَتْ مَذَاهِبِي * جَعَلْتُ الرَّجَا لِعَفْوِكَ سُـلَّمَا
تَعَاظَمَنِي ذَنْبِـي فَلَمَّا قَرَنْـتُـهُ * بِعَفْوِكَ رَبِّي كَانَ عَفْوُكَ أَعْظَمَا
“Kalbim kasvet bağlayıp yollar da sarpa sarınca, ümidimi affına merdiven yaptım. Günahım gözümde büyüdükçe büyüdü ama onu alıp affının yanına koyunca, affını tasavvurlar üstü büyük buldum.” “Yollar, sarpa sardı, daraldı; vicdanım da daraldı; öbür tarafa yöneliş başladı. Ama recâ hissimi, Sen’in affına merdiven yaptım!” diyor, İmam Şafiî. Elli beş senesini, beş yüz elli senelik sevap ile donatmış bir insan bu. Kendinden sonra gelen dev insanlar, onun yazıp ortaya koyduğu âsâr-ı bergüzideyi, kendilerine rehber yapmışlar. Hayaline dahi günahın misafir olmadığı bir zat:
وَلَمَا قَسَا قَلْبِي وَضَاقَتْ مَذَاهِبِي * جَعَلْتُ الرَّجَا لِعَفْوِكَ سُلَّمَا
تَعَاظمَنِي ذَنْبِي فَلَمَّا قَرَنْتُهُ * بِعَفْوِكَ رَبِّي، كَانَ عَفْوُكَ أَعْظَمَا
“Senin affına sığınıyorum. Affın, benim günahlarımdan çok daha büyüktür.” diyor. Bu, inanmış bir insanın recâsıdır, ümididir.
Ama mâsiyette düşe-kalka yürüyen.. hep zift bataklığı içinde zift neşreden.. her gün çok farklı iftiralar ile, din-i mübîn-i İslam’ın her yerde şehbal açmasını isteyen insanlara ayrı bir iftirada bulunan.. müfterilik adına kurulmuş ve bir zift jurnalciliği etrafında kümelenmiş, zift ruhlu insanlar.. zift düşünceli insanlar… Bunlar “Allah, Gafur ve Rahim’dir!” diye teselli oluyorlar ise, bu, şeytanın sağdan çarpması demektir; sûret-i haktan görünerek, o zavallıları, batıl yola sevk etmesi demektir.
Bunlardan birincisi gerçek recâdır ki, iyilik yaptığı halde bile kendisini çok mücrim, çok günahkâr görüyor; “Ger beni bu günahlarla tartarsa Hazreti Deyyân / Kırılır arsa-i mahşerde arş-ı mizan” diyor. Havf, bu. رَأْسُ الْحِكْمَةِ مَخَافَةُ اللهِ “Hikmetin başı, Allah korkusudur.” Peygamber Efendimiz’in beyanı. Farklı şeklide ifade ederken, Kıtmîr, “mehabet” kelimesini kullanıyorum; “Hikmetin başı mehâbetullah’tır.” Bunu derken de meseleyi çocuklara anlatırken, böyle anlatmanın lüzumuna inanıyorum. Korku ile onları ürkütme değil de Allah’ın ululuğu, azameti ve büyüklüğünü nazara verme; “Bakın, O, büyüklüğüne rağmen, size şefkat ile, re’fet ile bakıyor!” demek suretiyle O’nu sevdirme… Cenâb-ı Hakk’ı sevdirme… Ama رَأْسُ الْحِكْمَةِ مَخَافَةُ اللهِ “Hikmet’in başı, Allah korkusudur.”
“Ne irfandır veren ahlaka yükseklik, ne vicdandır;
Fazilet hissi insanlarda, Allah korkusundandır.
Yüreklerden silinsin -farz edelim- havf-ı Yezdân’ın,
Ne irfanın kalır tesiri, ne vicdanın.
Hayat, artık behâimdir; hayır, ondan da alçaktır…” 
Varsın, alçaklık yolunda sülûk edenler, o yolda yürüyedursunlar; siz, onlar hakkında bile iyilikler düşünmeye devam edin. Kötülüğe kötülük ile mukabele değil, İnsanlığın İftihar Tablosu gibi, Hazreti Mesih gibi, iyilikle mukabelede bulunmak suretiyle, centilmenliğinizi, insanlığınızı, karakterinizi ortaya koyun!.. كُلٌّ يَعْمَلُ عَلَى شَاكِلَتِهِ “Herkes, (inanç ve dünya görüşünden kaynaklanan, kendine göre doğru ölçülerin şekillendirdiği) seciye ve karakterine göre davranır.” (İsrâ, 17/84) Herkes, karakterinin gereğini sergiler. Birileri karakterlerinin gereğini sergiliyorlar; zulüm ile oturup kalkıyorlar, zulüm söylüyorlar, zulüm düşünüyorlar, bakışlarından zulüm akıyor. Fakat sizin karakteriniz buna müsait değil. Zulüm değil, sizin bakışınızdan adalet dökülmeli, kulaklarınızda hep adalet çınlamalı, ağzınız hep adaleti telaffuz etmeli, kalbiniz adalet duygusuyla çarpıp durmalı!..
Allah, bizi bu seviyenin insanlarından eylesin! Dediğim şeylerden dolayı da beni affetsin! Siz de kusura bakmayın!..
Not: 24 Eylül 2018 tarihli Bamteli’den hazırlanmıştır.
				</div>

İkindi Yağmurları – İyiliğe Devam

Ortak Dua

<div class="elementor-widget-container">
				İmam Zeynülâbidîn Ali ibn Hüseyin Hazretlerinin Münacaatı	مُنَاجَاةُ الرَّاغِبِينَ:
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ
إِلٰهَنَا، إِنْ كَانَ قَلَّ زَادُنَا فِي الْمَسِيرِ إِلَيْكَ، فَلَقَدْ حَسُنَ ظُنُونُنَا بِالتَّوَكُّلِ عَلَيْكَ؛ وَإِنْ كَانَ أَجْرَامُنَا قَدْ أَخَافَنَا مِنْ عُقُوبَـتِكَ، فَإِنَّ رَجَائَنَا قَـدْ أَشْعَرَنَا بِالْأَمْنِ مِنْ نِقْمَتِكَ؛ وَإِنْ كَانَ ذُنوبُنَا قَـدْ عَرَّضَنَا لِعِقَابِكَ، فَقَدْ أٰذَنَنَا حُسْنُ يَـقِيـنِـنَا بِثَوَابِكَ؛ وَإِنْ كَانَ أَنَامَتْنَا الْغَفْلَةُ عَنِ الْاِسْتِعْدَادِ لِلِقَائِكَ، فَلَقَدْ نَـبَّهَـتْـنَا الْمَعْرِفَةُ بِكَرَمِكَ وَأٰلَائِكَ؛ وَإِنْ أَوْحَشَ مَا بَـيْـنَنَا وَبَـيْـنَـكَ فَرْطُ الْعِصْيَانِ وَالطُّغْـيَانِ، فَقَدْ أٰنَسَنَا بُشْرَى الْغُفْرَانِ وَالرِّضْوَانِ؛ نَسْأَلُكَ بِسُبُحَاتِ وَجْهِكَ وَأَنْوَارِ قُدْسِكَ، وَنَبْـتَهِلُ إِلَيْكَ بِعَوَاطِفِ رَحْمَتِكَ وَلَطَائِفِ رَأْفَـتِكَ، أَنْ تُحَقِّقَ ظُنُونَنَا فِيمَا نُؤَمِّلُهُ مِنْ جَزِيلِ إِكْرَامِكَ وَجَمِيلِ إِنْعَامِكَ فِي الْقُرْبَى مِنْكَ وَالزُّلْفَى لَدَيْكَ، وَهَا نَحْنُ ذَا مُتَعَرِّضُونَ لِنَفَحَاتِ رَوْحِكَ وَعَطْفِكَ، وَمُنْتَجِعُونَ غَيْثَ جُودِكَ وَلُطْفِكَ، فَارُّونَ مِنْ سَخَطِكَ إِلَى رِضَاكَ، هَارِبوُنَ مِنْكَ إِلَيْكَ، رَاجُونَ أَحْسَنَ مَا لَدَيْكَ، مُعَوِّلُونَ عَلَى مَوَاهِبِكَ، مُفْتَـقِرُونَ إِلَى رِعَايَـتِكَ 
إِلٰهَنَا، مَا بَدَأْتَ بِـهِ مِنْ فَضْلِكَ فَـتَمِّمْهُ، وَمَا وَهَبْتَ لَنَا مِنْ كَرَمِكَ فَلَا تَسْلُبْهُ، وَمَا سَتَرْتَ عَلَيْنَا بِحِلْمِكَ فَلَا تَهْتِكْهُ، وَمَا عَلِمْتَـهُ مِنْ قَـبِـيحٍ عَلَيْنَا فَاغْفِرْهُ 
إِلٰهَنَا، اسْـتَشْفَعْنَا بِـكَ إِلَيْكَ، وَاسْـتَجَرْنَا بِكَ مِنْكَ، أَتَـيْـنَاكَ طَامِعِينَ فِي إِحْسَانِكَ، رَاغِبِينَ فِي امْتِنَانِكَ، مُسْتَسْقِينَ وَابِلَ طَوْلِكَ، مُسْتَمْطِرِينَ غَمَامَ فَضْلِكَ، طَالِبِينَ مَرْضَاتَكَ، مُرِيدِينَ وَجْهَكَ، طَارِقِينَ بَابَكَ، قَاصِدِينَ جَنَابَكَ، وَارِدِينَ شَرِيعَةَ رِفْدِكَ، مُلْتَمِسِينَ سَنِيَّ الْخَيْرَاتِ مِنْ عِنْدِكَ، وَافِدِينَ إِلَى حَضْرَةِ جَمَالِكَ، مُسْتَـكِينِينَ لِعَظَمَتِكَ وَجَلَالِكَ، فَافْعَلْ بِنَا مَا أَنْتَ أَهْلُهُ مِنَ الْمَغْفِرَةِ وَالرَّحْمَةِ، وَلَا تَـفْعَلْ بِـنَا مَا نَحْنُ أَهْلُهُ مِنَ الْعَذَابِ وَالنِّـقْمَةِ، بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ
 
Ey Yüce Rabbimiz!
Yol azığımız az fakat Sana olan tevekkülümüz çoktur. Cürmümüzün büyüklüğünü düşününce azabının korkusundan tir tir titriyoruz, ama reca duygusu ufkumuzu sarınca içimize emn ü eman doluyor. Günahlarımız bizi cezaya müstehak hâle getirse de, affına olan itimadımız kulağımıza hep mükâfatının büyüklüğünü fısıldıyor.
Gaflet, huzuruna varacağımız gün için kayda değer bir hazırlık yapmamıza müsaade etmemiş olsa bile, kereminin genişliğini ve sürpriz lütuflarını düşününce gözlerimiz ümitle parlıyor. Bin bir isyana, tuğyana dalmış olmamız, içimize vahşet salıyor; ama gufranını ve rızanı bir armağan paketi hâlinde önümüze koyuvereceğini düşünüyoruz, ve işte o zaman gönlümüz üns esintileriyle coşuyor.
Ey Yüce Rabbimiz!
Zâtından gelecek ziya tufanlarına, nur hüzmelerine, rahmet ve re’fet esintilerine itimad ediyor; bol ikramlarından, birbirinden güzel nimetlerinden istifade edebileceğimiz istikametindeki beklentilerimizi gerçekleştirmeni, ve bizi de bir yakınlık erleri olma payesiyle şereflendirmeni diliyoruz.
Ya Rabbena!
İşte huzurundayız ve kendimizi Senin rahmet ve şefkat esintilerine salıyoruz. Cömertliğinin ve lütuflarının enginliğine iltica ediyoruz. Gazabından kaçıyor, hoşnutluğuna sığınıyoruz. Senden yine Sana iltica ediyoruz. Bizi en güzel şekilde ödüllendireceğin hususundaki ümidimiz de tam, mevhibelerine olan itimadımız da tamdır. Görüp gözetmene ne kadar muhtaç olduğumuzu Sen daha iyi bilirsin ey Rabbimiz!
Ey fazlı, keremi, hilmi ve affı bizim hayallerimize bile sığmayacak kadar engin olan Yüce Sultanımız!
Ne olur, bizi, tattırmakla yüzümüzü güldürdüğün nimetlerinin tamamına erdir. Bu zavallı kullarına bir kere keremkâne davrandıktan sonra artık keremini kesme. Hilminle muamele edip örttüğün günahlarımızı, üzerindeki örtüyü de ne olur daha kaldırma. Senin malumun olan bütün çirkin işlerimizi de bağışla! 
Ya İlâhena!
Dileklerimizin yüce dergâhında kabulü için yine Senin şefaatine dehâlet ediyor, azabından korunmak için Senin merhametine sığınıyoruz. İhsanlarına karşı çok arzuluyuz; nimetlerine nihayetsiz rağbetimiz var; lütuf sağanaklarınla sırılsıklam hâle geleceğimiz, inayet bulutlarınla gölgeleneceğimiz ânı gözlüyoruz; kapını çalarak, dergâhına teveccüh ederek, lütf u inayetine sığınarak, yüce katından bahşedeceğin en câzip lütufları avlamaya çalışarak, cemâline koşarak, azametin ve celâlin karşısında el-pençe divan durarak Seni ve Senin rızanı talep ediyoruz. 
Ey merhametlilerin en merhametlisi olan Rabbimiz!
Bahtına düştük, ne olur, bize, istihkakımız olan azap edilmek ve mahrumiyete maruz bırakılmakla değil, Senin şanın olan mağfiret ve rahmetle muâmelede bulun!
Âmîn!
				</div>

Rağbet Edenlerin Duası

<div class="elementor-widget-container">
					Kadere rıza, öyle yüksek bir pâyedir ki!.. Hiçbir şey yapmamış gibi görünürsün; fakat sen öbür tarafa gittiğinde, terazinin bir kefesine koyarlar zühullerini senin. Sana “hata” demeyeceğim; hata da olabilir, çünkü hatadan kalem merfûdur. (Yazıcı meleklerin kalemleri, hataları ve nisyanları yazmaz; hata ve nisyandan mesuliyet olmaz.) Nisyanlarını bir kefeye koyarlar. Kefe, birden bire yere oturur. Sonra, hiç farkına varmadan, getirir oraya bir pazubent gibi bir şey koyarlar, öbür kefeye. Birden bire diğer kefe yukarıya kalkar; o, aşağıya iner. Sorarsın: “Ya Rabbi, bu nedir?” “Bu, kelime-i tevhîd.” denilir; o, لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللهُ hakikatidir: “Allah’tan başka Ma’bud-i bil-hak, Maksûd-i bil-istihkâk yok! Ben, onun Rubûbiyetine razı oldum!” رَضِينَا بِاللهِ رَبًّا، وَبِاْلإِسْلاَمِ دِينًا، وَبِمُحَمَّدٍ (صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ) رَسُولاً نَبِيًّا “Rab olarak Allah’tan, din olarak İslâm’dan, rasûl/nebi olarak da Hazreti Muhammed’den (sallallâhu aleyhi ve sellem) razı olduk.”
Cenâb-ı Hak, musibetler karşısında “rıza” ile, O’ndan razı olmak ile, sizi öyle pâyelere yükseltir ki!.. “Allah Allah! Bu negatif şey ile, insan nasıl oluyor da böyle Cebrail ile hemhâl hâle geliyor, topuk topuğa geliyor, diz dize geliyor, omuz omuza geliyor?” Ve Cebrail yarım adım geriye çekilerek, -Öyle diyorum, çünkü Efendimiz’de adım adım geriye çekildi) “Allah Allah! Cismaniyet var, hayvaniyet var, garîze-i beşeriye var, farklı olumsuz duygular var bunda; bunları nasıl aştı, buraya ulaştı?!” diye hayret edecek. Çünkü sen farklı bir yapıya sahipsin. Onlar, nurdan yaratılmış, Cenâb-ı Hakk’ın rızasından başka bir şey düşünmüyorlar. Fakat senin mahiyetinde şeytanın oklarına hedef yeri de var, melâike-i kiramın nazargâhı olan yerler de var, aynı zamanda -Melâike-i kiram için hâşâ “Bırakın!” demeyeceğim; onları katmayalım işin içine- Cenâb-ı Hakk’ın tecelligâh-ı İlahîsi olan bir “beyt-i Hudâ” var. Bir beyt-i Hudâ… “Dil, beyt-i Hudâ’dır, anı pâk eyle sivâdan / Kasrına nüzul eyleye Rahman, gecelerde.” diyor İbrahim Hakkı hazretleri.
Şimdi, “rıza” birden bire, amûdî olarak, -şimdi “dikey” deniyor, amudî olarak- seni öyle bir noktaya yükseltir ki, sonra kendin, öyle bir noktada döner, o dönemde başına gelen şeylere tebessüm yağdırırsın: “Ne komik şeyler imiş onlar! Bize ‘Terörist!’ demişler bir kısım komik insanlar, ‘Terörist!’ demişler.” dersin.
Biz, gönlümüzü O’na kaptırmışız. Gönül O’na kaptırılmış ise şayet, o türlü olumsuz şeyleri düşünmez. Nasıl, yine Alvar İmamı diyor, Hazreti Rûh-u Seyyidi’l-Enâm için: “Sana, Cânân, gönül hayran nedendir / Cemâlin gün gibi rahşan, nedendir / Kaşındır kâbe kavseyni ev ednâ / Yüzündür sûre-i Rahman, nedendir?!.” Öyle birisinin arkasında yürüyorsun ve öyle bir noktaya doğru yürüyorsun ki, dünyanın binlerce sene mesûdâne hayatı, ân-ı seyyâlesine denk gelmez! Kazanımın bu ise, burada çektiğin bu şeyler, seni o noktaya götüren faktörlerdir. رَضِينَا “Razı olduk!” de!.. حَسْبِيَ اللهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ “Allah bana yeter. O’ndan başka ilah yoktur. Ben yalnız O’na dayanırım. Çünkü O, büyük Arş’ın, muazzam hükümranlığın sahibidir.” (Tevbe, 9/129) de, soluklan; o, sana oksijen gibi gelecek: حَسْبِيَ اللهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ “Allah, bana kâfi ve vâfîdir; O, ne güzel Mevlâ’dır.” عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ “Ben de işte o Mevlâ’ya tevekkül ettim!” وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ “Arş-ı Azîm’in Rabbi, O’dur. Benim de O’na bağlı olduğum, dilbestesi olduğum, dildârı olduğum, Arş-ı Azim’in Rabbidir O.”
Bütün bu kazanımlar karşısında, kazanma kuşağında kaybeden insanların size çektirdikleri şeyleri gözünüzde çok büyüterek, nöronlarınızı kirletmeyin!.. Elinizden geliyorsa, onlar için hidayet dileğinde bulunun!.. اِهْدِنَا وَاهْدِهِمْ “Allah’ım bize hidayet et; onları da hidayete erdir.” deyin. Kur’an-ı Kerim, اِهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ duasını talim buyuruyor; mütekellim-i ma’a’l-ğayr (birinci çoğul şahıs sigası) ile. Onlar da girebilir buraya; fakat her şeye rağmen, siz, o meseleyi te’kid ile söyleyin; onları da dışarıda bırakmama civanmertliğini gösterin: اِهْدِنَا وَاهْدِهِمْ اَلصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ، صِرَاطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَلاَ الضَّالِّينَ، آمِين “Bize hidayet et; onları da doğru yola, kendilerine nimet verdiklerinin yoluna ilet, gazaba uğrayanlarınkine ve sapıklarınkine değil.”
Donanımınız itibarıyla, sizi donatan O’dur. Gelecek adına sergileyeceğiniz performanstan ötürü Allah (celle celâluhu), Rahmâniyeti ile, Rahîmiyeti ile muamele yapıp sizi bağışlayabilir. O, müsellem; o, mahfuz. Onu antrparantez geçelim. Fakat esas olarak, temel disiplin olarak, “iman”dan sonra “amel” gelir. Amelsiz iman, kurumaya mahkûm bir ağaç gibidir. Dolayısıyla da elli bin defa başından yağmur yağsa, toprak bütün kuvve-i inbâtiyesi ile onun imdadına koşsa, bilmem ne karbondioksitler başından aşağıya aksa, “Yahu diril bunlar ile!” dese, yine dirilmez, yine dirilmez, yine dirilmez. Amelsiz iman, sönmeye mahkûmdur. Ve aynı zamanda marifetsiz amel de yorgunluktan, insanda yorgunluk hâsıl etmekten başka bir şey yapmaz. “Marifet” olacak. Sonra marifet, o meşcereliğinde “muhabbet-i İlahiyeyi” geliştirecek. İçinizde bir “Allah Sevgisi” hâsıl olacak ki, siz, إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ beyanıyla işaret edildiği gibi, imandan amele, amel-i sâlihten marifete, marifetten muhabbete ve gücünüz yetiyorsa, “Hel min mezîd… Daha yok mu, daha yok mu, daha yok mu?!” deyip iştiyâk-ı likâullaha doğru hep adım atmaya devam edeceksiniz.
Bunlar, birbirini tamamlayıcı şeyler. Bu baştaki “amel” dediğimiz mesele, işin ilk basamağıdır. Bir şeye ilk adım, son adım adına çok önemli bir faktördür. Kötülük de öyledir; kötülük adına atılan bir adım, başka kötülüklere de kapı aralamış olur. Bir kere yalan söyleyen, her zaman söyleyebilir; bir yönüyle, yalana karşı kapıyı aralamış demektir. Bir kere iftira eden, her zaman iftira edebilir. Bir kere sabah başka, akşam başka beyanatlarda bulunan, ömür boyu sabah başka, akşam başka, başka türlü görüntüler ile karşınıza çıkabilir. Bir kere inhiraf etti mi, kalb bir kere lekelendi mi, كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ “Hayır hayır! Gerçek şu ki, onlar yapa geldikleri o kötü işler yüzünden kalblerini is-pas sardı da (ondan dolayı inkâr yaşıyorlar.)” (Mutaffifîn, 83/14) damgasını yedi mi, o kirlenme başka kirlenmelere bir çağrı, bir davetiyedir. Kalb, كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ beyanında dikkat çekilen “reyn” ile, böyle bir leke ile bir kere lekelenirse, bu, başkalarına bir çağrıdır; kolaylaşır.
Ama çar çabuk, hemen, bir arınma kurnasına koşarsanız.. istiğfar ile yarlıgama dilerseniz.. tevbe ile “Sana döndüm!” derseniz.. inâbe ile dönüşünüzü te’kid ederseniz.. “evbe” ile -bir yönüyle- Hakk’a dönmede tamamen fâni olursanız.. artık “Ben!” diye bir şey yok.. “Sûrete nazar eyler isen sen ile ben var / Ammâ ki hakikatte, ne sen var ne de ben var.” Evbe’de, işte o durum söz konusudur. Artık ne “ben” var orada, ne de “sen” var; sadece O (celle celâluhu) var. Orada insanın kalbi, sadece “Hû” diye soluklanır, “Hüve” der durur.
Hazreti Gazzâlî’nin İhyâ’sında ifade ettiği gibi, aynı zaman Hazreti Pîr-i Mugân, Şem’-î Tâbân da ifade ediyor: İnsan için, rahmet-i ilahiye mülahazasıyla aldanma da muhtemeldir. Yapar, yapar, bağışlayın akla hayale gelmedik haltları karıştırır; sonra “Allah, Gafûr ve Rahim’dir!” der, teselli olur onunla. Bakın bu, şeytanın sağdan gelmesi demektir esasen. Yahu niye günaha girmeden önce, “Allah, Gafûr ve Rahîmdir!” demiyorsun?!. Hataların vardır, nisyanın vardır. Beyân-ı Nebevî içinde, “Kalem, hata ve nisyandan kaldırılmıştır, onları yazmaz.” Hata… Ama Rabbimize karşı ayıptır.
Kıtmîr’in istiğfarında: أَلْفُ أَلْفِ أَسْتَغْفِرُ اللهَ مِنْ كُلِّ ذَنْبٍ، وَمِنْ كُلِّ خَطَإٍ، وَمِنْ كُلِّ مَعْصِيَةٍ، وَمِنْ كُلِّ مَا لاَ يُحِبُّ رَبُّنَا وَلاَ يَرْضَى، وَمَا لاَ يَنْبَغِي لَنَا، وَلاَ يَلِيقُ بِنَا “Bütün günahlardan, topyekûn hatalardan, Allah’a isyan manasına gelen her fiilden, Rabbimizin sevmeyeceği ve razı olmayacağı hal, tavır ve işlerin tamamından, bir de üstümüze vazife olmayan, bize dünya ahiret fayda vermeyen ve katiyen yakışmayan şeylerin hepsinden binlerce kere, milyon defa istiğfar ediyorum.” Bize yakışmayan, Allah karşısında… Ben bakıyorum da o hatanın, o nisyanın ne numarası, ne de drobu uymuyor bana! Beni ahsen-i takvîme mazhar yaratan, icabından meleklerin önüne geçme imkânını, istidadını veren Allah’a (celle celâluhu) karşı yakışıksız, yaraşmayan şeyler… Onlardan da Allah’a sığınırım!..
Şimdi sürekli iyilik yaptığın halde, dilin hep bunu vird-i zebân ediyorsa, kazanıyorsun, farkına varmadan. Çünkü yine Hazreti Rûh-u Seyyidi’l-Enâm buyuruyor ki: “Ne mutlu o insana ki, defter-i hasenâtında istiğfar çok olur!” Çok olsun diye O -Âişe validemizin ifadesi ile- bir mecliste bazen, yetmiş defa “Estağfirullah!” diyordu.
Not: 24 Eylül 2018 tarihli Bamteli’den hazırlanmıştır.
				</div>

SON EKLENENLER

İkindi Yağmurları – Ümidimi Hiç Yitirmedim Ama…

Din İstismarına Karşı Hizmet Erlerinin Tutumu

İkindi Yağmurları – İyiliğe Devam

Rağbet Edenlerin Duası

İkindi Yağmurları – Bir Kere Değişen…

DİĞER DİLLERDEKİ İÇERİKLERİMİZ

Upholding Divine Revelation

التمسك بالوحي الإلهي

Seele und Gewissen

پشتیوانیکردن لە وەحیی ئیلاهى

Deepening in Faith

التعمّق في الإيمان

SİZİN İÇİN SEÇTİKLERİMİZ

HAFTANIN VAAZLARI