Kırık Testi

<div class="elementor-widget-container">
					Soru: Cuma sûresinin 11. âyet-i kerimesinin bize verdiği dersler nelerdir?
Cevap: Cuma, içinde duaların reddedilmediği eşref saatini saklayan mübarek bir gün olduğu gibi, o gün kılınan Cuma namazı da çok önemli bir ibadettir. Cuma namazı öyle farzlar üstü bir farzdır ki onun kılınmasıyla birlikte o günün öğle namazının farzı düşer. Bir farz başka bir farzı düşürüyorsa demek ki o, derece itibarıyla diğerinin üstündedir. Bir de Cuma namazını kıldıran, Cuma hutbesini okuyan kişi Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) ise bu namazın önemini, fazilet ve bereketini siz düşünün!
Bir seferinde, Allah Resûlü’nün hutbe irad buyurduğu esnada, şehre gelen bir ticaret kervanını karşılamak için bazı sahabîlerin mescidi terk etmeleri, işte bu âyet-i kerimenin nazil olmasına sebep olmuştur: وَإِذَا رَأَوْا تِجَارَةً أَوْ لَهْوًا انفَضُّوا إِلَيْهَا وَتَرَكُوكَ قَائِمًا قُلْ مَا عِندَ اللَّهِ خَيْرٌ مِّنَ اللَّهْوِ وَمِنَ التِّجَارَةِ وَاللَّهُ خَيْرُ الرَّازِقِينَ “Onlar bir ticaret veya bir eğlence görünce oraya doğru sökün edip, seni hutbe verirken ayakta bırakıverdiler. De ki: Allah’ın nezdinde âhirette olan nasip, buradaki eğlenceden ve ticaretten elbette daha hayırlıdır. Allah rızık verenlerin en hayırlısıdır.” (Cuma sûresi, 62/11)
Konuyla ilgili rivayetlerde mescitten kaç kişinin ve kimlerin ayrıldığı üzerinde durulmaz, kalan kişiler hakkında bilgi verilir. Bu, sahabenin edep ve ahlâkını göstermesi adına oldukça önemlidir. Âyet-i kerimenin açıkça belirttiği üzere ticaret kervanının gelmesiyle birlikte bazıları Allah Resûlü’nün verdiği hutbeyi dinlemeyip mescidi terk etseler de Efendimiz’in mübarek konuşmasını, sözlerini, soluklarını her şeye tercih edenler orada kalmaya devam etmişlerdir. Biz sahabeye olan saygımızın gereği olarak mescidi terk edenlerin makul mazeretleri olduğuna inanırız. Onlar hakkında suizanna sebep olabilecek ifadeler kullanmaktan kaçınır, bu tür ifadelerin ahirette bizi mesul edeceğinden endişe ederiz. Belki de mescidi terk eden sahabîler henüz yeni Müslüman olanlardı; Cuma’nın kadr u kıymetini tam idrak edemedikleri gibi, Cuma namazının ve Cuma hutbesinin ne manaya geldiğini de yeterince kavrayamamışlardı. Çünkü o dönem dinî hükümlerin adım adım vaz edildiği teşri dönemiydi. Bazı konular hakkında yeterli bilgileri olmayabilirdi. Olsaydı zaten bunu yapmazlardı.
Rivayetlerde o senenin kıtlık senesi olduğu, ticaret kervanının dört gözle beklendiği ifade edilir ki bu durum onlar açısından bir mazeret teşkil edebilir. Onlar, Allah’a kulluğun anlamını ve dünya hayatının mahiyetini henüz tam manasıyla idrak edemedikleri için, ticaret kervanının geldiğini öğrenince ondan bir an önce nasiplenip acil ihtiyaçlarını karşılamak istemişlerdi. Kaldı ki o gün itibarıyla kullukla ilgili dinin bütün emirleri nazil olmamıştı.
Bununla birlikte Allah Resûlü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) Cuma hutbesini verdiği minberde terk edilmesi hem Allah katında oldukça ağır bir vebaldi hem de Efendimiz açısından oldukça üzüntü vericiydi. Nitekim Allah Resûlü’nün bu olaya dair şu sözleri de bu gerçeğe dikkat çeker: وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَوْ تَتَابَعْتُمْ حَتَّى لَا يَبْقَى مِنْكُمْ أَحَدٌ لَسَالَ بِكُمُ الْوَادِي النَّارَ “Canımı kudret elinde tutan Allah’a yemin ederim ki eğer hutbeyi terk etme hususunda birbirinize uysaydınız ve mescitte tek bir kişi bile kalmasaydı, vadi ateş olup üzerinize akardı.” (Ebû Ya’lâ, Müsned, 3/468; İbn Hibbân, Sahih, 5/184) Demek ki bazı kimselerin Allah Resûlü’nün yanında kalmaları Allah’ın büyük bir rahmetiydi. Allah, kalanlar sayesinde sahabe efendilerimizi gazab-ı ilâhîye düçar olmaktan muhafaza buyurmuştu. Allah’ın mescitte kalanlar sayesinde gidenlere azap etmemesi onların mazeretinin Allah katında kabul edilebilir olduğunu gösteriyordu.
Bizler sahabe-i kirama saygımızın bir gereği olarak onlar açısından özür teşkil edebilecek hususlar üzerinde dursak da sinelerimize kendi sultanlığı ile oturmuş İnsanlığın İftihar Tablosu’na (aleyhissalâtu vesselâm) karşı ortaya konulan böyle bir hareketi hazmedemediğimi de belirtmeliyim. Canların kendisine kurban edilmesi gereken O yüce kâmet, hangi gerekçeyle olursa olsun bırakılıp gidilmemeli, O hiçbir yerde yalnız bırakılmamalıydı. Dolayısıyla nazil olan bu âyet-i kerimeyle bir taraftan sahabe ikaz edilmiş, onlara kulluk adabı öğretilmiş, dünyanın fâni yüzüne dikkat çekilmiş, diğer yandan da kalb-i pâk-ı nebevî taltif edilmiştir.
Âyette Allah katında olan şeylerin, ticaretten de dünyanın her tür zevk ve eğlencesinden de daha hayırlı olduğu bildirilmiştir. Âyet-i kerime, Allah katında olanların neler olduğunu zikretmez. Fakat işaret edilen husus şudur: Sahabe-i kiramın, eşref saatini avlamaları, Efendimiz’in lâl u güher beyanlarını dinlemeleri, Cuma’nın feyiz ve bereketinden istifade etmeleri, Allah’a yönelmeleri ahirette çok sürpriz nimetler şeklinde karşılarına çıkacaktır. Bunlar öyle büyük lütuflardır ki bu dünyadaki nimetlerle, rızıklarla, zevk ve eğlencelerle kıyas dahi edilemez.
Âyetin sonunda rızık verenlerin en hayırlısının Allah olduğu hatırlatılarak sahabeye şu mesaj verilir: “Siz ticarete, alış-verişe koşuyor, oradan elde edeceğiniz mallarla rızkınızı sağlamaya çalışıyorsunuz. Ama unutmayın ki rızkı veren yalnız ve yalnız Allah’tır. O’nun, kullarını nasıl rızıklandıracağı belli olmaz. Onları ahirette sürpriz nimetlerle serfiraz kılacağı gibi, bu dünyada da onlara farklı lütuflarda bulunabilir. Bu yüzden O’nun emri dairesinde hareket ediniz ve O’nun rızasına muvafık ameller işleyin. Rızkımızı temin edeceğiz diye kulluğa aykırı davranışlarda bulunmayın. Hayırlı bir işi bırakıp hayırsız olana koşmayın.”
Âyet-i kerimeyi, sebeb-i nüzulünü göz önünde bulundurarak o gün cereyan eden hâdise açısından özetle ele aldıktan sonra, konunun bize bakan yönüne geçebiliriz. Esasen bizim için önemli olan bu âyetlerin bize verdiği mesajlardır. Unutmamak gerekir ki sahabe döneminde yaşanan olayların benzerleri her dönemde yaşanabilir. İsterseniz daha sonra cereyan eden olaylara sebeb-i nüzul olarak zikredilen olayların izdüşümleri gözüyle bakabilirsiniz. Dolayısıyla bizler bu tür âyetlere bakarak hangi davranışların rahmet-i ilâhiyeye bir davet olduğunu veya nelerin gazab-ı ilâhîyi celbedeceğini anlayabilir ve buna göre kendimize çeki-düzen verebiliriz.
İştirak edilen bir sohbet-i Cânân’ı bırakıp bir eğlenceye gitmeye, Kur’ân ve Sünnet hakikatlerinin mütalaa edildiği bir ders halkasını terk edip film izlemeye geçmeye ya da toplu olarak insanların evrad u ezkâr yaptığı bir meclisten ayrılıp laf u güzafla vakit geçirmeye de aynı gözle bakabilirsiniz. Bu gibi davranışların hepsi derecesine göre âyet-i kerimedeki itaptan payını alır. Sırf dünyalık elde edebilmek veya eğlenmek için, ibadet vaktinde mescitten ayrılma, Cuma namazını terk etme ve Allah Resûlü’nü (sallallahu aleyhi ve sellem) yalnız bırakma nasıl ki gazab-ı ilâhîyi celbediyorsa, nefse uyarak, dünyaya aldanarak Allah yolunda icra edilen hizmetleri terk etmek de zıllî planda aynı neticeyi hâsıl edecektir. Derslere, sohbetlere, toplantılara, hizmetlere iştirak etmeleri gereken yerde bunları bırakıp arzu ve heveslerinin peşine takılan kimseler âyetin ifadesiyle daha hayırlı olanı bırakıp hayırsız olanın arkasından gidiyorlar demektir.
Yanlış anlaşılmasın, buradaki maksadımız pikniğe, tiyatroya, sinemaya, geziye veya daha başka eğlencelere katılmanın haram olduğunu ifade etmek değildir. Bilakis meşru daire aşılmadığı sürece bunların da kendilerine göre bir yeri vardır. Aynı şekilde işe gitmek, çalışmak, kazanmak, ticaret yapmak da dinde kınanan değil, övülen davranışlardır. Önemli olan, bunların yerini, zamanını, konumunu, dozajını doğru ayarlayabilmektir. Daha da önemlisi, bunlar yüzünden Allah’a kulluğu, O’nun yolunda yapılan hizmetleri terk etmemek; birinin hakkını öbürüne yedirmemektir. Allah katında hayır ve değeri sabit olan işleri bırakıp bunların aşağısındaki şeylere tenezzül etmemektir. Dünyaya ait zevk ve lezzetler yüzünden, Zât-ı Ulûhiyetten bahisler açma, Peygamber Efendimiz’i (sallallahu aleyhi ve sellem) başkalarına anlatma gibi Cennet nimetlerinden bile daha lezzetli şeyleri terk etmemektir.
Esasen şu âyet-i kerime de bu konuda müminlere önemli bir ölçü verir: رِجَالٌ لَّا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَن ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ “Oralarda, sabah akşam O’nun şanını yücelterek tenzih eden öyle yiğitler vardır ki, ne alışveriş ne ticaret onları Allah’ı zikretmekten, namazı hakkıyla ifa etmekten, zekatı vermekten alıkoymaz. Onlar, kalblerin ve gözlerin dehşetten hâlden hâle döneceği, alt üst olacağı bir günden endişe ederler.” (Nûr sûresi, 24/37)
Bu âyet-i kerimede, mişkât-ı ilâhiyeye dilbeste olan, o nura koşan, o şem’aya pervane olan yiğit oğlu yiğitlerden bahsedilir; ticaret ve alışverişin onları Allah’ı anmaktan alıkoymadığı ifade edilir. Demek ki onlar ticaretle, alış-verişle meşgul olurlar. Allah’a kul olmak, dünya ile meşguliyete mâni değildir. Fakat onlar, durmaları gerekli olan yerde dik durmasını bilir, dünyayı evvelen ve bizzat maksat hâline getirmezler. Yanlış tercihte bulunmaz, neye öncelik vermeleri gerektiğini bilirler. Hayatlarını, enerjilerini, imkânlarını büyük ölçüde Allah yoluna sarf ederler. Allah’ı anar, hakkını vere vere, hudû ve huşû içerisinde namazlarını ikame eder ve kazandıklarını Allah yolunda infak ederler. Onların kalbleri imanla öyle dopdoludur ki kalblerin ve gözlerin döneceği ahiret gününü hatırladıklarında tir tir titrerler. O gün selâmette olabilmek için bu dünyada iken kendilerine manevi zırhlar ve sıyanet seraları hazırlarlar.
Kur’ân-ı Kerim daha başka âyet-i kerimelerde de dünyanın “lehv ve laib” (oyun-eğlence, boş, faydasız, anlamsız şeyler) olduğu, asıl hayatın, asıl dikkate alınması gerekli olanın ahiret olduğu üzerinde durur ve dünya karşısında aldanmamamız için bizi uyarır. (Bkz. En’âm sûresi, 6/32; Ankebût sûresi, 29/64) Başka bazı âyetlerde ise dinlerini oyun ve eğlenceye kurban edip dünya hayatına aldananların kötü akıbetlerinden bahseder. (Bkz. En’âm sûresi, 6/70; A’râf sûresi, 7/51)
Hâsılı, genel anlamda ifade edecek olursak bir mümin, dünyanın fani güzelliklerine karşı kararlı bir duruş sergilemeli ve ciddiyet içinde bir hayat yaşamalıdır. Onun yaptığı her şey, ahireti adına bir anlam ifade etmelidir. Bütün söz ve amellerinin ahirette nasıl geriye döneceğini hesaplamalıdır. Şurası bir gerçek ki bir yerde hoplayıp zıplamanın geriye dönüşüyle, evrad u ezkâr okumanın geriye dönüşü çok farklı olacaktır. Bunlardan hangisini tercih edeceğimiz ise bize bağlıdır. Cenab-ı Hak herkese isabetli tercihler yapabilmeyi nasip eylesin!
				</div>

Dünya Meyli ve Sadakatte Derinlik

Bamteli

<div class="elementor-widget-container">
					Soru 1: Muhterem Efendim,
Kalbin Zümrüt Tepeleri “Rıza” makalesinde; “Bazı zamanlarda ve bazı şerait altında böyle bir rıza arayışı insanı, halk içinde de olsa, yalnızlığa ve gurbete itebilir…” deniliyor.
Halk içinde bulunurken, insanın yalnızlık ve gurbete itilmesini nasıl anlamalıyız? Böylesi bir yalnızlık ve gurbete maruz kalmama adına nasıl bir yol izlemeliyiz, lütfeder&nbsp;misiniz?
&nbsp;
Yalnızlık / gurbet bazen mecburi olur, sebepler, şartlar toplum içinde öyle bir insanın bulunmasına müsait olmayabilir.
İçtihat farkı, anlayış farkı, yanlış yorumlama neticesinde oluşan menfi atmosfer karşısında…insanlar yalnızlığı / gurbeti tercih edebilirler.
“Halkın içerisine karışıp onlardan gelen eziyetlere katlanmanın fazileti halvete çekilmekten daha fazladır.”
Bazı ahvalde, dünya adına bir kısım beklentiler fasit dairesi içinde bulunan insanlar, hiç olmayacak şeylerden rahatsızlık duyabilirler. Böyle bir durumda başka bir zeminde kendinizi ifade etme imkanlarını, öyle bir ortamı araştırmak lazım.
Kendinizi ifade etme.. sonra Cenab-ı Hakk’ın bir gün o bulutları sıyıracağı, o fırtınaları dindireceği anı aktif sabır içinde bekleme…
Bu “duyulma”, mefkûreniz adına, hizmetiniz, gaye-i hayaliniz adına bir şanstır esasen…Bundan sonra size düşen şey o mazlumiyet, mağduriyet meselesini de dillendirerek ne olduğunuzu anlatmak.
Mütereddid ve mütehayyirlere ulaşma adına bu geniş dairedeki duyulmuş olma mevzuu Cenab-ı Hakk’ın bir lütfu gibi değerlendirilmeli.
Geçmişte yaptığımız hatalar ileriye matuf yeni proje ve planlarımız adına nazar-ı itibara alınmalı..bize bir fikir vermeli.
• Ama hep durup onlardan dolayı keşke keşke falan dememeli.
• İnsanların içine ye’s (ümitsizlik) atmamalı.
• Kaderi tenkit etmemeli.
Şu anda zihinleri çok ciddi çalıştırmaya ihtiyaç var. Çok ciddi muhakeme yürütmeye ihtiyaç var. Mantık kullanmaya ihtiyaç var.
Soru 2: Muhterem Efendim,
“Allah (celle celâluhû) bilhassa bugünlerde, Yüce Zat’ına ızdırar diliyle yönelmemizi murad etmiştir” diyebilir miyiz? Böyle bir murad-ı ilâhî karşısında, hakiki bir mü’minin tavrı nasıl olmalıdır, lütfeder misiniz?
&nbsp;
İnsan O’na (c.c.) gönülden, derinlemesine ihtiyaç hissetmeli.. Bunun ayrı bir sevabı, ayrı bir fazileti vardır ve ayrı bir teveccühe vesile olur.
Fakat mevsiminde öyle yapılmamışsa şayet Cenab-ı Hak yine size değişik bir lütuf tecelli dalga boyunda cebrî lütufta bulunarak, kendisine ihtiyaç duygusunu sizde uyarmıştır. Bu defa ızdırar diliyle, ızdırap diliyle, mazlumiyet, mağduriyet diliyle O’na (c.c.) ihtiyacınızı hissediyorsunuz.
Fakat bu türlü durumlarda, esbaba riayette kusur etmemekle beraber, falanın filanın kapısının tokmağına değil, sadece O kapının tokmağına dokunmalı… hep O’nun (c.c.) kapısının önünde olmalı, O’nun (c.c.) eşiğine baş koymalı ve orada mevcudiyetimize hep mırıldanmalıyız.
Hadiselerin, değişik handikapların gelip başımıza dolanması karşısında, açık-kapalı olup biten şeylere küsme; esas itibariyle icraat-ı ilahiye küsme demektir. Dolayısıyla da o icraatın sahibine küsme demektir.
(Izdırarımızı) Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) taif dönüşü ızdırarını niyaz edasıyla Cenab-ı Hakk’a arz ettiği gibi arz etmeli. Ve sonra da acele etmeden Cenab-ı Hakk’ın cevab-ı savab vereceği anı hem bir derin recâ hissiyle hem de sabırla intizar etmeli.
Bu mevzuda:
• Mantığımızı zorlamamız lazım.
• Kendimize yönelmemiz lazım.
• Kalbi ve ruhi hayata yönelmemiz lazım.
Açılmaz gibi görünen kilitler o gözyaşlarıyla, o gönül heyecanıyla açılacaktır.
Yirmi dört saat yalvarsak uyku aklımıza gelmese, yeme içme aklımıza gelmese, yine yetmez mülahazası ile meseleyi O’na (c.c.) sunmalı.
Biz yetmez diyelim, diyelim yetmez! / ve inanalım bunlar boşa gitmez..
Akıl, mantık, muhakeme, oturup konuşma, düşünme derken; esas temel kıstaslar olan vahiy (metluv-gayri metluv), Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in akvali, ef’ali, tefsiri, yorumu, tevili… bunlardan ayrı düşmemeye bakmak lazım!
Müslümanlığı bütün olarak yaşamak lazım.
				</div>

Bamteli Yeni – Kendimizi İfadede Yol ve Prensipler

Herkul Nağme

<div class="elementor-widget-container">
					“Ulvî dertlerle dertlenmeyenlere, süflî dertler musallat olur!” İnsan dertleniyor ise, ulvî dertler ile dertlenmeli!.. Allah ile olan irtibatı açısından acaba tam mı, değil mi?!. İnsanlığın İftihar Tablosu’nun (sallallâhu aleyhi ve sellem) bize kazandırdığı şeylere, gözümüzü açma ve her şeyi doğru görme adına beyanlarının yerinde bir mercek, yerinde bir dürbün, yerinde bir teleskop olmasına karşılık, acaba biz o Zât’ın edip-eylediği şeylere tam mukabelede bulunabildik mi?!.
Zât-ı Ulûhiyete karşı ubudiyet… Hazreti Pîr’in sözü: “Ubudiyet, mukaddeme-i mükâfat-ı lâhika değil, belki netice-i nimet-i sâbıkadır.” Yani, “Yaptık tamamen, şunu hak ettik, şuna mazhar olmamız lazım!” dercesine, Allah’a karşı -hâşâ ve kellâ- pazarlık yapıyor gibi bir tavra girmek, saygısızlıktır. Esasen bize verilen şeyler… Esasen “Biz!” deme bile, “Ben!” deme bile, “Sen!” deme bile… Bunları bile bazıları fazla görmüşler. Sen, ben… Aradan çık; O, tecellî eylesin!.. Bizim varlığımız, izafi varlıklardır esasen, nisbî varlıklardır; O’nun vücûd-i hakikisinin gölgesinin gölgesi… Bu açıdan da hiç alacak bir şeyimiz yok; O, vereceklerini vermiş. Bundan sonra ömrümüz olduğu sürece, isterseniz Hazreti Nuh (aleyhisselam) gibi dokuz yüz elli sene yaşayalım, bize düşen kâmil ubudiyettir.
Kur’an-ı Kerim, Hazreti Nuh için “dokuz yüz elli sene” diyor. O dönemlere aklımız ermiyor. Denen şeyleri olduğu gibi, “Müteşâbih” gibi manalara çekmeden olduğu gibi kabul etmek lazım. Efendim, o kadar ömrümüz olsa, Cenâb-ı Hakk’a karşı hep onu kulluk istikametinde kullansak, samimâne, hâlisâne kullansak, yine de Cenâb-ı Hakk’ın üzerimizdeki nimetlerine tam mukabelede bulunmuş olmayız, şükürde bulunmuş olmayız.
Şimdi bununla dertlenme, esasen bunu dert edinme… Sonra ikinci bir mesele; madem misyon itibarıyla o yol seçilmiş, Peygamberler Yolu seçilmiş; evvelâ Allah’ın bildirilmesi, bütün insanlığa tanıttırılması… Gönüllerin O’na karşı olan alaka ile çarpması, heyecanlanması… Bu, bir gâye-i hayal olmalı. Öyle bir şey ile bir insan, oturup-kalkmaz ise şayet, hep onu heceleyip durmaz ise, süflî dertler, musallat olur ona. İşte -böyle- rahat yaşama, debdebe, ihtişam, alkış, takdir, lüks villalar, zırhlı araçlar… Bütün bunlara gönlünü kaptırır ve hiç farkına varmadan şeytanın yoluna girmiş olur. Şeytan da insanlarda -esasen- sürekli bu duyguyu tetikler durur. İnsanın, ona (şeytana) karşı koyabilmesi, Allah’ın inayetine bağlıdır; Allah’ın inayeti de sizin Allah’ın yolunda olmanıza bağlıdır.
İnsanın, ulvî dertler ile meşgul olması lazım ki, süflî dertler insana musallat olmasın!.. İnsanın sürekli hak ile meşgul olması lazım ki, bâtıl onu işgal etmesin. Bu söz, biraz değiştirilmiş olarak İmam Şâfiî hazretlerine aittir; o der ki: “Eğer hak ile meşgul olmaz isen, bâtıl seni işgal eder!” Hafizanallah!.. Neleri kabul ettirir, neleri kabul ettirir!.. Dize getirir, “Yetmez!” der; yüzüstü vurur seni yere, “Yetmez!” der; yerin dibine batmana çalışır, “Yetmez!” der, hafizanallah. Çünkü insana karşı öteden beri çok ciddî hışmı vardır, hazımsızlığı vardır. Allah’ın “Safiyyullah” olarak yarattığı insana bile, bir zelle, bir sürçme yaşattığına göre, bizim, onun tek bir oyunu ile devrilmemiz mukadderdir her zaman. Ona karşı dik durmanın da tek yolu, Allah karşısında kemâl-i ubudiyet ile el-pençe divan durmaya, rükûa varmaya, başını yere koymaya ve orada içini Allah’a karşı dökmeye, el kaldırıp içini Allah’a karşı dökmeye bağlıdır. O’nun ile ne kadar irtibatın kavi ise şayet, başka zayıf irtibatların hepsi kendi kendine sökülür gider; evet, sökülebilecek bir şey gibi sökülür gider; Allah’ın izni-inayeti ile.
“Yalan, bir lafz-ı kâfirdir.”
Ekranda çıkan bir tablo üzerine söyledim bunları. Bundan evvel de bir söz çıkmıştı: “Yalan, bir lafz-ı kâfirdir.” miydi? Evet, o çıktı arkadan. “Yalan, bir lafz-ı kâfirdir.” Bu da yine Hazreti Pîr-i Mugân, Şem’-i tâbâna ait. Yani, yalan söyleyen herkes kâfir olmaz; fakat yalan, kâfirlere ait bir tabirdir, sıfattır esasen.
Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) münafığın sıfatlarını sayarken -kâfirde haydi haydi onlar bulunuyor- آيَةُ الْمُنَافِقِ ثَلَاثٌ: إِذَا حَدَّثَ كَذَبَ، وَإِذَا وَعَدَ أَخْلَفَ، وَإِذَا اؤْتُمِنَ خَانَ “Münafığın alameti üçtür: Konuştuğu zaman yalan konuşur. Vadettiği zaman vadinden döner. Kendisine bir şey emanet edildiği zaman da hıyanet eder.” buyuruyor. Bazen bir dördüncü sıfat da sayıyor; bir yerde, başka bir hadiste diyor ki: وَإِذَا عَاهَدَ غَدَرَ “Sana söz verdiği zaman da, o mevzuda hep gadir ile davranır sana, sözünde durmaz.” Bağışlayın, halk ifadesiyle, seviyesiz biraz, “kalleşlik” yapar. Ama işte birincisi yalandır; münafığın sıfatı, kâfirin de sıfatıdır.
Esasen “yalan söylemek” deniyor; bununla beraber, “iftira” da yalan kategorisine girer. Ayrıca yalana inzimam edecek iftira olması itibarıyla, o daha büyük vebaldir. Çünkü yalan söylemek, belki sadece kendini alakadar ediyor; iftirada başkasının itibarı, şerefi de söz konusu. “İtiraf” adı altında başkalarını karalama, dışlama başkalarını; bir yönüyle aradan sıyrılma adına başkalarına kötülük yapma, böylece kendi sıyrılmasını temin etmeye çalışma… Bu da “yalan” kategorisine girer; yalan söylüyor, çünkü hilâf-ı vâki beyanda bulunuyor.
Her gün yeni bir iftira ederler, başkalarını karalamaya matuf… Bir gün şöyle derler: -Mesela- “Falan Bekir ağa öldü!” Ertesi gün, yetmedi, inanmadı ise millet, adam yine çıkıyorsa milletin karşısına, bu defa da “Felç olmuş; yataktan kalkamıyormuş!” derler. Tabii, siz de bir miktar ortada görünmüyorsanız, “Tamam, tuttu!” falan derler. Bir başka defasında kalkar derler ki: “İntihara teşebbüs etmiş!” Bütün bunları dinleyip de değerlendirme, bunlara göre hüküm verme, insanın zihnini kirletir. Biz, meşgul olmayız bu türlü şeylerle; fakat bazen öyle ayağa düşüyor ki, herkes muttali oluyor, bütün bunlara muttali oluyor. Yani oturup-kalkıyorlar, hep kâfir sıfatları ile oturup kalkıyorlar; hep münafık sıfatları ile oturup kalkıyorlar.
Şimdi bütün bunlardan birini bir kere yapma, iki kere yapma, üç kere yapma insanı küfre sokmaz. Hani bunlar günah-ı kebâir olduğundan dolayı, tevbenin izâle edebileceği, yıkayacağı, arındıracağı şeylerdir.
Hazreti Ebu Hüreyre, her gün on iki bin defa istiğfar ediyor; “Bu kadarı fazla değil mi?” denince, “Hayır, günahlarım adedince…” cevabını veriyordu; o kendi ufku itibarıyla hayalinden geçen şeylerden dahi bağışlanma diliyordu.
İstiğfar… İstiğfar önce geliyor; Cenâb-ı Hak’tan yarlığanma talep etme. Sonra tam O’na yönelme ki, ona “tevbe” diyoruz. Sonra bu tevbeyi içten yapma ki ona, “inâbe” diyoruz. Mukarrabînin yaptığı sürekli teveccühe de “evbe” diyorlar ki, onu umumiyet itibarıyla Usûlüddin uleması kullanmıyor, daha ziyade Sofiler kullanıyorlar; belki onlar içinde sizin gibi kimseler kullanabilirler. “Evbe” diyorlar; yani, Cenâb-ı Hakk’a daha içten teveccüh etme; esasen günahı/zelleyi öldüren bir mikrop gibi, bir virüs gibi görme… Altmış sene evvel, gözünün kapağını açtı, bir harama baktı ise, altmış sene sonra aklına geldiğinde, yine أَلْفُ أَلْفِ أَسْتَغْفِرُ اللهَ “Binlerce, milyon kere istiğfar ediyorum.” deme; “Ben nasıl o haltı yaptım ya Rabbî! Keşke canımı alsaydın da ben gözümü açıp ona bakmasaydım; elimi ona uzatmasaydım; o harama doğru bir adım atmasaydım; -bağışlayın- o haltı karıştırmasaydım!” Altmış sene sonra aklına geldiğinde, yine sancı ile kıvranır, böyle der. Bu, “evbe” ehlinin Cenâb-ı Hakk’a teveccühünün ifadesidir, derinlemesine bir teveccühtür. Bunlar her akıllarına geldiklerinde, defter-i hasenatlarına istiğfar yağar.
İstiğfar… İnsanın defterinin istiğfar ile dolu olması da Sahib-i Şeriat tarafından takdir ile karşılanır: طُوبَى لِمَنْ وَجَدَ فِي صَحِيفَتِهِ اسْتِغْفَارًا كَثِيرًا “Ne mutlu o insana ki, defterinde pek çok istiğfar vardır!” Hatta bir kere “Estağfirullah!” demek değil de -hani birisinin sık sık tekrar ettiği gibi- أَلْفُ أَلْفِ أَسْتَغْفِرُ اللهَ “Milyon milyon estağfirullah!.. Katrilyon katrilyon estağfirullah… Allah’ım, günahlarım kadar diyemiyorum!..”
Hadis dersinde ricâl okunurken, Hazreti Ebu Hüreyre’nin hayat-ı seniyyeleri her geldiğinde, nazara verildiğinde görüyoruz; yaptığı şeylerden bir tanesi de günde on iki bin tane tesbih söylemek. Zannediyorum, سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ أَسْتَغْفِرُكَ لِذَنْبِي وَأَسْأَلُكَ رَحْمَتَكَ، اَللَّهُمَّ زِدْنِي عِلْمًا، وَلَا تُزِغْ قَلْبِي بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنِي، وَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً، إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ “Ey bütün eksik ve kusurlardan münezzeh bulunan Rabbim, Seni (Zatına yakışmayan her şeyden) tenzih ederim. Allah’ım, günahımı bağışlamanı diler ve rahmetini dilenirim. Allah’ım, ilmimi artır ve beni hidayete erdirdikten sonra bir daha kalbimi kaydırma; katından bana rahmet lütfet; şüphesiz ki Sen, çok lütufkâr Vehhâb’sın.” diyordu. Me’sûrat’tan olan şeyler… (“Me’sûrât” kısaca Allah Rasûlü’nün (sallallâhu aleyhi ve sellem) hayatın her alanına ait yaptığı dua ve zikirlerin genel adıdır.) Ashâb-ı Kirâm, Me’surât’a çok dikkat ederlerdi. Kendi hevâ ve heveslerine göre uydurdukları kelimeler ile Cenâb-ı Hakk’a teveccüh yerine, “Allah’a teveccüh, ancak Allah’ı doğru bilen birisinin beyanı ile olur.” mülahazasıyla hareket ederlerdi. “Efendimiz ne demiş, O’na nasıl yaklaşmış, nasıl teveccüh etmiş, kapının tokmağına nasıl dokunmuş, başını eşiğe nasıl koymuş, kapıyı nasıl tıklatmış ise, bize düşen de odur.” derlerdi. Bu arz ettiğim tesbih de sabah-akşam dualarında; Efendimiz’e (sallallâhu aleyhi ve sellem) ait Me’sûrât’tan bir duadır. Böyle diyebilecekleri gibi, aynı zamanda başka şekilde de yine Efendimiz’den mervî çok şey var, böyle de diyebilirler.
On iki bin defa tesbih yapıyor. Onun bu halini istiğrap edenler, biraz garip bulanlar diyorlar ki: “Yani bu kadar…” Diyor ki, “Ee, günahlarım kadar yapıyorum!” Evet… Bilmiyorum ne günahı olmuş! Gelmiş orada, Suffe’de yatmış, kalkmış.. Efendimiz’den hiç ayrılmamış.. bazen açlığından dolayı, susuzluğundan dolayı, saralı bir insan gibi, Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) mihrabı ile Âişe validemizin hücresi arasında bayılmış düşmüş.. millet “Deli!” demiş kendisine ama “Açımdan bayılıyordum!” falan demiş… Şimdi günah ile arasında sürekli bir mesafe olmuş. Hadis râvîleri arasında, Efendimiz’den hadis rivayet edenler arasında, sahabe-i kiram arasında en çok hadis rivayet eden zattır. Cenâb-ı Hak, bizi, onların şefaatine mazhar eylesin.
Not: Bu video, 23 Eylül 2019 tarihinde yayımlanan “Hak ile Meşguliyet” isimli Bamteli sohbetinden hazırlanmıştır.
				</div>

İkindi Yağmurları – Hak ile Meşgul Olmalısın!

<div class="elementor-widget-container">
					Umûr-i hayriyenin (hayırlı işlerin) muzır mânileri olur. Şeyâtîn-i ins u cin, bu hizmetin hâdimleri ile çok uğraşırlar.. ama her sınıf.. her birim.. dünyanın dört bir yanında. Ne var ki yerinde sâbit-kadem olanlar, sonunda kazanırlar.
Kur’an da o bişâreti veriyor; veriyor ve وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ diyor: “Sonuç, mutlu âkıbet, esasen, müttakîlere aittir.” Cenâb-ı Hakk’a karşı hiss-i mehâbet ve hiss-i mehâbet ile yaşayan ama yine de kurtuluş için O’nun vikayesine, himâyesine sığınan müttakîlere.. en acı günlerde de, en lezzetli, en tatlı günlerde de hep O’na sığınmayı birinci vazife bilenlere… O’nu bilenler, böyle yaparlar; O’nu bilmeyen nâdanlar ise, onlar da “sohbet-i nâdan ile eder telezzüz; divanelerin hemdemi divâne gerektir.”
Sonuçta bir insan kazanıyorsa şayet, o yolda kaybettiği şeylere hiç müteessir olmamalı. Şâir Nefi’nin Dördüncü Murad karşısında, onu ölüme götürdüğü anda, dediği bir söz vardır: “Ne dünyadan safâ bulduk, ne ehlinden recâmız var / Ne dergâh-ı Huda’dan mâadâya bir ilticamız var.” İlticâ edilecek, yönelinecek bir yöne yönelmiş iseniz, zannediyorum dünyadaki bütün iltifatları ayaklarınızın altına alırsınız; ezerken onu az görürsünüz, üzerinde raks etmeye durursunuz. Eğer gözleriniz öbür âleme müteveccih ise, Güneşe doğru yürüyorsanız şayet, gölgeniz sizin ayaklarınızın altında veya arkanızdadır; birazı ayaklarınızın altında, birazı da arkanızdadır. Önemli olan, Güneşe doğru yürümektir. Cenâb-ı Hak, öyle yapsın!..
Sözün bidayetinde ifade edildiği gibi, “umûr-i hayriyenin muzır mânileri olur.” Şeytanlar, ordularını seferber ederler; “Ateş!” derler. Bir atış poligonunda, onların hedefinde bulunuyor gibi olursunuz; şakır şakır mermiler yağar üzerinize. Ne mermileri yağar? “Terörizm” mermileri yağar.. “âsî insan” mermileri yağar.. yağar.. yağar.. “itibarsızlaştırma” mermileri yağar.. “sizi ademe mahkum etme” mermileri yağar… Bunlar, çok kolay şeyler değildir.
Bütün bunlar karşısında, فَصَبْرٌ جَمِيلٌ وَاللهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ “Artık bana/bize düşen, güzelce sabretmektir. Sizin bu anlattıklarınız karşısında yardımına müracaat edilecek sadece Allah var.” (Yûsuf, 12/18) “Allah’ım! Sabr-ı cemîl!”
Bütün kulluklardan sıyrılmanın yolu da Allah’a kulluktan geçer. Kendini bir şey zanneden insanlardır ki, esasen, Allah’a kulluğun tadını/zevkini duymamış ve tatmamışlardır. Onların, ne “ihsan”dan haberleri vardır, ne “ihlas”tan haberleri vardır, ne “marifet”ten haberleri vardır, ne “muhabbet”ten haberleri vardır, ne “aşk u iştiyâk-ı likâullah”tan haberleri vardır. Bildikleri bir şey varsa, o da yetiştikleri kültür ortamının kendilerine tepeden inme telkin ettiği “taklidî/sûrî/şeklî Müslümanlık”tır; ki Allah, öyle Müslümanlıktan muhafaza buyursun!..
				</div>

Bir Nefes (70) – Muzır Maniler ve Güneşe Doğru Yürüyenler

<div class="elementor-widget-container">
					O sıkıntılı dönemlerde, Enbiyâ-i ızâm ile beraber çevrelerindeki sâdık insanlar da çekmişler. Efendimiz (aleyhissalâtü vesselam) katlanmış ama Hazreti Ebu Bekir de katlanmış, Hazreti Ömer de katlanmış, Hazreti Osman da katlanmış, Hazreti Ali de katlanmış ve diğer ashâb-ı kirâm da katlanmışlar; Mekke’dekiler de katlanmış, Medine’dekiler de katlanmış; katlanmışlar. Ama o türlü şeylere maruz kalacakları âna kadar kulluk kıvamını sergilemişler; Allah da (celle celâluhu) onlara öyle bir donanım ihsan etmiş ki, tam kıvama ermişler. Sonra kıvamın temâdîsi olarak, o türlü şeyler ile karşılaşmışlar ama ona çarpan şeyler yok olmuş.
Günümüzde de bugüne kadar samimi hizmet eden insanlar, dünyanın dört bir yanına açılan insanlar, dikili bir taşları olmayan insanlar, hatta o türlü şeylerin hayalini bile yaşamayan insanlar… Ben zannediyorum o kardeşlerimizden hiçbiri ve arkalarında olanlardan hiçbiri, bir tane zırhlı arabasının olmasını hiç düşünmemiştir. Ama birileri elli tane alıyor, “Yahu yüz olsa daha iyi olacak galiba!” diyor. Sonra yüz olsa… Hani Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) hadis-i şerifleri var; ehl-i dünya için, “İki dağ altını olsa, üçüncü dağı ister.” buyuruyor. Onlar da “Üç yüz tane olsa daha iyi olacak!” diyorlar. Korumalar yüz tane oluyor, “İki yüz tane olsa daha iyi olur.. dört yüz tane daha iyi olur.. yahu en iyisi mi bir ordu teşkil etmek lazım!” Anlayın… Bir ordu…
Ee canım çıksın, Hazreti Ömer’in arkasında onu koruyucu on tane insan yoktu. Hazreti Ömer kimdi? İki tane güçlü devleti, iki süper gücü hizaya getirmişti: Persler, o güne kadar dünyanın en güçlü devleti; Romalılar, o güne kadar dünyanın diğer en güçlü devleti; onları dize getirmişti. Kendisi mescitte yatıp-kalkıyordu, kumun üzerinde yatıp-kalkıyordu. Beş-on tane insan ile orada meşveret ediyordu. “Ben Müslümanım!” diyen, böyle olmayan insanlar… Bir şey diyeceğim, ağır mı olur? Vallahi de yalan söylüyorlar, billahi de yalan söylüyorlar, tallahi de yalan söylüyorlar! Onlar, münafıktır; herkes de bilsin, münafıktır.
Şimdi zannediyorum o güne kadar o istikameti koruyarak işi oraya getirmiş insanlar, orada da o güne kadar çektikleri emeğin karşılığını görürler, Allah’ın izniyle. Ve zaten oradan gelen mesajlarda da o var. Şimdi ben bir sarsıntı yaşıyorum ki!.. “Acaba, bu Yezîd’lere karşı, Haccâc’lara karşı yapılacak şeyleri bilemediğimizden/cehaletimizden dolayı mı?!.” Size nisbet edilen bu insanlar, işkence çekiyorlar orada, ızdırap çekiyorlar. Çocuklar, masum çocuklar, anasından dünyaya yeni gelmiş çocuklar ölüyor; kadınlar ölüyor, beyleri ölüyor. Bazıları yurt dışına kaçıyor, dün düşman kabul ettiği insanların ülkelerine kaçmak istiyor; Meriç’te boğuluyor, başka yerde boğuluyor. Veya giderken başka yerlerde başka türlü şeyler oluyor. Zindanlar… Kaçırmalar oluyor; haramilikler, kırk haramilikler oluyor… Oluyor bütün bunlar. Siz bütün bunları ruhunuzda derinlemesine duyuyor ve hadiselerin şoku ile sürekli kıvranıp duruyorsunuz.
Karşı taraf orada onlara o işkenceyi yapıyor ki, kendileri gibi -bağışlayın- zâlimce davranmaya onları sevk etsinler, anarşiye sevk etsinler. Hiç olmayacak şekilde… Yeminle söyleyeyim: Karıncaya basmayan insanlara ve aynı zamanda bir arının ölümü karşısında yarım saat ağlayan insanlara “terörist” diyenler, teröristin tâ kendisidir. Karıncaya basmayan adama “terörist” diyor. Bunlar çok moral bozucu şeyler. Fakat Hazreti Ali’ye dayandırılan bir sözde ifade edildiği gibi: سَأَصْبِرُ حَتَّى يَعْلَمَ الصَّبْرُ أَنِّي صَبَرْتُ عَلَى شَيْءٍ أَمَرَّ مِنَ الصَّبْرِ “Sabrın sabırdan daha ötesine/acısına sabredeceğimi bileceği âna kadar dişimi sıkıp sabredeceğim.” Dişimi sıkıp öyle sabredeceğim ki, sabır, sabırdan daha ağırına, daha çetinine, daha yobazına katlanacağımı anlayacağı âna kadar.
O sıkıntıları görüyor, duyuyoruz. Yavaş yavaş şimdi dünya da duyuyor. Maksadınız ne idi sizin? Çok geniş dairede esasen bu pozitif tavrınız görülüyor. Temsil ve hâldeki gücünüz dikkat çekiyor. Temsil ve haldeki; yani, ölesiye hizmet fakat bir zerre kadar çıkar düşünmeme… Ölesiye hizmet… Hizmet yolunda ölmeyi cana minnet sayma… Giden arkadaşların çoğu öldükleri yerlerde gömüldüler.
Benim candan sevdiğim Hayatî kardeşim vardı, Kazakistan’da defnedildi. Arandığım dönemde Türkiye’ye kaçak olarak girmiştim; arandığım için kaçak Türkiye’ye girdiğimde yanımda bizden tek insandı o. Yaya, yedi-sekiz kilometrelik yeri beraber geçtik; tir tir titriyordum soğuktan. “Hocam, sırtını sırtıma ver benim!” demişti. Ama gitti Kazakistan’a… Hasta idi, “Türkiye’ye dön! Hastanede tedavi olursun!” dedim. “Hayır, ben Hizmet için oraya gittim, dönemem!” dedi.
Evet, o gün bugün giden insanlar hiçbir şeyi talep etme niyetiyle gitmediler, Allah’ın izni-inayetiyle. Bir beklentileri olmadı. Aslında, yaptığı işler beklentiye bağlı olan insanların sürekli başarılı olmaları mümkün değildir.
Bütün bunlarla beraber, bizim o insanların ızdırabını duymamız, gayet tabiidir. Binlerce, yüz binlerce insan aynı cendere içinde ezilmekte, aynı dibekte dövülmekte, bir tahmisçinin (kuru kahvecinin) dövdüğü gibi dövülmekte… Fakat onlar katlanıyorlar; biz de gelip bize çarpan o fırtınalar karşısında dişimizi sıkıp katlanmalıyız. Mülahazalarımız ise şu hakikate bağlı olmalı: يَكِى خَواهْ يَكِى خَوانْ يَكِى جُوىْ يَكِى بِينْ يَكِى دَانْ يَكِى گُوىْ “Yalnız Bir’i iste, Bir’i çağır, Bir’i talep et, Bir’i gör, Bir’i bil; sadece ve sadece Bir’i söyle!..”
اَللَّهُمَّ أَطْلِقْهُمْ سَرَاحًا، اَللَّهُمَّ أَطْلِقْهُمْ سَرَاحًا، اَللَّهُمَّ إِطْلاَقَ سَرَاحِ إِخْوَانِي وَأَخَوَاتِي، وَأَصْدِقَائِي وَصَدَائِقِي، وَأَحْبَابِي وَأَحِبَّائِي، فِي كُلِّ أَنْحَاءِ الْعَالَمِ، وَفِي كُلِّ نَوَاحِي الْحَيَاةِ فِي أَقْرَبِ أَقْرَبِ أَقْرَبِ أَقْرَبِ أَقْرَبِ أَقْرَبِ آنٍ، تُغْنِينَا بِهَا عَنْ إِطْلاَقِ سَرَاحِ مَنْ سِوَاكَ
يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ، يَا ذَا الْجَلاَلِ وَاْلإِكْرَامِ
Ey esaret hayatı yaşayanları hürriyetine kavuşturan Allah’ım, hürriyeti gasp edilmiş bütün masumları bir an evvel hürriyetlerine kavuştur! Allah’ım, onları kurtuluşa erdir!.. Allah’ım kadınıyla erkeğiyle, yaşlısıyla genciyle dünyanın dört bir yanındaki ve hayatın her birimindeki kardeşlerimize, arkadaşlarımıza, sevdiklerimize hürriyetlerini lütfet; onların hepsini en yakın, en yakın, en yakın, en yakın, en yakın, en yakın anda kurtuluşa erdir. Allah’ım, onları öyle kurtar ve hürriyete kavuştur ki, Senden gayrı kimsenin serbest bırakmasına muhtaç olmasın, esbaba bel bağlamasın ve mâsivânın minneti altında kalmasınlar!..
Ey Erhamerrâhimîn, ey Celal ve İkram Sahibi!..
Not: Bu video, 6 Ekim 2019 tarihinde yayımlanan “Yol, Çile ve Akıbet” isimli Bamteli sohbetinden hazırlanmıştır.
				</div>

Salavat Halkası

Bir Demet Hadis

Ramazan Hatıraları

Sizden Gelenler

SON EKLENENLER

DİĞER DİLLERDEKİ İÇERİKLERİMİZ

SİZİN İÇİN SEÇTİKLERİMİZ

HAFTANIN VAAZLARI