Bamteli

<div class="elementor-widget-container">
Muhterem Fethullah Gülen Hocaefendinin 16 Şubat 2017 tarihinde yapmış olduğu ilk kez yayınlanan sohbeti.
Soru: Muhterem Efendim, karanlığın artmasına mukabil ümidin de artıyor olmasının bizlere ifade ettiği hususları lütfeder misiniz?
– Allah Resûlü Sallallahu Aleyhi ve Sellem’e inanmak çok önemli bir faktördür.
– Efendimiz (s.a.s.) zamanında vahy-i semavî kuvve-i maneviyeyi takviye ediyordu.
– Peygamber Efendimiz’e (s.a.s.) arkadaş olma insibağı ile münsebiğ olan insanlar, O’nun (s.a.s.) dudaklarından ne dökülüyorsa, bugün olmazsa yarın olacağına harfiyen inanıyorlardı.
– Bizler öyle bir takvim belirleyemediğimizden dolayı, zamanın çıldırtıcılığı karşısında ciddi sarsıntı yaşayabiliriz.
– Allah (c.c.) aldığı şeyleri yine verebilir. O inancı kaybetmemek lazım! Fakat inancı kaybetmeme, o recâ hissiyle oturup kalkma; hiç sarsılmamak, üzüntü duymamak demek de değildir!
– Ahzâb sûre-i celîlesi, sarsıntı yaşayan müminlerin tavırları ile sağlam müminlerin tavırlarını ifade etme mevzuunu net olarak ortaya koyuyor.
– Efendimiz’in (s.a.s.), Hak dostlarının ve yakın tarihimiz itibarıyla Allah’a yürekten inanan insanların, Üstad Bediüzzaman Hazretleri ve talebelerinin başına gelenleri görünce, başımıza gelenlere “bu yoldakilerin kaderi” demek lazım!
– Meseleye samimiyet ile nifakın savaşı nazarıyla bakabilirsiniz!
– Tarihî hadiseler ayniyet ile değil, misliyet ölçüsünde tekerrür eder. O yüzden ders alınmaz, ibret alınır!
– Durduğumuz yer itibarıyla başa gelen şeyleri tabii görmek lazım.
– Peygamberler ve kendilerine inananlar da aynı şeylere maruz kalmışlar. Fakat onlara “onlar hata yapmışlar da başlarına o türlü şeyler gelmiş” nazarıyla bakmamak lazım!
– Bizim kendimizi hesaba, sigaya çekmemiz lazım! “Acaba Cenab-ı Hakk’ın hangi lütuflarını rantabl değerlendiremedik? Hangi şeyden tam istifade edemedik? Daha akıllıca nasıl hareket edilebilirdi? Acaba bu hususlarda başka türlü nasıl davranılabilirdi? Ehl-i dalâlet ve ehl-i küfrün o kadar tahrik edilmemesi için neler yapılabilirdi?”
– Cenab-ı Hakk’ın bu eltâf-ı sübhânisini kendi kıdemimizden, kendi fetanetimizden, firasetimizden, başarılarımızdan mı gördük acaba? Kendimize mi verdik?
– Doğup büyüdüğünüz ülkede size hakk-ı hayat tanınmadı. Dünyanın yüz yetmiş ülkesindesiniz. O dar alanda başınıza gelen o şeyleri birer elmas düstur olarak değerlendirin ki aynı şeylere başka ülkelerde de maruz kalmayın!
– (Cenab-ı Hak) sizi daha önemli projeleri realize etme adına rehabilite ediyorsa şayet, gönül rızası ile ona da katlanmak lazım!
– Tekmeyi yiyip sarsıldığımız zaman, hem kendimize bakan sorumluluğumuzu; hem de “Bunlardan ne anlıyoruz, bunlar nasıl yorumlanmalı, nasıl analizlere tâbi tutulmalı, bundan sonra ne yapmalıyız?” gibi mülâhazaları nazar-ı itibara alarak, o yediğimiz tekmenin sarsıntısını tadil edebilir, vücudumuza saplanan mızrağı çuvaldız hâline getirebiliriz.
– Ârifin gönlünü Hüda gamgîn eder, şâd eylemez / Bende-i makbûlünü Mevlâ’sı âzâd eylemez!
Soru: Cebrî hicretle yurt dışına giden insanların belki pek çoğunda “Türkiye düzelirse geri dönme” düşüncesi var. Bu doğru bir düşünce midir, yoksa “Bizi Allah getirdi buralara.” deyip gittikleri yerlerde yeni bir düzen kurmaya başlanması mı gerekmektedir?
– Onu, o zaman düşünmek lazım!
– Bazılarını Deizm seviyesine getirmek bile bir kazanımdır!
– “Ateistim ama bu insanlarla anlaşma olabilir.” mülâhazası bile kazanımdır.
Soru: Efendimiz (s.a.s.) Kâbe ile tev’em deniliyor. Diğer yandan Efendimiz (s.a.s.) “Ey Mekke! Eğer beni çıkarmasalardı, senden ayrılmazdım!” buyuruyor. Ama Mekke’nin fethinden sonra Efendimiz (s.a.s.) kendi tercihi ile Medine’ye geri dönüyor. Bunun bize anlattığı ders ne olabilir?
– Efendimiz’in (s.a.s.) Medine’ye geri dönüşü kendi tercihi ama murad-ı İlâhî de o istikamettedir.
– Birincisi: Muhacirîn-i Kirâm yerleşmiş oraya… Artık Medineli olmuşlar… Çarşıda, pazarda, Kaynuka’da, Kureyza’da, Nadr’da hatta Hayber’e kadar bağ bahçe sahibi olmuşlar… Eskiden Mekke’de yaptıkları gibi Yemen-Suriye arası ticaretleri orada yapmaya başlamışlar… Onları yerinden oynatmak, sistemi bozmak demektir.
– İkincisi: Ensar-ı Kirâm Efendilerimiz, Kur’ân-ı Kerîm’den çok az âyet duymalarına rağmen bağırlarına bastılar onları. O insanların bazılarının akıllarına vefasızlık gibi gelebilirdi.
– Cenab-ı Hakk, Efendimiz’in Medine’ye dönüşünü murad etmekle “Bir dönemde sana bağrını açan o insanların bağrına dön yine.” buyuruyor adeta…
– Bir diğer manevî husus da: Efendimiz’in (s.a.s.) validesi Âmine Annemiz, Medîne-i Münevvere’lidir…Toprağı oradan alınmıştır. Toprağı oradan alındığı için de mübarek medfeni de orada olacak! İkinci mescid de orası olacak!… Kâbe hürmetini korumuş! Metâf-ı benim olmuş… Medine de Metâf-ı Âşıkân olmuş!…
– “Sakın terk-i edepten, kûy-i Mahbûb-i Hudâ’dır bu;
Nazargâh-ı İlâhîdir, Makam-ı Mustafâ’dır bu.” || Nâbî
– Allâhümme Hakka’l-Yakîn… Allâhümme Hakka’l-Yakîn… Allâhümme Hakka’l-Yakîn…
</div>

Bamteli Yeni – Hakk’ın Takdirine Rıza ve Hicret Mülâhazaları

Herkul Nağme

<div class="elementor-widget-container">
					Entegrasyon
Bulunduğumuz ülkede, kılığımız ile, kıyafetimiz ile, saçımız ile, sakalımız ile bir farklılık arz ederek din-i mübînin emirleri çerçevesinde yapacağımız şeyleri yaparız; hemşirelerimizin şu anda yaptıkları gibi, sizin yaptıklarınız gibi.
Fakat, hatta belki böyle bir şey (cübbe) ile görünme… Beni böyle görseler, yadırgamazlar veya burada mâbed gibi bir yerde görünce yadırgamazlar ama hayatın içinde böyle olduğunuz zaman yadırgayabilirler. Bence detaya ait bu meselelere takılıp kalmamak lazım; yoksa usulde kayba uğrarsınız.
Entegrasyon çok önemlidir. Aklı başında olan insanlar, genç nesiller, kadın-erkek hepsi, şebâben ve şuyûhen (genciyle ve yaşlısıyla) entegrasyonda kusur etmemeliler. Öyle ki o insanlar, “Bunlar bizden!” falan demeliler. Ancak konuştuğunuz zaman “Yahu siz, bizden değilmişsiniz!” falan diyebilmeliler. Bunun gibi…
Fakat bir diğer taraftan da bu kadar yakın durduğunuz zaman, bir asimilasyon yılanı, çıyanı baş gösterebilir bu mevzuda. Bu da daha ziyade -zannediyorum- böyle bir kısım hevâ-i nefsine uymuş gençler için, çocuklar için tesirli olur.
Asimilasyona Karşı Surlar
Buraya gelen Amerikalı akademisyenlerden birisi -Efendimiz’i de tanıyor, “Peygamber” olarak biliyor, “Muhammedun Rasûlullah!” diyor, sallallâhu aleyhi ve sellem- bize yalvarırcasına dedi ki: “Aman hocam, ne olur, Allah aşkına!.. Bakın, buraya gelmişsiniz; erimeyin bu toplum içinde!.. Ne iseniz, öyle devam edin!” Siz de duydunuz, değil mi? Evet, yalvardı, yalvarırcasına konuştu; arkadaşlar da şahit burada. “Sizden evvel gelenler, değişik yerlere dağıldılar; fakat immün sistemleri zayıftı, mukavemet edemediler; o çağlayana kendilerini saldılar, bir daha da kenara çıkmaya fırsat bulamadılar.” Yalvardı bize burada.
Şimdi onun için de esasen, birinci mesele, entagrasyon; ikincisi de asimilasyona karşı seralar oluşturma.
Bunun çâre-i yegânesi; mümkünse kabiliyetli, donanımlı, idealist, esasen kendini bu işe adamış insanları yönlendirmek, tayin etmek. Bizim bulunduğumuz bölgede/ülkede yok ise, başka yerlerde olan insanları transfer etmek lazım; kabiliyetli, donanımlı o adanmış insanlara, o işi yaptırmak lazım.
Bütün bunların yanında bir de bir araya geldiğimiz zaman, “Sohbet-i Cânân”. “Keşke sevdiğimi sevse, kamu halk-i cihan / Sohbetimiz her zaman sohbet-i Cânân olsa.” dediği gibi şâirin. Bence mesele Allah ile, Peygamber ile başlamak, dinimiz ile başlamak, “şartlandırmak” o insanları… Âdetâ onları duymaya içlerinde hâhiş uyarmak, istek uyarmak, hepsini teşne hâle getirmek… Öyle ki, keşke şu ufka ulaşılsa: “İstanbul’u fethedecekmişiz!” Bu tâlî derecedeki bir iş, ne olacak!.. Esas önemli olan şey nedir? Cenâb-ı Hakk’a imanı, Efendimiz’e imanı gönüllerde ihya etmektir. Gerçek diriliş, odur, gerçek “ba’s-u ba’de’l-mevt” odur. Üstad Necip Fazıl, o tabiri kullanırdı, “ba’s-u ba’de’l-mevt” tabirini kullanırdı. Ba’s-u ba’de’l-mevt… Bütün dünyevî meseleleri tâlî bir mesele haline getirmek; onda öyle yoğunlaşmak ki, gönlü tamamen ona bağlamak…
Hakikaten gönlümüzü ona bağlamalıyız; böylece bir gün belki biz de onu tabiatımıza mal ederiz. Buyuruyor ki Efendimiz: “Sizin cismanî hazlardan lezzet aldığınız gibi, Ben, Rabbime karşı teveccüh ve ibadetten lezzet alıyorum!” Bu, işin tabiata mal olması; insan tabiatının, manevî anatomisinin bir buudu/derinliği haline gelmesi demektir. “Manevî anatomi” nedir? İnsanın vicdanı, kalbi, hissi, ihsasları, iradesi, şuuru, idraki; bu, “maddî anatomi”mizin yanında. Bunun bir derinliği haline getirmek lazım onu; bir yönüyle sürekli -o “dürtü” tabirini bu büyük şeylerde kullanmak doğru değil fakat karşılığında başka kelime bilemediğim için- o dürtü ile hareket etmek lazım. Yani, delillere bakarak değil artık; tabiatımıza öyle sinmiş, öyle içtenleştirilmiş ki… Mesela namaz vakti olunca, ezan-ı Muhammedî’yi duymadan hemen harekete geçmeli; hep kalbimiz, kulağımız mâbette olmalı; “Yahu bir gelseydi, şu; bir secdeye kapansam, içimi bir kere daha Rabbime dökseydim!” falan demeli. Bu hale getirme meseleyi…
Bu, birden bire olmaz. Meselenin tâlibi/râgıbı olursanız, bir gün o zirveye ulaşırsınız. مَنْ طَلَبَ وَجَدَّ، وَجَدَ “Bir insan, bir şeyin arkasına düşer ve ciddiyet ile onu takip ederse, talep ederse, mutlaka umduğuna nâil olur.” Diğer bir söz, atasözü yine, Arapça: مَنْ جَالَ، نَالَ “Bir insan, kendisini cevelana salar ise, bir şeyin arkasına takılır ise, sürekli küre-i arzın güneş etrafında dönüp durduğu gibi, o gâye-i hayâlin etrafında döner-durur ise, mutlaka bir gün umduğuna, hayal ettiği şeye -Allah’ın izni ve inayeti ile- ulaşır.”
Bu açıdan özellikle o tatil aralıklarını genç nesillere karşı, kadın-erkek çocuklara karşı bu surette değerlendirmek suretiyle, burada bir kayıp yaşamayız, Allah’ın izni-inayetiyle. Bir taraftan entegrasyon gerçekleşmiş olur; bir diğer taraftan da başka zeminlere kaymanın önünü bizim oluşturduğumuz seralar ile engellemiş oluruz, Allah’ın izni-inayetiyle.
Fakat, bunlar ara vermeden yapılmalı!.. En kötü şartlarda, hatta darbelerin olduğu dönemlerde, -arkadaşlar bilirler- arkadaşları rehabilite etme adına, belki moralize etme adına hep kamplar yapılıyordu. Askerler basıyorlardı o kampları ama günümüzdekiler gibi insafsız değillerdi. Basıyorlardı, bir şey değil, götürüp istintak ediyorlardı; bazen hemen bırakıyorlardı, bazen de belki bir-iki ay yatan oluyordu. Böyle “müebbed” filan yoktu o zaman. Evet, o tehlikeli günlerde dahi hakikaten okuma kampları, programlar artırıldı; zannediyorum bütün Türkiye’ye de yayıldı, her yerde yapılmaya başlandı. Sonra o mevzuda da modernizasyona geçildi, bu defa otellerde-motellerde yapılmaya başlandı.
Kim bilir, gelecek, bu gidişle, daha neler vadediyor; şimdiden kestirmek mümkün değil. Burada öyle donanımlı yetişmiş, aynı zamanda immün sistemi gelişmiş nesillerle… Mukavemeti gelişmiş, artık her türlü mikroba karşı vücudunun bir mukavemeti var; mikrop, kendini vücuda salınca, kendi kendini tehlikeye atmış oluyor; âdetâ sürekli antibiyotik alıyor gibi bir şey oluyor, Allah’ın izni-inayetiyle.
Burada yetişmiş nesiller öyle mukavemetli olacak. Bunu göreceksiniz!.. Biz gideriz öbür tarafa da geldiğiniz zaman sorarım ben size, “Nasıl oldu diye!” İnşaallah. Cenâb-ı Hak, beni size bağışlasın, orada bir araya getirsin inşaallah.
Evet, bu da meselenin diğer bir yanı idi; burada kendimizi, neslimizi korumak için bunları dedim. Sözü uzattım, baş ağrıttım; hakkınızı helal edin.
Cenâb-ı Hak, içtenliğiniz ile, vicdan enginliğiniz ile sizi pâyidar eylesin! Çok önemli hizmetlere vesile kılsın, Hizmet’te birlerinizi bin eylesin!..
Not: Bu video, 26 Ağustos 2019 tarihinde yayımlanan “Kadın, Hizmet, Entegrasyon ve Asimilasyona Karşı Surlar” isimli Bamteli sohbetinden hazırlanmıştır.
				</div>

İkindi Yağmurları – Asimile Olmadan Entegrasyon

<div class="elementor-widget-container">
					Kalp böyle ulvi duygularla dolup taşınca, e dolmuş şeye bir şey dolduramazsınız. Akif ifadesiyle bardak lebriz olmuş taşıyorsa, ne dökeceksiniz onun içine? Siz ibadetle, ubudiyetle, ubudetle, sonra marifetle, muhabbetle, aşk u iştiyakla doldurmuşsanız kalp çanağını, oraya dökülecek her şey kendini yerde bulur. Taşar gider, hiçbir şey orada oturacak bir yer bulamaz.
Evet kalp Allah’la bu ölçüde irtibata geçerse zannediyorum o kendiyle meşgul olacak. Kendi kusurlarıyla, kendi eksiğiyle, kendi gediğiyle meşgul olacak.
İnsan, kendiyle böylesine meşgul olunca, zannediyorum, başkalarıyla meşgul olmaz; hatta en zalimlerle bile…
Onların yaptığı kötülükler yer yer, kendi duygu ve düşüncelerimizin tesirinde kaldığımız zaman, içimizde bir yara yapabilir.
Fakat sizin gibi Allah’a inananlara düşen vazife -bence-
“Allah’a dayan, sa’ye sarıl, hikmete râm ol, 
Yol -varsa- budur; bilmiyorum başka çıkar yol!”
Ruhun şad olsun Akif.
				</div>

Bir Nefes (73) – Kalbi Ulvî Şeylerle Doldurma

Beşinci Kat

<div class="elementor-widget-container">
					Siz o arınmanın musluğunu kendiniz bulacaksınız!..
Her boşluk bizim sukûtumuzu hazırlıyor!.
Her şeyi derinleştirecek insandır! Nasıl ki kainat insanla gerçek derinliğe ulaşmıştır. Kur’an insan tarafından yorumlanınca bir derinliğe ulaşır.&nbsp;
Mabetler mukaddestir. İçinde ona kutsiyet izafe eden, kutsiyet boyası çalan cemaat olmayınca, mabedin kiliseden farkı olmaz. O ışık evler birer ışık evdir. Onu Kabe haline getirecek içindekilerdir.
Yeniden her yerde beş on deli ile işe başlamak lazım! Kendini nefy ederek. Ben şu misyonun sahibiyim, düşüncesi rüyalarda bile gelse, kalkıp kafasına bir çivi çakmak lazım. Demek seni bir yere iyi rapt etmek lazım ki, zıvanadan çıkmayasın.
Gelecekte bunları daha iyi anlayacaksınız. O kurtların kuyruklarını kısmış, böyle sürüye hücum etmeyi beklediğini, şu günlerde sezmeye başladığım, o gelecekte bunları duyacaksınız ve hicranla kıvranacaksınız. Ama sıkı durmak lazım.
Çok aldanma noktaları, kayma noktaları var. Bugüne kadar zor günler vardı. Bundan sonraki zor günler, geçmişteki zor günleri mumla arattıracaktır. Çünkü o zaman kavga kendimizle olacak. İçimize takılacağız: Egoizmaya, egosantrizmaya… Ettim, yaptım, çattım, kurdum, düştüm, anlattım, düzen kurdum… Bunların akıldan geçmesi bile, Rabb’e karşı ne büyük saygısızlık. Bu hususları sadece o söylemeli. Mülk O’nun, Dem O’nun, Devran O’nun (c.c.).
Bize o büyük saltanat karşısında kendimize sıfır demek düşer.
Biz hepimiz birer hiçiz. Var olan Sen’sin. Varlığı kendinden olan sensin. Biz bugün, senin yarattığın zeminde, birer tomurcuk gibi böyle, gelişiriz, açılırız, büyürüz. Fakat mevsimi hazan gelince, savrulur, gideriz. Her şey gider. Ama sen kalırsın.
				</div>

Biz Hepimiz Birer Hiçiz, Var Olan Sen’sin!

Kırık Testi

<div class="elementor-widget-container">
					Soru: Allah yolunda hizmet ederken bazı arkadaşlar belli bir süre sonra bekledikleri teveccühü göremediklerinde gönüllere giremediklerini düşünüp kendilerini suçluyor ve emaneti başkalarına teslim edip bir kenara çekilmeyi arzuluyorlar. Bu insanların hâlini nasıl değerlendirirsiniz?
Cevap: İlk olarak, meseleye bu şekilde yaklaşan arkadaşların hâlini bir açıdan takdirle karşıladığımı ifade etmeliyim. Öyle bir insan düşünün ki irşat ve tebliğ vazifesinde bulunuyor. Çevresindeki insanları hayra çağırıyor, insanlık adına üzerimize düşen vazifeleri onlara hatırlatıyor. Fakat sözleri muhataplarında makes bulmuyor. Bunun üzerine o, kendi ile yüzleşmeye, kendini sorgulamaya başlıyor. “Şayet sözlerimi tabiatıma mâl edebilseydim ve iç dünyamın derinliklerinde duyarak söyleyebilseydim muhataplar nezdinde daha müessir ve inandırıcı olurdum.” şeklindeki mülahazalarıyla samimiyet ve ihlâsını gözden geçiriyor. “Ey iman edenler, niçin yapmadığınız şeyleri söylüyorsunuz?” (Saff sûresi, 61/2) âyet-i kerimesi zaviyesinden davranışlarında söz ve amel bütünlüğü olup olmadığı hakkında kendisini muhasebe ediyor. Sözlerinin yanı sıra temsilini de gözden geçiriyor, inandığı hakikatleri ne ölçüde hayatına taşıyıp taşımadığına, temsilinde devamlılık olup olmadığına, amellerinde bir ruh bulunup bulunmadığına bakıyor. Muhataplarının hissiyatlarını doğru okuyup okuyamadığını, konuşurken usul ve üslup hatası yapıp yapmadığını sorguluyor. Netice olarak, sözlerinin tesirsiz kalmasını, muvaffak olamamasını kendi hata ve kusurlarına bağlıyor. Kendisini debbağın deriyi yerden yere vurması gibi yerden yere vuruyor.
İnsanın kendisiyle yüzleşmesi, nefsiyle yaka paça olması, sürekli hatalarını gözden geçirmesi, başarısızlıkları kendinden bilmesi takdir edilecek bir haslettir. Ancak bu onun vazifesini terk etmesini netice vermemelidir. Zira adanmışlık ruhuyla hareket eden bir irşad eri bir taraftan tek tek hatalarını gözden geçirerek onları düzeltmeye çalışmalı ama vazife başkasına verilinceye, vazifeyi ehil emanetçilere devredinceye kadar da vazifesine devam etmelidir.
Ayrıca, “Niçin yapmadığınız şeyleri söylüyorsunuz?” ifadesini yanlış anlamamak lazım. Âyetin anlamı, “Madem bazı şeyleri yapmıyorsunuz, yerine getirmiyorsunuz, öyleyse bunları söylemeyin, irşat vazifesini terk edin.” demek değildir. Bilakis doğru olan, bu âyeti şu şekilde anlamaktır: “Madem insanlara nasihatte bulunuyor, onlara hak ve hakikati anlatıyorsunuz, o hâlde söylediklerinizi kendiniz de yapın.”
Bu konudaki müstakim düşünce şöyle olmalıdır: “Ben bugüne kadar birlikte olduğum insanlara tesir edemedimse, söylediğim sözler ruhlarda yankı bulmadıysa demek ki bu konuda eksiklerim vardır. Acaba ben bu eksiklerimi nasıl tespit edip onları nasıl giderebilirim?” Evet, böyle düşünmeli ve icra ettiği kudsî vazifeyi başkasına devredinceye kadar onu nasıl en güzel şekilde yapabileceği üzerinde imal-i fikr etmeli, eksiğini gediğini gidermeye çalışmalı, güç ve imkânları nispetinde bu konuda azm u cehd göstermelidir. Hata ve kusurları telafi imkânı varken, bunları bahane ederek vazifeden el etek çekmenin kişiyi cepheyi terk etme gibi bir uhrevî sorumlulukla karşı karşıya bırakacağı ve ötede derin bir mahcubiyete sürükleyeceği unutulmamalıdır.
Tabii ki bir insan bir vazifede ölünceye kadar kalmaz. Bu bir bayrak yarışı gibidir; her gelen, kendinden sonrakine devredinceye kadar vazifesini en güzel şekilde yapmaya çalışır. Önemli olan şudur ki bir hizmet insanı, üzerine tevdi edilmiş olan vazifeyi şu veya bu mülahazalarla sırf kendi düşüncesiyle bırakıp gidemez. Bu, vazifelerin ortada kalmasına sebebiyet verebilir. Kendini kusurlu gören kimseler bu düşüncelerinde haklı da olabilirler, vazifeyi başkasına devretmesi daha hayırlı da olabilir. Ancak bu tür kararları herkes kendisi almaya kalkarsa kaos ortaya çıkar, pek çok vazife mühmel kalır.
İnsan, kendisine yüklenen emaneti hakkıyla yerine getirme şuuruyla hareket etmeli, esbab dairesinde canhıraşane bir gayret ortaya koymalı, imkânlarını sonuna kadar seferber etmelidir. Ancak sonuçları yaratanın Allah olduğunu da asla nazardan dûr etmemelidir. Vicdanlara tesir etmek, gönüllerde hidayet nurunu yakmak Allah’a aittir. Kur’ân-ı Kerim, sözleri en müessir insana (sallallahu aleyhi vesellem) şöyle hitapta bulunuyor: إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَن يَشَاءُ “Sen arzu ettiğin kimseye hidayet veremezsin, Allah’tır ki dilediğini hidayet eder.” (Kasas sûresi, 28/56)
Dolayısıyla tesir etme, inandırma, ikna etme, doğru yola hidayet etme gibi fiillerin hiçbiri bize ait değildir. Ayet-i kerimenin ifadesiyle مَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ “Peygambere düşen sorumluluk, sadece tebliğ etmektir.” (Mâide sûresi, 5/99) Bu vazifeyi de yine Kur’ân ve Sünnet’in talim ettiği gibi, usulüne uygun olarak en güzel şekilde yerine getirmektir. Yani ne temsilde kusur olmalı ne de tebliğde. İnsan bu konuda kendini sorgulayabilir. Sebepleri en güzel şekilde yerine getirip getirmediğini kontrol edebilir. Ama sonuçlara gelince, onları yaratmanın Allah’a ait olduğunu da hep hatırda tutmalıdır.
Bize düşen, hayatta olduğumuz sürece iman ve Kur’ân hizmetlerine omuz vermektir. Zira yaşadığımız sürece dinin bizden beklediği vazifeler devam eder. İbadet ve hizmet yükümlülüğünden terhis ancak ölümle olur. O da Allah’ın elindedir. Hiçbir şey insanın bir köşeye çekilip sadece kendisiyle meşgul olmasına, hizmetlerden el etek çekmesine, cepheyi terk etmesine mazeret teşkil edemez. Zira öyle peygamberler gelmiştir ki hiç ümmetleri olmamıştır. (Buhârî, tıbb, 17; Müslim, îmân, 374) Ama onlar vazifelerini terk etmemiş, tebliğ davasından vazgeçmemişlerdir. Vazifelerini yaptıkları için de peygamberlik pâyesinin yüksek sevabına nail olmuşlardır. Çünkü Cenab-ı Hak neticelere göre değil, niyet ve gayretlerimize göre mükâfat verir. Gerçi birileri bizim elimizle hidayete ererse, vesile olmamız cihetiyle onların kazandığı hasenattan biz de hissedar oluruz, bu ayrı bir mesele. Fakat bir insanın sonuçlara takılmadan sırf Allah’ın emrine uyarak, rızasına kilitlenerek sorumluluk şuuruyla vazifesine devam etmesi Allah katında çok değerlidir. Gerçek kulluk esprisi de insanın bu engin niyetinde, bitmeyen ceht ve gayretinde saklıdır.
Burada şunu da hatırlatmakta fayda var. Bu gibi durumlarda bazen nefis veya şeytan bizi aldatabilir. Mesela şeytan suret-i haktan görünerek bize vazifeyi bırakmayı, emaneti devretmeyi bir fedakârlık gibi gösterebilir. Veya nefsimiz bize kendimizi çok hakperest göstererek hakkını veremediğimizi düşündüğümüz bir vazifeyi ehil insanlara bırakıp kenara çekilmeyi telkin edebilir. Şeytan sağdan yaklaşarak hiç tahmin etmediğimiz bir yerden darbesini indirebilir. Bu açıdan emre itaatteki inceliği kavrayıp yerinde sabit kadem durabilmek çok önemlidir.
Son olarak, bu gibi konularda ilmi, yaşı ve tecrübesiyle hizmette kendisini ispatlamış insanlara düşen vazifeler olduğunu da hatırlatmakta fayda var. Onlar, böyle sarsıntı yaşayan arkadaşlarla yakından ilgilenmeli, moral ve motivasyonlarını yüksek tutmak için olabilecek her türlü rehabilite hizmetini vermeliler. Gerekirse arkadaşları karşılarına almalı ve meselenin ehemmiyetini onlara hatırlatmalıdırlar. Vazifesinde böyle bir ülfet ve motivasyon kaybı yaşayan kimselerin başka hizmetlerde, farklı şekillerde istihdam edilmesi de düşünülebilir. Hâsılı, hizmetlerin sevk u idaresini yapanlar, hizmet insanlarının son nefeslerine kadar hizmette aktif kalmalarını sağlama adına üzerlerine düşeni yapmalıdırlar.
				</div>

Salavat Halkası

Bir Demet Hadis

Ramazan Hatıraları

Sizden Gelenler

SON EKLENENLER

DİĞER DİLLERDEKİ İÇERİKLERİMİZ

SİZİN İÇİN SEÇTİKLERİMİZ

HAFTANIN VAAZLARI