Herkul Nağme

<div class="elementor-widget-container">
					Mazlumlar, mağdurlar nazar-ı itibara alınarak, onların o sıkıntıları, dertleri paylaşılmalı!.. Hani hep ism-i mef’ûl kipiyle ifade ediyoruz: Mazlûmiyetlerini, mağduriyetlerini, ma’zuriyetlerini, mahkûmiyetlerini, daha değişik gâileler ile malul bulunmalarını… Bunların hepsini birden düşününce tabii ızdırap duyarız. Bir de hey’et ile umumî alakadârlığımız var ise, Hizmet ile ciddî alakadârlığımız var ise, kardeşlik ruhu tam inkişaf etmiş ise şayet, paylaşırız o âlâmı, o mesâibi, o devâhîyi. Paylaşıyoruz onlar ile beraber… Onlar, bazıları içeride; bazıları evlatlarından, eşlerinden, arkadaşlarından, dostlarından, anne-babalarından ayrı, onun hasreti ve hicranı içindeler. Bizler de o heyet içinde bulunmamız itibarıyla, aynı vücudun birer parçası, birer unsuru, birer molekülü gibi aynı şeyleri, aynı sıkıntıları paylaşıyoruz.
“Bayram o bayram olur!..”
Antrparantez; bu paylaşma işi, biraz o kardeşlik düşüncesini derinlemesine duymaya vabestedir. Herkes aynı ölçüde duymayabilir: Bazılarını yatağa düşürecek şekilde felç eder, o türlü şeyler. Belki çok defa o, Cenâb-ı Hakk’ın o sonsuz iradesine hürmetin gereği, o iradenin muradı ne ise, ona saygının ifadesi olarak yaşamaya katlanır; iradesinin hakkını verir ve katlanır o meseleye. Fakat insan olarak -esasen- ızdırap duyar. Hani İzzet Molla’nın sözünü çok tekrar etmişimdir, biliyorsunuz: “Ben usanmam -gözümün nuru- cefâdan ama / Ne de olmasa cefadan usanır, candır bu!”
Evet, nice kimseler tekme yemiş, sarsılmış veya şiddetli bir darbe ile, bir balyoz ile, bir hıyanet ile yerle bir edilmiş, düşmüş, tökezlemiş, sürüm sürüm hâle gelmiş… Bunların hepsini böyle vicdanımızda derinlemesine duymak, kardeşlik irtibatımızın sımsıcak olması ile mebsûten mütenasiptir (doğru orantılıdır). Duyarız, paylaşırız onlar ile beraber…
Dolayısıyla, bir ferec, bir mahreç isterken de esasen hem onlar için hem kendimiz için istemiş oluruz. Onlar için öyle bir ferec ve mahreç olunca, biz de bir yönüyle bayram ederiz. Alvar İmamı hazretlerinin “İslam yeniden doğa / Bayram o bayram olur.” diye bir şiiri vardır. Ona, başka iki mısrayı Fakîr ilave ediyor:
“İslam yeniden doğa,
Bayram o bayram olur.”
“Bayram o bayram olur.” o Hazrete ait.
“Işık zulmeti boğa,
Bayram o bayram olur.
Her yana rahmet yağa,
Bayram, o bayram olur.”
Çoğaltabilirsiniz bunu… “…Bayram o bayram olur.”
Sonra bir de müstezat yapıyor ama müstezatların mısra uzunluğunda olmaması esastır: “Gör ne güzel îd olur.” diyor; o, ne güzel bir bayram…
Şimdi, onlar, o bayramın sevincini paylaşırken kendi aralarında, bunun size uzanan yanı da az değildir; siz de bir bayram neşvesi içinde kendinizi hissedersiniz.
Bir taraftan o duygunun, o düşüncenin insanda olması lazım. Bununla beraber, öyle bir bayramın gelmesi, o “ferec”in, o “mahrec”in zuhur etmesi bir yönüyle hem ibadet ü tâatimiz ile Cenâb-ı Hakk’a teveccüh-i tâmma, hem de Allah’tan sürekli aynı şeyleri istemeye vabestedir.
Allah’tan başka kim var ki, gaflet ve dalaletimiz sebebiyle aleyhimize ittifak eden istikbal, dünya ve hevâ-i nefsin zararlarını defetsin; öyleyse Yunus-vâri O’na yakarmalıyız!..
Seyyidinâ Hazreti Yunus İbn Mettâ, لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ “Ya Rabbî! Sensin İlah, Senden başka yoktur ilah. Sübhânsın, bütün noksanlardan münezzehsin, Yücesin! Doğrusu kendime zulmettim, yazık ettim. Affını bekliyorum Rabbim!” (Enbiyâ, 21/87) dedi. -Lem’alar’daki o konunun izahına bakabilirsiniz.- لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ “Sen’den başka Ma’bud-u bi’l-Hak, Maksûd-u bi’l-istihkak yoktur. Sadece Sen’sin, Sen!” dediğimiz zaman… Gerçek, Sen’sin; bütün varlık, Sen’in vücudunun gölgesinin, gölgesinin gölgesi… “İlim”ler, Sen’in ilminin gölgesinin, gölgesinin, gölgesi… “İrâde”ler, Sen’in İrâde’nin gölgesinin, gölgesinin gölgesi… “Yok!” değil, var ama işte gölgenin varlığı gibi bir şey o. Bir “isneyniyet” -evet, usûliddin ulemasının ifade ettiği kelime bu- var burada fakat “Bir”isi esas, diğerine gelince o, zıllîdir ve izâfîdir.
Evet, لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ Seni tesbih u takdis ederim!.. Burada “Sübhâneke” سُبْحَانَكَ kelimesi, Cenâb-ı Hakk’ı evsâf-ı âliye ile tavsif etme ve noksan sıfatlardan da tebrie manasına gelir. Cenâb-ı Hakk’ın “Kuddûs” ism-i şerifinde de bu mana vardır. Hazreti Üstad, İsm-i A’zam gibi alıp yine Lem’alar’da zikrettiği o altı isimden biri de o; orada Kuddûs isminden de bahsediyor: Yeryüzünde maddî temizlik, nezahet, âhenk, eko-sistem ve aynı zamanda -orada ona çok temas edilmiyor ama- Cenâb-ı Hakk’ı tenzih manasına da gelir. Yani, Zât-ı Ulûhiyet:
“Ne cism ü ne arazdır, ne mütehayyiz ne cevherdir.
Yemez, içmez, zaman geçmez, berîdir cümleden Allah.
Tebeddülden, tegayyürden, dahi elvân ü eşkâlden,
Muhakkak ol müberrâdır, budur selbî sıfâtullah.
Ne göklerde, ne yerlerde, ne sağ ve sol ne ön ardda,
Cihetlerden münezzehtir ki, hiç olmaz mekânullah.”
“Sübhâneke” dediğimiz zaman, aynı zamanda bu manaları kastetmiş oluruz. Şu kadar var ki, Peygamber, kendi ufku itibarıyla meseleyi söylerken, çok derinlemesine söylemiş olur.
Zât-ı Ulûhiyeti, Zâtına şayeste ve lâyık tavsif ettikten sonra, kendi durumuna geçiyor: لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ O kapının eşiğine başını koyarak, “Allah’ım! Başım, Kapının eşiğinde…” diyor. Evet, bu meseleyi daha arızasız ifade etmek için “rahmetinin eşiğinde, re’fetinin eşiğinde, şefkatinin eşiğinde…” demek, teşbih ve temsile meydan vermeden bir ifade tarzı olur; çok defa onu tercih ediyoruz ve (Çağlayan başyazılarında da) o tercih edilmişti esasen. “Başım orada…” سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ “Ben, zâlimlerden oldum!” diyor. O hep -böyle- tekrar edip durduğundan dolayı balığın karnında, Zât-ı Ulûhiyet de onu kurtarıyor; balık getiriyor O’nu (aleyhisselam), bir sahile atıyor. Açık; Kur’an-ı Kerim’de, iki yerde net ve detaylı olarak anlatılıyor.
Ve sonra döndüğü zaman da Cenâb-ı Hakk’ın inayetiyle, o bir insan halâs oluyor fakat yüz bin insan veya daha fazlası O’na (aleyhisselam) iman etmek suretiyle kurtuluyor; bu da O’nda inşiraha vesile oluyor ve Cenâb-ı Hakk’ın hoşnutluğu da ortaya konmuş oluyor.
Şimdi bu ayeti okuduk: لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ Sonra hemen&nbsp;اَللَّهُمَّ اجْعَلْ لَنَا فَرَجًا وَمَخْرَجًا “Allah’ım! Bize de ferec ve mahreç ihsan eyle!” diyebiliriz.
Balığın karnında olduğunuzun tam şuuru ile Allah’a teveccüh edeceksiniz ki, nur-u tevhîd içinde sırr-ı Ehadiyyet inkişaf etsin ve sizin geceniz, deniziniz ve balığınız da size hizmetkâr edilsin.
Antrparantez bir şey daha arz edeyim: Arkadaşlar çok güzel rüyalar gördüler. Bazen Efendimiz, doğrudan doğruya, yakazaten, temessül buyurarak çıktı karşılarına; bazen Hazreti Ebu Bekir, bazen Hazreti Halid… Bu “büyük” zatlar temessül buyuruyor. Tabii Efendimiz’in büyüklüğü, “büyüklük” sözü ile ifade edilemez. Fakat meseleyi nispetlere bağlayarak ifade etmemeli. “Büyük” O (sallallâhu aleyhi ve sellem); büyük… Fakir’in ifadesi ile “gâye ölçüsünde bir vasıta, bir vesile” esasen. Onun için, لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللهُ، مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهِ Kelime-i Tevhîd’inde, Cenâb-ı Allah’ın ism-i şerifi ile Efendimiz’in mübarek ismi yan yana zikrediliyor.
Efendimiz, temessül buyuruyor; Hazreti Hâlid, temessül buyuruyor… Şahısların karakterlerine göre, o andaki sıkıntının keyfiyetine göre… Birisi de Yunus İbn Mettâ’yı (aleyhisselam) rüyasında görüyor. Fakat bazen onlar öyle net görülüyor ki, belki oradaki birkaçı da görmüş oluyor onu. Yunus İbn Mettâ’ya (alâ nebiyyinâ ve aleyhissalâtü vesselam) diyor ki “Sen, bu لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ duasını okudun; Cenâb-ı Hak, sana salâh ve necât verdi. فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ ‘O’nun yalvarıp yakarışına da hemen icabet ettik ve kendisini o sıkıntıdan kurtardık, onu halas ettik.’ (Enbiyâ, 21/83) dedi.” Hazreti Yunus, o şahsa buyuruyor ki: “Ben onu, balığın karnında söyledim!”
Demek ki sıkıntı, seni öyle bir sıkacak ki, canın, gırtlağına gelecek; tâbir-i diğerle, esbâb bilkülliye sukût edecek fakat O’nun (celle celâluhu) ile irtibatını koparmayacaksın, her şeye rağmen… Hazreti Yusuf (aleyhisselam) gibi kuyunun dibinde bile… Cenâb-ı Hak vahyediyor; Hazreti Yusuf daha çocuk orada. Allah, ona vahyediyor; o işin encamını ona göstereceğini vadediyor. Dolayısıyla da ciddî bir itmi’nân içinde… Şikâyet ettiğine dair bir şey yok… Biraz sonra bir kova iniyor oraya; su çıkarılacağına, insanlığın güzeli, insanı bayıltacak güzellikte bir çocuk çıkarıyorlar oradan, kuyunun dibinden.
Bunun gibi, esbâb, bil-külliye sukût edince, esasen, nûr-i Tevhid içinde sırr-ı Ehadiyyet zuhur ediyor. Dolayısıyla da لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ derken, bütün arkadaşlarımız/kardeşlerimiz için اِجْعَلْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا فَرَجًا وَمَخْرَجًا niyazı da ilave edeceğimiz bir duadır.
Hani, tavır ve davranışlarımız, o kapıda olmalı; ayrı bir mesele. Fakat aynı zamanda beyanlarımız da olmalı… Öyle olunca, zaten beyanımız dilin-dudağın beyanı olmaz. Günümüzde her şey, dilin-dudağın beyanı… O câmilerde duyduğunuz din adına söylenen sözler, dilin-dudağın beyanı, kalbin sesi değil!..
Not: Bu video, 29 Temuz 2019 tarihinde yayımlanan “İmtihan, Sekîne ve Kurtuluş” isimli Bamteli sohbetinden hazırlanmıştır.
				</div>

İkindi Yağmurları – İmtihan, Sekîne, Kurtuluş

Kırık Testi

<div class="elementor-widget-container">
					
Soru: Kurbanı derin bir ibadet şuuruyla eda edebilmek için neler yapılması gerekir?
Cevap: Bütün ibadetlerde olduğu gibi, kurbanın da bir kısım şartları vardır. Kurban ibadetinin dinî açıdan geçerli olabilmesi için bunlara riayet etmek gerekir. Fakat bugüne kadar klasik fıkıh kaynaklarında ve çağdaş ilmihallerde bu şartlar detaylı bir şekilde ele alındığı ve hocalarımız tarafından da defalarca anlatılarak insanlar aydınlatıldığı için bunlar üzerinde tekrar durmaya gerek görmüyorum.
Kurbanın çok tekrar edilen zahirî şartlarının yanında tıpkı namazdaki huşû ve hudû gibi kulluk ve ihlâsa, Allah’la irtibatımıza bakan yönleri de vardır. İbadetlerin özünü teşkil eden de bunlardır.
Kurban kelimesi, Arapça’da yakınlık anlamına gelen “kurb” kökünden türemiştir. Bu da kurban kesmedeki asıl maksadın ne olduğuna işaret eder ki o da Zât-ı Ulûhiyet’e yaklaşmaktır. Bütün ibadetlerde olduğu gibi kurban kesmenin de asıl sebebi emr-i ilâhî, nihai gayesi de rıza-ı Hak’tır. Bizler başka değil ancak Allah emrettiği için, Allah’a yaklaşmak ve O’nun rızasına ulaşmak maksadıyla kurban ibadetini yerine getiririz.
<h2>Hz. Âdemle Başlayan İbadet</h2>
Kurban kesmek, Allah’a yaklaşmanın önemli bir vesilesi olduğu içindir ki ta Hz. Âdem’le başlamış, zaman içinde şekil ve uygulama açısından değişse de özü itibarıyla hiç değişmeden günümüze kadar devam etmiştir. Hz. İbrahim’le bağlantılı olarak anlatılan kurban kıssasına bakılacak olursa kurbanın bugünkü şekliyle onun döneminde başladığı söylenebilir. Cenab-ı Hak, Hz. İbrahim’e öncelikle kurban olarak oğlunu boğazlamasını bir rüya ile emrediyor. O, Allah’a karşı sadakatin hakkını ifa edince bu sefer insan gibi çok değerli bir varlığa karşılık olarak bir hayvan kesmesi emrediliyor ki bu, Cenab-ı Hakk’ın rahmetinin enginliğinin farklı bir tezahürüdür.
Allah, namaz, oruç, zekât, hac ve kurban gibi insanın çok zorlanmadan yerine getirebileceği ibadetlere mükafat olarak, dünyanın binlerce sene mesudane hayatı bir saatine mukabil gelmeyecek ebedî Cennet hayatını vadediyor. Normal şartlarda dünyaları versek bile küçük bir parçasını elde edemeyeceğimiz Cennet’i, bu dünyadaki basit ve muvakkat amellerimize karşılık olarak lütfediyor.
<h2>Kurbanın Hükmü</h2>
Fukaha, kurban kesmeyi emreden âyet ve hadisleri değerlendirerek bu konuda farklı hükümler çıkarmışlardır. Hanefiler, ilgili hadisler ve Efendimiz’in uygulamalarının yanı sıra özellikle Kevser sûresinde yer alan وَانْحَرْ “Kurban kes!” emrinden hareketle onu vacip görmüşlerdir. (Kevser sûresi, 108/2) Farz yerine vacip demelerinin sebebi, lafzın hükme delaletinin zanni olmasıdır. Zira “ve’nhar” lafzı kesin olarak hayvan boğazlamayı emretse de bunun Kurban Bayramında kesilen kurbana delaleti kat’î değil, zannîdir.
Hanefi terminolojide vacip, amelî olarak farz gibidir, bir mani olmadıkça mutlaka yapılması gereklidir. Vaciple farz arasındaki fark, inkârının küfrü gerektirip gerektirmemesinde ortaya çıkar. Farz olan bir hükmün inkârı küfre götürür. Vacibin inkârı ise küfrü değil, dalaleti netice verir. Allah ikisinden de muhafaza eylesin. Amel etme açısından ise vacip farz gibidir.
<h2>Emre Riayetteki İncelik</h2>
Bu açıdan, gerekli şartları taşıyan her Müslümanın bu emri yerine getirmesi gerekir. Tasaddukta bulunma, fakirlere yardım etme gibi ameller Allah katında çok değerli olsa da bunlar kurban ibadeti yerine geçmez. Ekranlarda yer alan bir kısım kimseler bu konularda fantezilere girebiliyor, bazı çevrelere şirin görünmeye çalışabiliyorlar. Cüretkâr akıllarıyla din adına ahkâm kesebiliyor ve kendilerini komik duruma düşürecek fetvalar verebiliyorlar.
Halbuki ibadetlerin şekli, formatı Sahib-i Şeriat tarafından belirlenmiştir. Allah ve Resûlü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) emir ve nehyinin söz konusu olduğu bir yerde kimsenin kendi aklıyla buna muhalif hüküm koyma yetkisi yoktur. Gerçi buna hüküm koyma değil, ahkâm kesme denir. Kurban Allah tarafından emredilmiş ve Efendimiz’in kavlî beyanları ve fiilî tatbikatlarıyla vuzuha kavuşmuştur. Efendimiz’in hangi hayvanları boğazladığını, nasıl kurban kestiğini, kestiği kurbanların etini ne yaptığını detaylı bir şekilde anlatan çok sayıda hadis rivayet edilmiştir. Arkasından gelen ulema-yı benâm (saygın âlimler) da Allah ve Resûlü’nün beyanlarından yola çıkarak meselenin detaylarını ortaya koymuşlardır. Dolayısıyla hükümler bütün boyutlarıyla vuzuha kavuşmuştur. Böyle bir meselede yeniden ahkâm vaz edercesine tavırlara giren kimseler, kendi cehaletlerini ortaya koymuş olurlar.
İslâm akla çok önem verir. Maalesef bazı kimseler aklın dindeki yerini doğru anlayamıyor ve ona kaldıramayacağı yükler yüklüyorlar. Aklıyla din vaz etmeye kalkıyor. Oysaki dinin sahibi bellidir. Sahib-i Şeriat (Allah ve Resûlü) ne dediyse din odur. Aklın dindeki yeri ise mükellefiyete esas teşkil etmesidir. Akıl, mükellef kılındığı şeyleri anlamaya ve yerine getirmeye çalışır. İçtihat dediğimiz faaliyet de din vaz etme değil bilakis Allah ve Resûlü’nün sözlerini anlama ve yorumlama, onlardaki hükümleri ortaya çıkarma çabasıdır.
<h2>Vekillere Düşen Sorumluluk</h2>
Günümüzde bazen şartlar elvermediği bazen de dünyanın farklı yerlerindeki muhtaçlara el uzatma maksadı güdüldüğü için kurbanların vekaleti bazı vakıf ve derneklere veriliyor. Bu durumda kurban kesme vekaletini üstlenen kimselerin vazifelerini en güzel şekilde yerine getirmeleri gerekir. Zaman zaman, kurban paralarının daha faydalı yerlerde kullanılabileceği şeklinde görüşler duyuyoruz. Oysaki kurban için verilmiş para başka bir yerde kullanılamaz. Kurban ayrıdır, sadaka ve zekât ayrıdır. Bunlar birbirinin yerine geçmez. Dolayısıyla bir organizasyona kaç adet kurban almaya yetecek para verilmişse o kadar kurbanın alınıp kesilmesi gerekir.
<h2>Birr u Takvaya Ulaşmak</h2>
Bilindiği üzere fıkıh kitaplarında kurban kesilecek hayvanın sağlam ve sağlıklı olması üzerinde durulur. Kör, topal, hasta, çok yaşlı ve çok küçük hayvanların kurban olamayacağı belirtilir. En gürbüz, en iyi hayvanların kurbanlık olarak seçilmesi tavsiye edilir. Bu hükümler de bir kısım hadislere dayandırılır. Bunların yanı sıra şu âyet-i kerime bu konuda da bize rehberlik yapar: لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتّٰى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ “Sevdiğiniz şeyleri infak etmedikten sonra birr u takvaya nail olamazsınız.” (Âl-i İmrân sûresi, 3/92)
Bu hususta bir başka âyet-i kerime de şudur: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا كَسَبْتُمْ وَمِمَّا أَخْرَجْنَا لَكُمْ مِنَ الأَرْضِ وَلاَ تَيَمَّمُوا الْخَبِيثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ وَلَسْتُمْ بِآخِذِيهِ إِلاَّ أَنْ تُغْمِضُوا فِيهِ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ “Ey iman edenler! Kazandığınız şeylerin ve yerden sizin için çıkardığımız nimetlerin iyi olanlarından Allah yolunda harcayın! Siz göz yummadan, gönlünüze yatmaksızın almayacağınız bayağı şeyleri vermeye kalkmayın! İyi bilin ki: Allah ganidir, hamîddir (kimseye ihtiyacı yoktur, bütün övgülere layıktır).” (Bakara sûresi, 2/267)
Görüldüğü üzere âyet-i kerimeler, bize sevimli gelen, üzerinde gözümüzün olduğu, elimizde kalsın diye özendiğimiz malları infak etmemizi emreder; elden çıkarmayı düşündüğümüz şeyleri değil. Bu, kalbimizin bağlandığı şeyleri elimizden çıkarıp başkalarına vermek suretiyle onları kalbimizden de atma manasını ifade eder.
Bu hüküm, pek çok meseleye teşmil edilebilir. Mesela bir mümin, insanlara ikramda bulunurken, ziyafet verirken âyetin bu hükmünü gözetmelidir. Birini sevindirecekse, sahip olduklarının iyisiyle sevindirmelidir. Madem Allah size iyisini verdi, sizin de ilâhî ahlâka uygun olarak başkalarını iyi ve güzel şeylerle sevindirmeniz gerekir. Aynı şekilde bir mümin kurban edeceği hayvanı seçerken de buna göre seçmelidir. Sahip olduklarının en iyisini, en güzelini kurban olarak Allah’a sunmalıdır.
Bu elbette kolay değildir. Çünkü وَاِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَديدٌ “İnsandaki mal hırsı pek şiddetlidir.” (Âdiyât sûresi, 100/8) âyetinin de belirttiği üzere insanda cibilli olarak mal sevgisi vardır. Bir Türk atasözünde dendiği gibi mal, canın yongasıdır. Malı gidince, insandan keserle bir şey yontulmuş gibi olur. Veren insan âdeta canından bir parça koptuğunu hisseder. İşte bu zorluğa rağmen insanın iradesinin hakkını verip infakta bulunması hem de malının güzel kısmından vermesi Allah katında çok önemlidir. Hadiste belirtildiği gibi Cennet, nefsin hoşuna gitmeyecek şeylerle çepeçevre sarılıdır. İnsan onları aşa aşa Cennet’e varıp ulaşacaktır.
<h2>İbadetlerdeki Taabbüdîlik</h2>
Kurban ibadetinin inanarak ve ihlâsla eda edilmesi, her işte olduğu gibi bu ibadette de rıza-i ilâhî yörüngeli hareket edilmesi çok önemlidir. Nitekim âyet-i kerimede de kurbanlık hayvanların etlerinin ve kanlarının değil, içimizdeki takva duygusunun Allah’a ulaşacağı ifade buyrulur. (Hac sûresi, 22/37) Takva, ibadet ve ubudiyet anlamının yanında Cenab-ı Hakk’a teslim olmayı ve O’nun himayesine sığınmayı da ifade eder.
Bir mümin açısından Allah’ın emirlerine tâbi olmaktan ve O’nun rızasını kazanmaktan daha büyük bir hedef olamaz. Dolayısıyla kişinin kurban ibadetini eda etme esnasındaki mülâhazaları şu olmalıdır: “Allah’ım, sırf sen emrettiğin için kurban kesiyorum. Falanın filanın gönlünü etmek, bir kısım dünyevi menfaatler celbetmek gibi bir niyetim yok. Sen benden razı ol yeter!” Öyle ümit edilir ki bu düşüncelerle hareket eden bir kimse rıza-yı ilahiye ulaşır ve Cennet’e ehil hâle gelir.
Allah’ın bütün emirlerinde olduğu gibi kurban kesmenin de elbette bir kısım faydaları, hikmetleri vardır. Bunların bir kısmına aklımız erer, bir kısmına da ermez. Mesela, kurban vesilesiyle muhtaç durumdaki insanlara el uzatılabilir, onların gönülleri alınabilir. Fakat kurban niyetiyle hayvan boğazlamanın hikmetleri sadece gördüğümüz, düşündüğümüz bu gibi şeylerden ibaret sanılmamalıdır. Mesele sadece el âleme ihsan ve cemilede bulunmayla sınırlı değildir.
Kurbanın aynı zamanda insan psikolojisine ve nefsin terbiyesine bakan farklı yönleri üzerinde durulabilir. Bunun ötesinde hac mevsimi ile birleşen bu ibadetin, ruhaniler ve melekler nezdinde ifade ettiği anlamlar olabilir. Kim bilir belki de ruhaniler bu ibadetin eda edilmesini bir şölen gibi görüp onu alkışlıyorlardır. Ayrıca kurbanın, nezd-i Ulûhiyette ne manaya geldiğini, âhiretimizi nasıl şekillendireceğini de bilemiyoruz. Onun arş-ı rahmette, Sidretü’l-Münteha’da nasıl karşılandığından habersiziz. Her şey bize münhasır değil ki! Dolayısıyla ibadetlerin hikmet ve maslahatlarını sadece aklımızın erdiği manalarla sınırlı görmek bencillik olur.
Bu açıdan samimi bir müminin yapması gereken, dünyevi faydalara bel bağlamadan bütün ibadetleri emredildiği için, emredildiği şekliyle yerine getirmek ve neticesini de Allah’tan beklemektir. Bize düşen, ehl-i dünyanın bu konudaki eleştirilerine aldırmadan, dinin ruhundan uzak fetvalara takılmadan Allah’ın bizden isteğini yerine getirmektir. O, bizden sadece deve kesmemizi isteseydi, başka hayvanlara bakmaz, her birimiz bir deve boğazlardık. Sığır keseceksiniz deseydi onu yapardık. Bize başka şeyler emretseydi bu defa da onları yerine getirirdik. Burada önemli olan, Allah’ın emri, bizden ne istediğidir.
Bütün bunların yanında tâli derecede kalsa da şu hususu da hatırlatmakta fayda var. Bir mümin her işini itkan ve ihsan ile (en güzel şekilde ve sapasağlam) yerine getirmeye çalışır. Nitekim Efendimiz de (sallallahu aleyhi ve sellem) hayvanın en güzel şekilde boğazlanmasını emreder. Dolayısıyla, kurban kesimini kimseyi rahatsız etmeyecek şekilde güzel bir organizeyle yapmak gerekir. Sağlıklı hayvanları kesmek, kesim esnasında ve sonrasında hijyen şartlarına riayet etmek, etrafı temiz tutmak, bu konularda yetkililerin uyarılarına kulak vermek mümince bir hassasiyetin gereğidir.
				</div>

Kurban Mülahazaları

Bamteli

<div class="elementor-widget-container">
					M. Fethullah Gülen Hocaefendinin 18 Şubat 2017 tarihinde yapmış olduğu ilk kez yayınlanan sohbeti.
Soru:
Efendimiz’in (s.a.s.) kaldığı yer ile alakalı “halvethâne-i hücre-i saâdet” buyurdunuz. Halvet, terakkî rampalarından biri olarak ifade ediliyor… Bir de Medrese-i Yusufiye, günümüzde bazılarımız için bir halvethâne oldu. Hizmet hareketine mensup olanların, halvete dair yanlarının olması elzemdir denilebilir mi? Neler buyurursunuz?
Mesleğimiz itibarıyla biz celvetîyiz. Fakat donanımımız, şarj olabilmemiz ve münasebetimizin sürekliliği adına Rabbimiz ile baş başa kalmamız, bir maiyet atmosferi içinde bulunmamız elzemdir. Bu açıdan da ne mutlak bir halvet ne de mutlak bir celvet söz konusudur.
Arkadaşlarımız bunca gadre uğradı ama meselenin “وَعَسٰٓى اَنْ تَكْرَهُوا شَيْـًٔا وَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْۚ” yanı var.
Meselemiz; özü, karakteri, yapısı ve çizgileri itibarıyla evrensel bir meseledir. Onu temsil eden insanların da onu evrensel temsil etmeleri lazım. İradi olarak biz bu evrenselliği temsil edemediysek, Cenâb-ı Hak cebr-i lütfî ile sizi o evrenselliğe çekti.
Mine’l-bâb ile’l-mihrab okuyan, düşünen bütün insanlar duydu bu meseleyi. (Bu duyulma ve bilinmeye mukabil,) meselenin hâl ve temsil ile doğru anlatılması, çizgimizin ortaya konması lazım.
Sizinle alâkalı çok ciddi bir merak uyanmış!
<ul>
<li>Birilerinin tekerlerine sürekli çomak sokmak istediği bu insanlar kimlerdir?</li>
<li>Bu kadar kin ve nefretin arkasında ne var?</li>
<li>Yirmi senedir nabızlarını tuttuğumuz ve ritimlerinde bir bozukluk görmediğimiz bu adamlar ne yapmış olabilirler? Onların kafalarındaki bu türden muhtemel istifhamları gidermek lazım.</li>
</ul>
Bir üçüncüsü de, hakikî, yürekten, candan dostumuzu, kalbi ve ruhuyla sizinle beraber olanları tanıdığınız gibi, araftakileri de tanıma imkânı buldunuz!
Herkes bu fırtınada durduğu yeri belirledi.
Soru:
Tevhidnâme’de “اللَّهُمَّ إِبْدَاءً مِنْ جَدِيدٍ” buyuruluyor. Oradaki “ibdâ’”, yeni bir ruh olarak mı anlaşılmalı?
“Cedîd” meselesi, Kur’ân-ı Kerîm’in temel esprilerindendir: “اِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَيَأْتِ بِخَلْقٍ جَد۪يدٍۙ”
Ülfetler ve ünsiyetler, duygu, düşünce ve alâkada yıpranmalar meydana getirirler.
Ülfet, felç edici bir şeydir.
Îmânu billâh, mârifetullah, muhabbetullah veya el-ihlâs, ve’r-rızâ, hâlisa’l-aşk ve’l-iştiyâk mülâhazası… Bunlar insanın rûhî yapısının immün sistemi gibidir. Her türlü tereddüt, şüphe ve bütün kaygılar bunlara çarpınca tuz buz olur Allah’ın (c.c.) izni ve inayetiyle.
Anatominizde immün sisteminizin nasıl bir fonksiyonu varsa, aynen manevî yapınızda da, manevî anatominizde de öyle bir sistem, öyle bir yapı var.
(Cedîd): Yeni bir duygu, yeni bir düşünce… Bir şebnemin gülün yaprağına düşmesi gibi… Düştüğü yer de temiz, kendisi de temiz… Yudumlanacak gibi… Dînî bütün bu tazeliğiyle yeniden duyma… Allah (c.c.), temsil işini onlara (dînî bütün bu tazeliğiyle yeniden duyabilenlere) verecek… İşte o “cedîd”lerden olma!
“Cedîd” olursanız ülfet ve ünsiyet bataklığına düşmezsiniz!
Arkadaşlarımız –belli ölçüde şimdiye kadar– şeker, şerbet gibi yudumlanacak bu şeyin numunesini sunmuşlardır. Cenâb-ı Hak, hakikatini sunmaya da muvaffak kılsın!
Allah (c.c.), inayetini üzerimizden eksik etmesin! O (c.c.) dileyince her şey olur!
				</div>

Bamteli Yeni – Herkesi Konumunda Kabul ve Yenilenme Cehdi

<div class="elementor-widget-container">
					Rasûl-ü Ekrem (sallallâhu aleyhi ve sellem) Efendimiz, tebliğ vazifesini eksiksiz yerine getiriyordu; fakat O’nun tebliğden daha önemli bir yanı, hatta tebliğin birkaç kadem önünde bir yanı vardı ki, o da temsil idi.
Fakir, arz ederim her zaman; İnsanlığın İftihar Tablosu’nun bir “tenzîl” durumu var, bir “tebliğ” durumu var. Yani, Kur’an-ı Kerim’i Allah “inzâl” buyuruyor, ceste ceste; “tenzîl”, onun için dedim. Efendimiz aldığı o mesajları insanlara “tebliğ” ediyor, ifade buyuruyor. Bir de esasen “temsil” durumu var O’nun. Siyer’e baktığımız zaman görüyoruz ki, Sahabe-i Kiram üzerinde -esasen- en müessir olan şeyler, daha ziyade O’nun temsili. Söylediği sözlere değer kazandıran, onları üveyik gibi kanatlandıran, semâvîleştiren, O’nun mübarek ahvali. O, sabaha kadar ayakları şişmeden yatmıyor, ayakta kemerbeste-i ubudiyet içinde duruyor. Ee buna Hazreti Âişe validemiz de bayılır, Hafsa validemiz de bayılır, başka validemiz de bayılır. Hadice validemiz de buna bayılmıştı, O’nun bu haline. O tebliğe, insanın sunacağı şeye, o söze, o beyana, o baş döndürücü fesahate, belagate esasen değer kazandıran husus, deyip-ettiği şeyleri harfiyen yaşamasıdır.
Nitekim Kur’an-ı Kerim buyuruyor: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لاَ تَفْعَلُونَ * كَبُرَ مَقْتًا عِنْدَ اللهِ أَنْ تَقُولُوا مَا لاَ تَفْعَلُونَ “Ey iman edenler! Yapmayacağınız şeyi niçin söylüyorsunuz? Yapmayacağınızı söylemeniz, Allah indinde şiddetli bir buğza sebep olur.” (Saff, 61/2) “Ne diye yapmadığınız şeyleri söylüyorsunuz!” Bu “Madem yapmıyorsunuz, söylemeyin!” demek değildir; aslında, “Madem bunları söylüyorsunuz, öyle ise dediğiniz şeyleri evvelâ temsil ederek ortaya koyun!” manasınadır. Dilinizden o kelimeler dökülürken, başkaları hayallerinde âdeta bir perdede, bir sinema şeridinde görüyor gibi sizin hâl ve tavırlarınızın dediğiniz şeylere uygunluk içinde olduğunu müşahede etmeli. Bu iki şey birbirine inzimam edince, inandırıcı olur.
Bu açıdan da bizim başkalarına nüfuz etme mevzuunda bir inandırıcılık süremiz olmalı; zamanımızın bir kısmını ona ayırmalıyız. Hakikaten onca zaman bizi, hatta mümkünse dimağımızı, nöronlarımızı dinleseler, böyle hep aynı sesi alsalar, aynı âhenk içinde alsalar. O insanlar inanırlar bize, diyeceğimiz şeylere de inanırlar. Onun için tavır istikameti, davranış istikameti çok önemlidir.
Duruş çok önemlidir esasen. İnsan, nerede duruyor ise, nasıl duruyor ise, nasıl tekmil verme vaziyeti sergiliyor ise, bu çok önemlidir; fakat ondan daha önemli bir şey vardır,&nbsp; o da “duruşta temâdî”; uzun süre o istikamette öyle kalma ve senin o olduğunu ortaya koyma!.. “Evet, ben, bundan başka değilim!” Sözün, beyanın, bakışın, mimiklerin, göz irisinde işaretlemelerin senin hep aynı şeyi, aynı noktayı hedeflemeli!.. Zannediyorum bu inandırıcı olur. Ağzınızı açıp konuştuğunuzda “Ha bu, hal ve davranış istikameti insanının hal ve davranışını aksettiren beyanları!” falan derler ve işte o zaman karşı koymazlar.
Zannediyorum, eğer o tavır ve davranış istikametini koruyabilseydik, bugün çok kimse Müslümanlığı din olarak kabullenmese bile, hakikaten en azından “Bunlar ile geçim olur!” diyecekti.
“Teennî (temkin ve sükûnetle hareket etmek) Rahman’dan; acele ise şeytandandır.”
Sonra bir de bütün bunların ötesinde şu hakikat var: Siz, bu yolda samimi yürüyorsanız, O size inayet buyurur. Biraz evvelki mülahazalarla, kendi dırdıriyâtım içinde geçtiği gibi, siz Cenâb-ı Hakk’a karşı bir adım atarsanız, O da gelme mukabelesinde bulunur; siz gelme tavrını sergilerseniz, koşma mukabelesinde bulunur; koşma mukabelesine karşı siz tavırlarınızı ayarlar, biraz daha üveyikliğe dönerseniz, O da üveyik mukabelesinde bulunur. Daha hızlı şeyler var ise, kuşlar var ise, daha hızlı uçaklar var ise şayet, öyle bir mukabelede bulunur. “Mukabele” diyoruz bunlara.
“Ne cism ü ne arazdır, ne mütehayyiz ne cevherdir.
Yemez, içmez, zaman geçmez, berîdir cümleden Allah.
Tebeddülden, tegayyürden, dahi elvân ü eşkâlden,
Muhakkak ol müberrâdır, budur selbî sıfâtullah.
Ne göklerde, ne yerlerde, ne sağ ve sol ne ön ardda,
Cihetlerden münezzehtir ki, hiç olmaz mekânullah.” diyor, İbrahim Hakkı hazretleri, Tevhidnâme’sinde.
Evet, onun için acele etmemeli. اَلتَّأَنِّي مِنَ الرَّحْمَنِ، اَلْعَجَلَةُ مِنَ الشَّيْطَانِ “Teennî (temkin ve sükûnetle hareket etmek) Rahman’dan; acele ise Şeytandandır.” Hazret-i Sâhib-i Zîşân (sallallâhu aleyhi ve sellem) öyle buyuruyor. Teennî; temkin, atacağı adımları bilerek atmak, sürçmeyecek, düşmeyecek yerlerde yürümektir ki, bunlar çok önemlidir. “Vakitsiz hedefe şitâb eyleyen kaybeder.” diyor; vakitsiz… Her şeyin vaktini, zamanını çok iyi belirlemek lazım; âdetâ bir iftar vakti gibi… O vakitten biraz evvel orucunuzu açarsanız, o gün akşama kadar boşuna aç durmuş olursunuz; sonraya bırakırsanız da kerahet irtikâp etmiş olursunuz. Çünkü Sâhib-i Şeriat, orada إِلَى الْمَغْرِبِ “Akşama kadar” diyor. Onun gibi, bu miadı çok iyi belirlemek lazım, kollamak lazım. Vakt-i merhûnu gelince, ona göre diyeceğimiz-edeceğimiz şeyi dememiz lazım. Yavaş yavaş, adım adım…
Düşünün ki, İnsanlığın İftihar Tablosu… Yine Kendisi hadis-i şerifte buyuruyor: إِذَا رُؤِيَ ذُكِرَ اللهُ “Hakiki Mü’min görüldüğü zaman, Allah hatırlanır.” Sahabe, Tabiîn, Tebe-i Tâbiîn içinde bu kıvamda insanlar vardı. Bir meclise girdiklerinde tavır ve davranışlarından âdetâ lafz-ı celâle dökülürdü; ondan, “Allah!” derdi millet hep. İnsanlığın İftihar Tablosu o idi. إِذَا رُؤِيَ ذُكِرَ اللهُ İnsaflı bakınca; garaz, hased, çekememezlik olmayınca… Abdullah İbn Ubeyy İbn Selûl, Ka’bu’l-Eşref; bunlar, sindirememiş, hazmedememişlerdi; Allah Rasûlü, onların aralarında onca zaman kaldığı halde, temerrütlerini devam ettirdiler. Ama Abdullah İbn Selâm, insaflı idi; Allah Rasûlü’nün mübarek çehre-i dırahşanını görünce, “Vallahi, bu çehrede yalan yok!” dedi, لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللهُ، مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهِ dedi. İnsaf ile bakanlar, öyle dediler.
Cenâb-ı Hakk’ın temiz gönüllere nasıl teveccühte bulunacağını kestirmek mümkün değildir; inşaallah bir gün onlar için gönül kapıları kale kapıları gibi aralanacaktır.
Şimdi zannediyorum bir gün -inşaallah- sizin çehrenize bakan kimseler, evlerine gidip çaylarını içtiğiniz zaman, onlar sizin evinize gelip sizin çayınızı içtikleri zaman, sizinle içli-dışlı olacaklar, kaynaşacaklar. Kültürümüzün güzelliklerini onlara verirken, onların kültür güzelliklerini alırken, karşılıklı… Buna alış-verişte “te’âtî” denir; siz bir şey veriyorsunuz, mukabelesinde onlardan da bir şey alıyorsunuz. Bu alışveriş böyle devam ettiği sürece, zannediyorum, bunlar çok ciddî bir sıcaklığa sebebiyet verecek; dediğiniz şeyleri de o sıcaklık içinde kabullenecekler. Efendim, kazanımdır bu.
Ne o mevzuda İnsanlığın İftihar Tablosu’nun kullandığı yöntemlerde/argümanlarda ne de samimiyette inhiraf göstermeden, yürüdüğümüz yolda yürürsek, esasen, o şehrâhı insanlar görmezlikten gelmeyecekler. Yürünen yol, bir şehrâhtır ama bugün yanlış temsil edenler onu patika haline getirmişlerdir.
Evet, burada yine antrparantez bir şey diyeyim: Türkiye’de bugün sergilenen Müslümanlığa dışarıdan, bir kilisenin haziresinden, bir havranın haziresinden baktığınız zaman, “Müslümanlık!” dediklerinde, “Aman Allah göstermesin!” derdiniz. Zannediyorum böyle derdiniz; çünkü mide bulandırıcı bir tavır var.
Öyle değil; esasen ütopyalarda olduğu gibi, böyle baktıklarında hayran olmalılar. Arkadaşlarımızda biraz da o ruh haleti hissedildiğinden, geçende misyoner mahiyetinde birisi gelmişti buraya fakat Müslümanlığa öyle hayranlık duyuyor ki!.. Kelimesi kelimesine ifade edemem tabii, aklımda kaldığı şekliyle, dedi ki, “Ben, sizin arkadaşlarınızı tıpkı Seyyidinâ Hazreti Mesih’in havarîleri gibi görüyorum!” Efendim, yaşatma duygusunu, yaşama zevkine tercih etmişler!.. Dünyanın dört bir yanına -böyle- tohumlar gibi saçılmışlar. Toprağın altında çürüyorlar -çünkü kendileri için yaşamıyorlar- ama bir başağa yürüyecekleri muhakkak!.. Bu ilaveler bana ait.
Evet, O’nun ile geceleyenler, hep O’nu heceleyenler, mutlaka bir gün Ebced’e çıkarlar, bir gün “Fatiha” derler, bir gün “Amme” derler, bir gün de “Bakara” der, diyeceklerini tamamıyla ifade etmiş olurlar.
Allah razı olsun, zahmet etmişsiniz. Bu türlü şeyler (çiçek buketi hediyesi) fazladan; sizin gelmeniz, gülden-çiçekten daha önemli. Allah razı olsun.
Bu temiz gönüllere, Cenâb-ı Hakk’ın, nasıl teveccühte bulunacağını kestirmek mümkün değildir. İnşaallah bir gün bu gönüllere, cihan, kapılarını kale kapıları gibi aralayacak; kendi kendilerine “Buyurun!” edecektir inşaallah. Biz o ütopik tavrı sergilemeli, o cazibedar güzellikleri ortaya koymalıyız.
İnşaallah, (söz alıp konuşan misafir) hemşiremizin iç dökerek dediği gibi, tohumlar gibi dünyanın dört bir yanına saçıldınız.&nbsp; Esasen “O’nu bulan neyi kaybetmiştir ki; O’nu kaybeden, ne bulmuştur ki?!.” Öyle bir şeye talip olmuşsunuz ki, bütün dünyalar onun yanında bir damla etmez!.. Allah âfiyet-i dâime ihsan eylesin.
Elektronik tabloda, Fuzûlî’den bir söz çıktı:
“Canımı Cânân isterse, minnet canıma,
Can nedir ki, onu kurban etmeyem Cânân’ıma?!.”
Evet, kâfiyesini o koydu. Kafiye, oldu mu?!.
Hakkınızı helal edin!.. Baş ağrıttığım endişesini de taşıyorum.
İnşaallah, Cenâb-ı Hak, sağlığım hayırlı ise onu lütfeder; başka zaman da yine rûberû görüşür, sizden daha güzel bişâretler/müjdeler alırız!..
Not: Bu video, 17 Haziran 2019 tarihinde yayımlanan “Gençler ile Hasbihâl” isimli Bamteli sohbetinden hazırlanmıştır.
				</div>

İkindi Yağmurları – Gençler, Başağa Yürüyeceksiniz!

<div class="elementor-widget-container">
					O bir kurbansa şayet, Allah’a yaklaşmaya vesile olduğu gibi, aynı zamanda insanların gönüllerinin birbirine yaklaşmasına da vesiledir. Hatta o gönüller, bir yönüyle Allah’a yaklaşmaya da vesiledir. Elhamdülillah!
“Allah’ım, Sen böyle bir din vaz etmişsin; bu dinde çok ciddi bir teavün düsturu var, bir yardımlaşma düsturu var. Bak, bu mümin kardeşlerimiz bize yardım ellerini uzattılar. Sana binlerce hamd ü senâ olsun!”
Şimdi, o bir lokma eti ağzına koyan bir insan “Sana binlerce hamd ü senâ olsun!” deyince, bu gökler ötesi âlemlerde neye tekabül ettiğini siz kestiremezsiniz. Karşılığının ne olduğunu kestiremezsiniz.
Meseleye böyle basit bir nazarla bakmamak lazım.
Bugün dünyanın değişik yerlerinde fakir ülkelere kurbanlar gönderiliyor. Aynı zamanda milletimizin, Müslüman milletin bu civanmertliği, Türkiye’den başlamak üzere Almanya’da bilinir oldu, İngiltere’de bilinir oldu, İskandinav ülkelerinde, Belarus ülkelerinde, Amerika’da bilinir oldu.
Şimdi kurban günleri oluyor, kurban kesiyorlar, millete kurban eti ikram ediyorlar. Hiçbir mahsuru yok; onlara ikram etmede de bir mahsur yok. Onlara ikram ediyorlar, milletimizin bu civanmertliğini bütün dünyaya gösteriyorlar.
Bu, çok önemli bir şey. Milletimizdeki bu hissî semâti anlatma adına bir vesile midir değil midir? Kendinizi anlatma adına önemli midir değil midir? Bu dinin çok ciddi, böyle çok sağlam esaslar üzerine oturduğunu gösterme adına, sağlam bir blokaj üzerine oturduğunu gösterme adına bir delil midir değil midir bu mesele?
Şimdi bütün dünya duyuyor bunu. O insanların yarın sizin bu örf hanenize iştirak etmeyecekleri belli değil. Yani onlar da “Bizdeniz.” diyebilirler. Nitekim siz oruç tutunca, “Biz de tutalım.” diyorlar. “Biz de bir iftar verelim.” diyor. İftar diyor yani, akşam yemeği demiyor. “Biz de bir iftar verelim.” diyor. “Biz de şu kadar kurbanla sizin yaptığınız bu hayır kervanına iştirak edelim. Afrika’ya böyle gidelim.” diyorlar.
Dünya insanlığına da yeni bir yol ve yöntem öğretme gibi bir şey oluyor bana göre. Yani basit bir kurban meselesi değil bu mesele. Çok şey öğretiyor. İslam’ın hangi esasını, hangi unsurunu alsanız, hepsini böyle açtığınız, analiz ettiğiniz zaman, sizin için ifade ettiği çok önemli manalar vardır.
Hele arka planıyla görme imkânı olursa —ki bazılarınız görebilirsiniz bunu, göremiyorsak mazur görün— arka planıyla mesele ele alınacak olursa şayet, çok şey ifade ettiği görülecektir. Kurban da başlı başına Müslümanlığı ifade etme adına çok önemli bir husus.
Bugün bunu ifade ediyor, yarın neler ifade edeceğini ömrü olanlar görecekler.
“Âbisten-i safâ vü kederdir leyâl hep
Gün doğmadan meşîme-i şebden neler doğar.”
(Geceler hep keder doludur ama, Gün doğmadan önce gecenin bağrından kim bilir ne güzellikler doğar.)
Bekleyip göreceğiz, Allah’ın izniyle, inayetiyle.
				</div>

Salavat Halkası

Haftanın Hadisi

SON EKLENENLER

DİĞER DİLLERDEKİ İÇERİKLERİMİZ

SİZİN İÇİN SEÇTİKLERİMİZ

HAFTANIN VAAZLARI