Bamteli

<div class="elementor-widget-container">
Soru 1: Muhterem Efendim,
Kalbin Zümrüt Tepeleri “Rıza” makalesinde; “Bazı zamanlarda ve bazı şerait altında böyle bir rıza arayışı insanı, halk içinde de olsa, yalnızlığa ve gurbete itebilir…” deniliyor.
Halk içinde bulunurken, insanın yalnızlık ve gurbete itilmesini nasıl anlamalıyız? Böylesi bir yalnızlık ve gurbete maruz kalmama adına nasıl bir yol izlemeliyiz, lütfeder misiniz?
 
Yalnızlık / gurbet bazen mecburi olur, sebepler, şartlar toplum içinde öyle bir insanın bulunmasına müsait olmayabilir.
İçtihat farkı, anlayış farkı, yanlış yorumlama neticesinde oluşan menfi atmosfer karşısında…insanlar yalnızlığı / gurbeti tercih edebilirler.
“Halkın içerisine karışıp onlardan gelen eziyetlere katlanmanın fazileti halvete çekilmekten daha fazladır.”
Bazı ahvalde, dünya adına bir kısım beklentiler fasit dairesi içinde bulunan insanlar, hiç olmayacak şeylerden rahatsızlık duyabilirler. Böyle bir durumda başka bir zeminde kendinizi ifade etme imkanlarını, öyle bir ortamı araştırmak lazım.
Kendinizi ifade etme.. sonra Cenab-ı Hakk’ın bir gün o bulutları sıyıracağı, o fırtınaları dindireceği anı aktif sabır içinde bekleme…
Bu “duyulma”, mefkûreniz adına, hizmetiniz, gaye-i hayaliniz adına bir şanstır esasen…Bundan sonra size düşen şey o mazlumiyet, mağduriyet meselesini de dillendirerek ne olduğunuzu anlatmak.
Mütereddid ve mütehayyirlere ulaşma adına bu geniş dairedeki duyulmuş olma mevzuu Cenab-ı Hakk’ın bir lütfu gibi değerlendirilmeli.
Geçmişte yaptığımız hatalar ileriye matuf yeni proje ve planlarımız adına nazar-ı itibara alınmalı..bize bir fikir vermeli.
• Ama hep durup onlardan dolayı keşke keşke falan dememeli.
• İnsanların içine ye’s (ümitsizlik) atmamalı.
• Kaderi tenkit etmemeli.
Şu anda zihinleri çok ciddi çalıştırmaya ihtiyaç var. Çok ciddi muhakeme yürütmeye ihtiyaç var. Mantık kullanmaya ihtiyaç var.
Soru 2: Muhterem Efendim,
“Allah (celle celâluhû) bilhassa bugünlerde, Yüce Zat’ına ızdırar diliyle yönelmemizi murad etmiştir” diyebilir miyiz? Böyle bir murad-ı ilâhî karşısında, hakiki bir mü’minin tavrı nasıl olmalıdır, lütfeder misiniz?
 
İnsan O’na (c.c.) gönülden, derinlemesine ihtiyaç hissetmeli.. Bunun ayrı bir sevabı, ayrı bir fazileti vardır ve ayrı bir teveccühe vesile olur.
Fakat mevsiminde öyle yapılmamışsa şayet Cenab-ı Hak yine size değişik bir lütuf tecelli dalga boyunda cebrî lütufta bulunarak, kendisine ihtiyaç duygusunu sizde uyarmıştır. Bu defa ızdırar diliyle, ızdırap diliyle, mazlumiyet, mağduriyet diliyle O’na (c.c.) ihtiyacınızı hissediyorsunuz.
Fakat bu türlü durumlarda, esbaba riayette kusur etmemekle beraber, falanın filanın kapısının tokmağına değil, sadece O kapının tokmağına dokunmalı… hep O’nun (c.c.) kapısının önünde olmalı, O’nun (c.c.) eşiğine baş koymalı ve orada mevcudiyetimize hep mırıldanmalıyız.
Hadiselerin, değişik handikapların gelip başımıza dolanması karşısında, açık-kapalı olup biten şeylere küsme; esas itibariyle icraat-ı ilahiye küsme demektir. Dolayısıyla da o icraatın sahibine küsme demektir.
(Izdırarımızı) Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) taif dönüşü ızdırarını niyaz edasıyla Cenab-ı Hakk’a arz ettiği gibi arz etmeli. Ve sonra da acele etmeden Cenab-ı Hakk’ın cevab-ı savab vereceği anı hem bir derin recâ hissiyle hem de sabırla intizar etmeli.
Bu mevzuda:
• Mantığımızı zorlamamız lazım.
• Kendimize yönelmemiz lazım.
• Kalbi ve ruhi hayata yönelmemiz lazım.
Açılmaz gibi görünen kilitler o gözyaşlarıyla, o gönül heyecanıyla açılacaktır.
Yirmi dört saat yalvarsak uyku aklımıza gelmese, yeme içme aklımıza gelmese, yine yetmez mülahazası ile meseleyi O’na (c.c.) sunmalı.
Biz yetmez diyelim, diyelim yetmez! / ve inanalım bunlar boşa gitmez..
Akıl, mantık, muhakeme, oturup konuşma, düşünme derken; esas temel kıstaslar olan vahiy (metluv-gayri metluv), Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)’in akvali, ef’ali, tefsiri, yorumu, tevili… bunlardan ayrı düşmemeye bakmak lazım!
Müslümanlığı bütün olarak yaşamak lazım.
</div>

Bamteli Yeni – Kendimizi İfadede Yol ve Prensipler