Beşinci Kat

<div class="elementor-widget-container">
					Muhterem Fethullah Gülen Hocaefendi, Samanyolu Koleji öğrencileriyle bir arada!
Ben, nazmımda da nesrimde de hep beklentilerimi ifade ettim!
Muhterem Hocaefendi, Kırık Mızrap’tan “Genç Adam” şiirini okuyor.
Bu şiirin, içimin iniltiyle dolup taştığı bir döneme ait olduğunu bilhassa hatırlatmak isterim.
“Genç Adam” derken ne anlamalıyız!
“Genç Adam” derken, “ruhen ihtiyarlamama” anlamında bir genç adamı kastediyoruz!
Genç, Allah’ın verdiği bütün dinamikleri, Allah’ın yüce dinini i‘lâ istikametinde kullanan demektir.
Nefis cümleden ednâ, vazife cümleden a‘lâ!
				</div>

Hayallerimdeki Genç Adam!

Herkul Nağme

<div class="elementor-widget-container">
					“Sana, Cânân, gönül hayran nedendir / Cemâlin gün gibi rahşan, nedendir?!.”
İnsan, his dünyasında selâmete ererse, kirliliklerden uzak kalırsa, ihtisasa doğru ciddî kapılar aralamış olur ve “Allah’a dostluk” yolu (velâyete giden yol) da ondan geçer. اللهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ “Allah, iman edenlerin velîsi (işlerini Kendisine havale etmeleri ve her bakımdan güvenmeleri gereken dostu, yardımcısı ve koruyucusudur); onları daima her türlü (zihnî, manevî, içtimaî, iktisadî ve siyasî) karanlıklardan nura çıkarır (ve nurlarını arttırır).” (Bakara, 2/257) Allah, onların dostudur; onları karanlıklardan, değişik nefsânî, cismânî, hayvanî, tabiî karanlıklardan çıkarır ve Kendi ziyâ-ı nuru ile nurlandırır. İnsanın gideceği bir yolda, bin tane projektör yolu o kadar aydınlatamaz. اللهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ&nbsp;Allah, Nûru’s-semâvâti ve’l-ard’dır; göklerin ve yerin Münevviridir, Nurlandıranıdır.
Evet, insan, otururken, kalkarken, konuşurken, dudakları kıpırdarken, hatta kulaklarına bir şeyin gelmesi söz konusu olduğunda hep O’nu arzulamalıdır. “Keşke o (O’nunla irtibatlı) nağmeler gelse!” mülahazası ile yaşamalıdır: Keşke o nağmeler gelse!.. Biri gelse, bana dese ki: “Cânan dileyen, dağda-i câna düşer mi? / Can isteyen, endişe-i Cânân’a düşer mi?!.” O’nu dinlesem ve hemen eğilsem o istikamette; Cânân’a doğru eğilsem!.. Canına takılı gidenler, Cânân yolundan sapmaya maruzdurlar, hafizanallah. O canı; Cânân’ın emrine, Cânân’ın güdümüne vermek lazım. “Girdik reh-i sevdâya, cünûnuz / Bize namus lazım değil / Ey dil ki, bu iş şâna düşer mi?!.” Sen meseleye öyle bak!.. Fakat o yola girenler, oturur-kalkar hep “Cânân!” der dururlar, “Cânân, Cânân!..”
“Kaşındır ‘Kâb-ı kavseyni ev ednâ’ / Yüzündür Sûre-i Rahman, nedendir?!” Alvar İmamı diyor: “Sana, Cânân, gönül hayran nedendir / Cemâlin gün gibi rahşan, nedendir / Kaşındır ‘Kâbe kavseyni ev ednâ’ / Yüzündür sûre-i Rahman, nedendir?!.” Sa-na Câ-nân, gö-nül hay-ran, ne-den-dir?!. Cemâlin gün gibi rahşân (pırıl pırıl) nedendir?!. Kaşındır “Kâb-ı kavseyni ev ednâ.” Yüzündür Sûre-i Rahman, nedendir?!. İnsanlığın İftihar Tablosu (sallallâhu aleyhi ve sellem) için söylenmiş sözler, “Mir’ât-ı Mücellâ” için. “Bir âyinedir bu âlem, her şey Hak ile kâim / Mir’ât-ı Muhammed’den, Allah görünür, dâim.” demişler, sallallâhu aleyhi ve sellem.
İnsan, aklını, kalbini, ruhunu, hissini, ihtisaslarını hep bu istikamette, ciddî bir metafizik gerilim içinde tutar ise, zannediyorum, öyle bir dünyanın içine, onlar ile çevrili, surlar ile muhât bir dünyanın içine girmiş olur ki!.. İstanbul’un surları ne oluyor? Roma’nın surları ne oluyor?!. Öyle çevrili surların içine girmiş olur ki, şeytanî duygular, beşerî kirli mülahazalar akıp içeriye giremez, Allah’ın izniyle. Çünkü o kapıları bu duygular kapamıştır; arkasına da sürgü vurmuşlardır ve kalbleri şöyle bağırıyordur: “Beyhude yorulma! Kapılar sürmelidir!..” Bey-hu-de yo-rul-ma, ka-pı-lar sür-me-li-dir!..
Kötülükler karşısında sabredip mukabele yerine af yolunu seçmeli; zihin kütüphanesini tertemiz fikirlerle donatmalı ve kalb hazinesini selim duygularla nurlandırmalı!..
Günümüzde zihinleri kirleten, akılları kirleten, hisleri kirleten, duyguları kirleten o kadar çok hâdise var ki!.. Hiç farkına varmadan, şu size dırıltı eden insan da o türlü akıntılara kapılarak, bazen birilerinin deyip-ettiği şeyleri tekrar etmek suretiyle, hiçbir faydası/getirisi olmayan vadilerde beyhude dolaşıp duruyor. Gül bahçesinde reftâre gezmek var iken, ayaklarına diken bata bata hâristanda dolaşıp duruyor!.. Hadiseler öyle şiddetli akıyor, öyle çirkince üzerimize geliyor ki, nefis diyor: “Sen buna mukabele etmeyecek misin?!” Gıybet etmişler, yalan söylemişler, bağışlayın “Kelb!” demişler: “Tahir efendi bana ‘Kelb!’ demiş / İltifatı bu sözde zâhir durur / Zira mezhebim Mâliki benim / Mâliki mezhebine göre kelb, Tâhir’dir.” Cinas… Meseleyi iç mülahaza ile, böyle savmak suretiyle bence ona hiç girmemek lazım. وَلَئِنْ صَبَرْتُمْ لَهُوَ خَيْرٌ لِلصَّابِرِينَ “Fakat sabreder de mukabele yerine af yolunu seçerseniz, böyle davranmak, sabredenler için hiç kuşkusuz daha hayırlıdır.” (Nahl, 16/126)
Üzerinize gelen bilmem kaç kanatlı, kaç buutlu belâ ve musibet karşısında, o yüksek karakterinizin gereği ne ise onu sergilemeli ve başkalarının karakterlerine göre hareket etmemelisiniz!.. قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلَى شَاكِلَتِهِ فَرَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَنْ هُوَ أَهْدَى سَبِيلًا “De ki: Her insan kendi seciye ve karakterine göre davranır. Kimin daha isabetli olduğunu ise asıl Rabbiniz bilir.” (İsrâ, 17/84)&nbsp; Herkes karakterinin gereğini sergiler ve kim ne sergiliyor ise, sergiye ne koyuyor ise, Allah, onu bilenlerin en iyi bilenidir!” Şimdi Allah biliyor ise, bence, o sergide öyle şeyler sergilemeli ki, nezd-i Ulûhiyette kabule karîn olsun; rızanın kapısının tokmağına dokunsun; çehresine bakıldığında o mülahazanın, onda Rü’yet-i Cemâlullah’a aşk u iştiyak okunsun, Hazreti Rûh-u Seyyidi’l-Enâm’a aşk u iştiyak okunsun!..
El-âlem şöyle demiş, böyle demiş… “Müsvedde!” demiş, bilmem ne demiş; falan demiş, filan demiş… “Sen de müsveddesin!” demek suretiyle hemen mukabelede bulunmamalı!.. O, karakterinin gereğini yapmış; Allah onu, o seviyede tutuyor, belki acınacak durumda. Ne diye kendi seviyene kıyıyorsun!.. Senin kalbin Allah ile irtibatlı, hislerin dupduru, mantığın hep O’nun için çalışıyor ve kalbinin ritimlerinde hep O duyuluyor. Nabızların ciddî dinlense, adeta “Hû, Hû” sesi duyuluyor.
Alvar İmamı gibi… O, böyle “Lâ ilâhe illallah!” derken, bizim gibi demiyordu; hani, bazılarınız diyorsunuzdur belki. Nefiyden sonra “illa” ile gelen istisna; esas, mazmunu ifade eden odur; لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللهُ ifadesinde de “Allah” ikrarıyla mana tam oluyor. Kalb, bu ikrarla ritme giriyor; onun kalbine kulağınızı verdiğiniz zaman anlıyorsunuz ki farklı atıyor kalb. Yüz elli mi atıyor, iki yüz mü atıyor?!. Hazret bir gün hastalanmış, doktor onun nabzını dinlemek istiyor: “Efendi hazretleri! Şu kalbinizin hızını, vitesini biraz düşürseniz de ben gerçekten ne atıyor, onu alabilsem!” diyor. Kalb, bu şekilde, böyle atıyor ise, zannediyorum, o zaten gelen şeyleri -“İrdeme” tabirini kullanıyor musunuz?- irdiyordur. İnsanlığın İftihar Tablosu’nun, ellerini böyle yaparak, dünyaya “Git, bana kendini kabul ettiremezsin!” dediği gibi, “Git! Bana kendini kabul ettiremezsin!” diyordur. Evet, onu itmek lazım…
Şimdi el-âlem, karakterinin gereği olarak, levsiyâttan bir kısım şeyleri size doğru fırlatıyor. Bir kısım lehviyât merkezleri var; tasrih etmeyeceğim, başkaları rencide olur. Bütün bunlar, deyip ettikleri şeyleri dünyanın dört bir yanına yayıyorlar. Farklı şekilde, allıyorlar, pulluyorlar, metalarına rağbet uyarmak için ellerinden gelen her türlü propagandayı yapıyorlar. Çok kimse, bunun ile zehirleniyor. Fakat gönlünü Allah’a vermiş, kaptırmış, o işin Mecnun’u olmuş, Ferhat’ı olmuş, Vâmık’ı olmuş bir insanın gözü Mahbûb’undan başkasına kaymamalı!.. O’nun dediklerinin, ettiklerinin dışındaki şeylere kulak kapalı kalmalı!.. Kalb, onları duymamalı!.. Ve insan, onları hiçbir zaman mülahazaya almamalı!..
				</div>

İkindi Yağmurları – Ne Diye Seviyenizi Düşüreceksiniz?

Kırık Testi

<div class="elementor-widget-container">
					Soru: Yazı ve sohbetlerinizde sık sık “kendimiz olarak kalmamız” gerektiğinden bahsediyorsunuz. Bu konuyu biraz açar mısınız?
Cevap: “Kendimiz olmak” derken bizi “biz” yapan inançlara, değerlere ve kültür dinamiklerine bağlı kalmayı kastediyoruz. Bunun temelinde Kur’ân, Sünnet ve icma gibi aslî kaynaklar ile bu kaynaklardan süzülerek gelen ilmî ve manevî mirasımız yer alır. Bunları bir kenara bırakıp başka dünya görüşlerini yansıtan felsefelerin, anlayışların, kültürlerin etkisine girdiğimiz ölçüde kendi değerlerimizden uzaklaşmış oluruz. Şunu unutmamak gerekir ki biz bütün kayıplarımızı, kendimizden uzaklaştığımız ve kimliğimizi yitirdiğimiz dönemlerde vermişizdir. Kendimiz gibi düşünmeyi, kendimiz gibi konuşmayı, kendimiz gibi davranmayı terk edince yani biz “biz” olmaktan çıkınca bize ait değerler de bir bir yıkılmış, tarumar olmuştur.
Bu bakış tarzımız, başka kültür havzalarında gelişmiş değerlerden, ilim ve fenlerden istifade etmeye engel değildir.&nbsp;Elbette onlardan da alınacak çok şey vardır. Fakat aldıklarımız asla bizim temel dinamiklerimize zarar vermemeli, onlarla çatışmamalıdır. Bunun yolu da dışarıdan alacağımız her şeyi mutlaka kendi kaynaklarımızın filtresinden geçirerek kabul etmekten geçer. Özellikle inanç dünyamız, Allah’la münasebetimiz, kulluk anlayışımız, dünya görüşümüz, ilim telakkimiz gibi konularda kendi kültür mirasımızın referanslarına bağlı kalma adına son derece hassas davranmalıyız.
Bizim “ilim”den anladığımız şeyle başkalarının kastettiği aynı olmayabilir. Bize göre ilim, nihayetinde Allah’a götüren, marifetullahın kapılarını aralayan bir hakikat ve araştırma aşkının ad ve ünvanıdır. İlim adına ortaya koyduğunuz ceht ve gayretler sizi bu noktaya ulaştırıyorsa kendi dünyanızda yaşıyorsunuz demektir.
Maalesef son üç dört asırdır, kendi kültür değerlerimizle ve sosyal dokumuzla ne ölçüde uyumlu olduğuna bakmadan, oradan buradan devşirdiğimiz unsurlarla inanç ve düşünce dünyamızı âdeta yamalı bohça hâline getirdik. Buna bağlı olarak özellikle son iki asırlık geçmişimizin yüzüne bakılacak hâl kalmadı. Bir yandan başka limanlara sığındık, diğer yandan farklı kültürlerin vesayeti altına girdik ve bu sebeple adım adım kendi değerlerimizden uzaklaştık. Bir dönem Fransa’yı mihrap edindik, başka bir zaman Londra’ya yöneldik. Belli bir devreden sonra da Amerika’dan medet ummaya başladık ve bu dünyalara ait fikirleri almakta hiç tereddüt göstermedik. Şimdilerde nereye yöneldiğimiz bile belli değil.
Bu da bizi doğru düşünemez, doğru kararlar veremez, isabetli sonuçlara ulaşamaz bir hâle getirdi. Fikir dünyamızda istikrar sağlayamıyoruz. Öyle tutarsızlıklar yaşıyoruz ki bir oraya bir buraya savruluyor, fikrî mevkimizi tayin edemiyoruz. Evet, günümüzde ümit verici bazı gelişmeler gözleniyor, ancak buna rağmen hâlâ gerçek kimliğimizi bulduğumuzu söylemek zor. Hedefi belli olmayan, nereye yürüdüğü kestirilemeyen, istikametini kaybetmiş meçhul yığınların kimlik sahibi olduğundan söz edilebilir mi?
Son asırlarda yaşanan ve günümüzde etkisi hâlâ devam eden bu başkalaşmanın sorumluluğu öncelikle konumlarının hakkını veremeyen Müslümanlara aittir. Bununla birlikte bizim değerlerimizden uzaklaşmamızda son birkaç asırdır İslâm dünyasında peş peşe yaşanan mazlumiyetlerin, mağduriyetlerin ve mahkûmiyetlerlerin de önemli bir payı olduğu inkâr edilemez. Özellikle İslâm coğrafyasına musallat olan ve Müslüman toplumların kılcallarına kadar nüfuz eden nifak zihniyeti, aldatmayla onları yanlış yollara sevk etti, içten içe tahrip etti.
Allah’a binlerce şükürler olsun ki bunca preslenmeye ve hırpalanmaya rağmen bazı gayretli vicdanlar harekete geçti. Hayatın bütün alanlarında yeniden bir diriliş yaşanması için kolları sıvadılar. Allah’tan ümidimiz ve beklentimiz o ki, bu adanmış ruhlar kendi yörüngelerini ve çizgilerini muhafaza edebilsinler, geçmişte yaptığımız hataları tekrar etmesinler. Kendimiz olarak kalmak istiyorsak sürekli kendimizi gözden geçirmek, temel kültür kaynaklarımızla irtibatımızı daima canlı tutmak zorundayız.
İnsanlığa hizmet yolunda yapılan her iş takdiri hak eder. Mesela hak ve hakikati duyurabilmek için dergi neşretmek, gazete çıkarmak, radyo yayını yapmak, televizyon kanalı kurmak, okullar veya üniversiteler açmak gibi faaliyetler son derece kıymetli hizmetlerdir. Ancak en az bunlar kadar önemli bir husus daha vardır: Bu tür faaliyetlerin içine girildiğinde kimliğimizi ve çizgimizi koruyabilmek; asimilasyona ve yabancılaşmaya karşı sağlam setler oluşturabilmek.
Bir diğer husus da şudur: Karşılaştığımız problemleri kendi düşünce sistemimize uygun biçimde çözebilmeli, karar ve tercihlerimizde kendi kaynaklarımızı referans alabilmeliyiz. Başkaları kendi meselelerine yönelik bazı tedavi yolları geliştirmiş olabilir. Ancak bunları, dünyanın her toplumunda geçerli olacak evrensel ve objektif çözümler olarak görmemeliyiz. Onları kendimize mal etmeden önce bunların düşünce sistemimize ve toplum yapımıza uygun olup olmadığını dikkatle değerlendirmeliyiz. Aksi takdirde inanç ve düşünce dünyamızda çatlamalar ve kırılmalar baş gösterebilir. Ne var ki bu tür konularda yeterince duyarlı olduğumuz, yabancılaşmaya karşı gereken direnci gösterebildiğimiz söylenemez.
Kendimiz olarak kalmak, inanç ve düşünce sistemimize uygun bir istikamette yol almak istiyorsak öncelikle bizi biz yapan değerleri tanımamız ve onları tabiatımıza mâl etmemiz gerekir. Kur’ân ve Sünnet’in ruhuna vâkıf değilseniz, icma ve kıyas gibi delillerden habersizseniz, selef-i sâlihînin genel telakkilerini bilmiyorsanız baştan kaybetmişsiniz demektir. Çünkü bu durumda hayatınızı bu esaslara göre şekillendiremez, dışarıdan alacağınız şeyleri kendi ölçülerinize göre filtreden geçiremezsiniz.
İ’lâ-i kelimetullah yolunda koştuğunu iddia eden kimseler arasında, Allah’tan gelen kitaba karşı en küçük bir merak taşımayanları gördüğümde hayretler içinde kalıyorum. Öyleleri var ki, bırakın manasını öğrenmeyi, Kur’ân’ın lafzını dahi düzgün okuyamıyor. Salih bir daire içinde ömrünü geçirmiş ama Allah’ın kelamından habersiz yaşamış. Hayatı boyunca eline açıklamalı bir meal ya da tefsir alıp anlamaya çalışmamış. Kendi kelamına ilgi duymayan bir insana, Cenab-ı Hak alâka duyar mı?!
Aynı şekilde, bir insan imana dair eserleri mütalaa etmek suretiyle inandığı esasları her gün zihninde yeniden inşa etmiyorsa bu kadar fırtına karşısında nasıl ayakta kalabilir? Bazılarının dinlerine karşı gösterdiği ilgisizlik karşısında, onlar adına ben hicap duyuyorum. “Bunlar nasıl Müslüman?” diye sormadan edemiyorum. Kendi kaynaklarına bu kadar yabancılaşan, kendi değerlerinden bu derece kopuk ve habersiz yaşayan bir insan, nasıl “kendi” olarak kalabilir? Bu konularda çok fazla rahatsızlığım olduğu için zaman zaman işin içine hislerim karışabiliyor.
Öte yandan, bir insanın özüne bağlı kalarak yaşayabilmesi için kalb ve ruh dünyasının diri olması; Allah’ı tanıma, duyma, hissetme, O’nun lütuflarına tam anlamıyla mazhar olabilme adına ciddi bir gayret ortaya koyması gerekir. Ancak bu sayede, zihin ve kalb dünyasına dışarıdan sızmaya çalışan unsurlara karşı sağlıklı bir tepki gösterebilir. Nasıl ki güçlü bir bünye dışarıdan gelen mikrop ve virüslere karşı bir direnç geliştirir; aynı şekilde manevi yapısı sağlam olan bir insan da yabancılaşmaya karşı tabii bir tepki verir. Böyle bir tepkiniz yoksa manevi hayatınızı bir kere daha ciddi şekilde gözden geçirmeniz gerekir.
Bu konuda dikkat edilmesi gereken bir diğer önemli husus da başkalaşmanın her türlüsüne karşı bilinçli bir duruş sergileyebilmektir. Zira küçük bir konuda başkalaşan kişi, bir gün gelir bambaşka bir dünyada gözünü açabilir. Çünkü böyle bir insanın tabiatı başkalaşmaya açık demektir. Onun nerede duracağı, hangi istikamete yöneleceği belli olmaz. Bu süreç zamanla onu şahsiyetsiz ve kimliksiz bir varlığa dönüştürebilir.
Kendi değerlerimize bağlı, kendimiz olarak kalabilmek için, dinimizi bütün incelikleriyle yaşamaya çalışmalıyız. Âdâbına varıncaya kadar onun hiçbir yönünü ihmal etmemeliyiz. Geçmişten tevarüs ettiğimiz değerlerimize güvenmeli ve onlara gönülden bağlı kalmalıyız. Hatta dinin özüne aykırı olmayan gelenek ve göreneklerimize dahi sahip çıkmalıyız. Çünkü onlar, asırlar içinde Kur’ân ve Sünnet ışığında defalarca değerlendirilmiş, kritik edilmiş ve süzülerek günümüze kadar ulaşmıştır. Kur’ân ve Sünnet’ten alınmamışlarsa bile Kur’an ve Sünnet’in ruhuna ters hususları içinde barındırmazlar.
				</div>

Kendimiz Olarak Kalabilmek

<div class="elementor-widget-container">
					İnsan, akl-ı selim, kalb-i selim, ruh-u selim, hiss-i selim birleşik noktasında Rahmeti Sonsuz’un himayesine sığınacağı ve O’na yürekten teslim olacağı âna kadar gerçek huzuru bulamaz. 
Akl-ı selîm, kalb-i selîm, ruh-i selîm… Bir dördüncüsünü daha ekliyorum son zamanlarda: Hiss-i selîm. İnsanları huzura bâis üç unsur, bununla dört unsur olur.
Akl-ı selîm: Değişik şeyler ile kirletilmemiş, başka şeyler bulaştırılmamış, muhakeme merkezi diyebileceğimiz, kalbin/latîfe-i Rabbâniyenin yoldaşı, işleyen bir sistem… Malumatını sürekli kalbe akıtan; dönen değirmen taşlarının ambara un akıttığı gibi, tefekkür, tedebbür, tezekkür, teemmül çarklarını çevirerek sürekli kalbî dünyamıza bir şeyler aktaran ve ondan (kalbden) mesajlar alan… Böyle bir şey, selîm akıl; kirlenmemiş, dünyevî levsiyât ile kirlenmemiş, siyasî mülahazalar ile kirlenmemiş, beşerî arzular ile, garîzeler ile kirlenmemiş, -içinizde öylesi yoktur- hayvanî hisler ile kirlenmemiş… “Garîze-i beşeriye” diyoruz, günümüzde “bohemlik” tabiri daha çok o duyguyu ifade için kullanılıyor.
Akıl selîm olunca, kalb de selâmete selâm durur: “Gelen mesajlar, bu olduğuna göre ve bu şifrelerin çözülmesi beni bu noktaya yönlendirdiğine göre, bana düşen şey de şudur: Yüzüm hep o “Şemsü’ş-şümûs’a (celle celâluhu) müteveccih olmalı, kalbimin atışında sürekli O duyulmalı veya nabızlarımda O duyulmalı, kalbimin ritimlerinde O duyulmalı!..”
Çok iyi bildiğiniz bir söz: “Keşke sevdiğimi sevse kamu halk-ı cihan / Sözümüz cümle hemân, kıssa-ı Cânân olsa!” Ben biraz onu değiştireceğim: “Keşke sevdiğimi sevse kamu halk-ı cihân / Sohbetimiz hemen her zaman, olsa sohbet-i Cânân!” Hep Cânân’dan bahsedilse!.. “Can” isteyenlerin, cana takılanların, “Cânân”dan bahsetmeleri yalandır! Cânân ile hemdem olanlar, canlarını da -bir yönüyle- Cânân’ın bir aynası haline getirmişlerdir; cân, Cânân’a ayna olmuştur; hep O’na ait şeyleri müşahede eder gibi olur.
Rûh-i selîm: Bu cismâniyetten çıkma, hayvaniyeti bırakma, kalb hayatına yükseldikten sonra “nefha-i İlahî” olan ruh ufkuna yükselme… Onu ifade ediyor; onun da selîm olması lazım. Ruh, çağın levsiyâtı ile kirlenmiş ise şayet, vâridât ne kadar zengince olursa olsun, o kirlerden sıyrılamaz. “Takva önlüğü” ile korunmalıdır; esasen üstünü kirletmemek için, sürekli o önlüğü dimağının önünde taşımalıdır. Takva önlüğü ile… Akıp gelen dünyevî kirler, beşerî kirler, nefsânî kirler, hevâî kirler dökülecek ise, ona dökülmeli, zihnimizi kirletmemeli, kalbimizi kirletmemeli!..
Ve bütün bunları doğru duyma, doğru hissetme, “hiss-i selim” ister. O hissin varacağı husus da “ihsas”lardır; artık akıl ile, mantık ile değerlendirilmesi çok zor olan, bir yönüyle kalbin dilinin çözüldüğü, insanın farkına varamayacağı şekilde bir ney sesiyle daima O’na ait nağmeler dinlediği bir âlem, “ihsas âlemi” ve onun insan tabiatına mal olup tabiatın bir derinliği haline gelmesi… İsterseniz ona, sizi hep O’na yönlendiren “dürtüler merkezi” diyebilirsiniz; “dürtü” kelimesi, hafif düştü; “sevkler, emirler, itmeler merkezi” diyebilirsiniz.
“İhtisas” hissin ötesinde… Dil kuralları açısından, yani Sarf/İştikak açısından baktığınız zaman, bir şeyi hissetme, duyma, mahiyet-i nefsü’l-emriyesiyle onu doğru okuma, doğru anlama demektir. O meselenin tabiata mal olması, tabiatın bir derinliği haline gelmesi, o meselenin daha derincesi de ihtisastır. İnsanda o “ihtisas ruhu” hâsıl olunca, insan, yemeye, içmeye ve başka beşerî arzulara ihtiyaç duyduğu gibi, yapması gerekli olan şeylere ihtiyaç duyar; onların arkasındaki ilahî emirleri mülahazaya almadan, sevk-i tabiî ile hep onlara doğru itilir, o ihtisas ufku itibarıyla… Anlaşılmayan yanı var mı?!. O ufuk ile baktığı zaman meselelere, yemeye, içmeye ve sâir -geniş dairede- beşerî arzulara ihtiyaç duyduğu, onların üzerine yürüdüğü gibi, Allah’ın “Namaz kılın, oruç tutun; karşımda el-pençe divan durun, kemerbeste-i ubudiyet ile kulluğunuzu edâ edin, karşımda asâ gibi iki büklüm olun, ‘Yetmedi!’ deyin, secdeye kapanın!” manasına bu mevzudaki emirlerini -evvelen ve bizzat- nazar-ı itibara almadan, “O, Allah; ben de O’nun âzâd kabul etmez kuluyum!” deyip kullukta bulunur. İçten gelen istekler ile, arzular ile… “Dürtü” sözü de onu bir manada ifade ediyor; fakat “itme”ler ile, “sevk etme”ler ile o vazifeyi yapma, işi o ölçüde tabiatın bir boyutu haline getirme mevzuu ihtisas oluyor, hissin ötesinde.
Not: Bu video, 1 Nisan 2019 tarihinde yayımlanan “Huzur Vesileleri ve Sohbet-i Cânân” isimli Bamteli sohbetinden hazırlanmıştır.
				</div>

İkindi Yağmurları – Kalp Selametinin Temel Dinamikleri

<div class="elementor-widget-container">
					Muhterem Hocaefendi, şahıslara takılmak yerine hizmete kilitlenmenin önemine değiniyor.
Bazen ufuk darlığı, kişilerin davranışlarına takılmamıza yol açabilir.
Sürekli خُذْ مَا صَفَا دَعْ مَا كَدَرَ ufkunda seyahat etmeli!
Doğru yürümek için, hizmetin seyrine uygun adım tabi olmak çok önemlidir.
Her şeye rağmen, ciddi bir teslimiyetle hizmete tabi olunmalı!
“İş bitmiştir! demek bunca insanı ve emeklerini tahkir ve tezyif etmek demektir.
Egoizm insanı bu hataya sürüklüyor; bazen insan kendini arzın altındaki öküz sanabilir.
Hizmet içerisinde, seyr-i sülûk-i ruhani yapıyor mülahazası ile bulunma çok önemli bir feyiz kaynağıdır.
				</div>

Hocaefendi için 1001 Hatim

Haftanın Hadisi

SON EKLENENLER

DİĞER DİLLERDEKİ İÇERİKLERİMİZ

SİZİN İÇİN SEÇTİKLERİMİZ

HAFTANIN VAAZLARI